Page 253 - antologiya
P. 253
tafa Nəcati Səbətçioğlu 253
Kişi belәcә, bәlkә dә, şәhәrin әn sonuncu evinәcәn
qaçacaqdı. Şәhәr adamları, evlәri, hәtta havasında vә
suyunda böyüdüyü üçün öz hәqiqәtini itirib insanlara,
evlәrә çevrilmiş ağacları ilә çox arxada qalanacan qaça-
caqdı. Göylә yer arasını hәqiqi, әsl ağaclardan, torpaqdan
başqa, heç nәyin doldurmadığı bir yerdә dayanacaqdı. O,
ancaq işıqların yalan olmadığı, axşam qaranlığının
aldatmadığı, göyün vә yerin bütün әliaçıqlığının aşkar
göründüyü bir yerdә nәfәs ala bilәcәyinә, içindә yığılıb
qalmış çirki vә әrpi tökә bilәcәyinә ümid bәslәyirdi.
Bu ümid yarı yolda qaldı.
Bu dәfә onu dörd yol ayrıcında – gәlib-gedәnlәrin
azaldığı yerdә bir sәs saxladı: cılız, qorxaq, sısqa bir sәs.
Amma bu sәs cılızlığına, qorxaqlığına vә sısqalığına bax-
mayaraq, onun içindә gizli bir ümid işığına çevrilmişdi.
Kişi qeyri-ixtiyari geri döndü. Gözlәri sevinc içindә baxa-
baxa sәs gәlәn yeri axtardı. Lap küncdә, sәsi onun kimi
cılız, yaşlı bir gülsatan kişi büzüşmüşdü.
– Bәnövşәlәr! Canlı bәnövşәlәr! Üç dәstә qaldı, üç...
Kişinin gözlәrindәki o sevinc ürәyinә vә damarlarına
işlәmişdi. Gülsatana tәrәf getdi. Sanki qar da dayanmış,
axşam sәhәrә çevrilmiş, vәd etdiyi yazı gәtirmişdi.
Gülsatan sürәtlә keçib-gedәn adamın әvvәlcә
dayandığını, sonra geri dönüb gәldiyini görәndә yarıcırıq
paltosuna bürünmәyi unudaraq üç dәstә bәnövşәni xeyli
vaxtdır ki, tutub saxlamaqdan üşüyüb donmuş әllәrini ona
tәrәf uzatdı. Ümidlәndiyi üçün sәsindә dә әmәlli-başlı
cәsarәt duyulurdu.
– Mәnim bәnövşәlәrimdi, yazı gәtirәn gözәl bәnöv-
şәlәrim... Üçcә dәstә qaldı.
Kişi ona yaxınlaşdıqca daha cәsarәtli sәslә dillәndi:
– Üç dәstә ilә evinizә yaz aparın, bәy. Bunlar çiçәk
deyil, günәşdir... Baxın!
Bәnövşәni kişiyә uzatdı:
Kişi belәcә, bәlkә dә, şәhәrin әn sonuncu evinәcәn
qaçacaqdı. Şәhәr adamları, evlәri, hәtta havasında vә
suyunda böyüdüyü üçün öz hәqiqәtini itirib insanlara,
evlәrә çevrilmiş ağacları ilә çox arxada qalanacan qaça-
caqdı. Göylә yer arasını hәqiqi, әsl ağaclardan, torpaqdan
başqa, heç nәyin doldurmadığı bir yerdә dayanacaqdı. O,
ancaq işıqların yalan olmadığı, axşam qaranlığının
aldatmadığı, göyün vә yerin bütün әliaçıqlığının aşkar
göründüyü bir yerdә nәfәs ala bilәcәyinә, içindә yığılıb
qalmış çirki vә әrpi tökә bilәcәyinә ümid bәslәyirdi.
Bu ümid yarı yolda qaldı.
Bu dәfә onu dörd yol ayrıcında – gәlib-gedәnlәrin
azaldığı yerdә bir sәs saxladı: cılız, qorxaq, sısqa bir sәs.
Amma bu sәs cılızlığına, qorxaqlığına vә sısqalığına bax-
mayaraq, onun içindә gizli bir ümid işığına çevrilmişdi.
Kişi qeyri-ixtiyari geri döndü. Gözlәri sevinc içindә baxa-
baxa sәs gәlәn yeri axtardı. Lap küncdә, sәsi onun kimi
cılız, yaşlı bir gülsatan kişi büzüşmüşdü.
– Bәnövşәlәr! Canlı bәnövşәlәr! Üç dәstә qaldı, üç...
Kişinin gözlәrindәki o sevinc ürәyinә vә damarlarına
işlәmişdi. Gülsatana tәrәf getdi. Sanki qar da dayanmış,
axşam sәhәrә çevrilmiş, vәd etdiyi yazı gәtirmişdi.
Gülsatan sürәtlә keçib-gedәn adamın әvvәlcә
dayandığını, sonra geri dönüb gәldiyini görәndә yarıcırıq
paltosuna bürünmәyi unudaraq üç dәstә bәnövşәni xeyli
vaxtdır ki, tutub saxlamaqdan üşüyüb donmuş әllәrini ona
tәrәf uzatdı. Ümidlәndiyi üçün sәsindә dә әmәlli-başlı
cәsarәt duyulurdu.
– Mәnim bәnövşәlәrimdi, yazı gәtirәn gözәl bәnöv-
şәlәrim... Üçcә dәstә qaldı.
Kişi ona yaxınlaşdıqca daha cәsarәtli sәslә dillәndi:
– Üç dәstә ilә evinizә yaz aparın, bәy. Bunlar çiçәk
deyil, günәşdir... Baxın!
Bәnövşәni kişiyә uzatdı:
