Page 258 - antologiya
P. 258
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
QARA ÇARŞABLI GӘLİN
Şara bayıra çıxdı. Bu gecә dünәnkindәn daha aydın
idi.
Qәfildәn pәncәrәnin qırağındakı lәkәni gördü: әrinin
öldürdüyü adamın qanı idi. Qaranlığın hökm sürdüyü
gecәdә sanki torpaq da qana boyanmışdı.
Şara ah çәkdi. Onun ümidlәri dә özü kimi gücsüz idi.
Dünәndәn bәri Tanrısı da ondan üz döndәrmişdi. Әri qan
tökmüş, can almışdı.
Başını pәncәrәnin barmaqlığına söykәdi. Sanki qana
can gәlmiş, kölgә kimi hәrәkәt etmәyә başlamışdı. Kölgә-
nin arxasınca әri peyda oldu: әlindә tapança, ürәyindә kin
vardı, qonşu kişiylә әsәbi halda nәsә danışırdı. Birdәn atәş
açdı.
258 Ay sanki yeriyәn lampaydı, damların üstündәn keçib
getdi. Elә bu vaxt yel әsmәyә başladı. Cansız kölgә
tәzәdәn yerә sәrildi. Şara qırmızıya çalan torpağa baxa-
baxa bir dә ah çәkdi. Deyәsәn, bu, elә o qonşu kişinin qanı
idi.
Ürәyini tәşviş bürüyәndә pәncәrәni örtdü. Sanki
havalanmışdı, ağlı başında deyildi. Otaqda dәli kimi
vurnuxmağa başladı. Elә bu dәm ayağı yerdә yatan uşaq-
larına ilişdi vә qızının ayağının altına yıxıldı.
Dәhşәtli nalә çәkib ağı demәyә başladı.
Genzua vәziyyәtin nә yerdә olduğunu başa düşәrәk:
– Deyәsәn, qurbanlıq quzu olmaq növbәsi mәndәdi,
hә, ana? – Dillәndi.
Şara qızının saçlarını sığallayaraq:
– Ölülәrinin әvәzindә qardaşını vursalar, yaxşı olar,
bala? – dedi.
– Yox. O, hәlә balacadır axı, әl boyda uşağa güllә
atarlar?
QARA ÇARŞABLI GӘLİN
Şara bayıra çıxdı. Bu gecә dünәnkindәn daha aydın
idi.
Qәfildәn pәncәrәnin qırağındakı lәkәni gördü: әrinin
öldürdüyü adamın qanı idi. Qaranlığın hökm sürdüyü
gecәdә sanki torpaq da qana boyanmışdı.
Şara ah çәkdi. Onun ümidlәri dә özü kimi gücsüz idi.
Dünәndәn bәri Tanrısı da ondan üz döndәrmişdi. Әri qan
tökmüş, can almışdı.
Başını pәncәrәnin barmaqlığına söykәdi. Sanki qana
can gәlmiş, kölgә kimi hәrәkәt etmәyә başlamışdı. Kölgә-
nin arxasınca әri peyda oldu: әlindә tapança, ürәyindә kin
vardı, qonşu kişiylә әsәbi halda nәsә danışırdı. Birdәn atәş
açdı.
258 Ay sanki yeriyәn lampaydı, damların üstündәn keçib
getdi. Elә bu vaxt yel әsmәyә başladı. Cansız kölgә
tәzәdәn yerә sәrildi. Şara qırmızıya çalan torpağa baxa-
baxa bir dә ah çәkdi. Deyәsәn, bu, elә o qonşu kişinin qanı
idi.
Ürәyini tәşviş bürüyәndә pәncәrәni örtdü. Sanki
havalanmışdı, ağlı başında deyildi. Otaqda dәli kimi
vurnuxmağa başladı. Elә bu dәm ayağı yerdә yatan uşaq-
larına ilişdi vә qızının ayağının altına yıxıldı.
Dәhşәtli nalә çәkib ağı demәyә başladı.
Genzua vәziyyәtin nә yerdә olduğunu başa düşәrәk:
– Deyәsәn, qurbanlıq quzu olmaq növbәsi mәndәdi,
hә, ana? – Dillәndi.
Şara qızının saçlarını sığallayaraq:
– Ölülәrinin әvәzindә qardaşını vursalar, yaxşı olar,
bala? – dedi.
– Yox. O, hәlә balacadır axı, әl boyda uşağa güllә
atarlar?
