Page 264 - antologiya
P. 264
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
mayıb. Sonuncu daşı uçanacan onu müdafiә edәcәyәm. Ev
özünü sonuncu әsgәri ölәnә qәdәr vuruşan ordu kimi hiss
etmәlidir”.
Bir az irәlidә şaqraq sәslә axan bulağa yaxınlaşdı.
Susamışdı. Şәhәrdә adam qalmadığına görә su tәrtәmiz
idi. Suyu bulandıracaq bir kәs yox idi. Axar suyun
altındakı çınqıllar sanki tәrpәşirdilәr. Әlini arxa saldı.
Әlinin üstündәki damarları suyun içinә uzanan ağac
köklәrinә bәnzәtdi. Qәfildәn gözlәri qarşısında neçә illәr
әvvәlki bir hadisә canlandı. Qadınlar, kişilәr, uşaqlar
bulaq başına yığışmışdılar. Bulaq evlәrinin sözlәrini vә әn
pünhan sirlәrini dupduru dillә onlardan oğurlayıb alәmә
yaymağı çox gözәl bacarırdı. Bulaq sanki sirlәr bazarı idi.
Su ruhları yerindәn oynadan günah kimi axıb-gedirdi.
Atası, anası, qardaşları, qohumları, qonşuları, tanışları vә
dostları bir-bir gözlәrinin qarşısından keçdi... Suyun
264 içindәki әli yadından çıxmışdı. Şәffaf su yeni doğulmuş
günәşin şüaları kimi әllәrinә toxunur, qәfildәn onu bәrk-
bәrk tutub-saxlıyır, sonra asta-asta geri çәkilirdi. Sanki
әlinә sitayiş edirdi. Sanki su üçün şәhәrdә qalmış bu әl
müqәddәs olmuşdu. Saysız-hesabsız uşağın şәfqәtli atanın
әlini öpmәk üçün növbәyә dayandığı kimi, bu su damcıları
da dalbadal düzülür, әlinin üstündә paklanıb ayrılırdılar.
“Su dәstәmaz alır, – beynindәn keçirdi. – Bәli, insan su
ilә, su da insanla dәstәmaz alır. Bәs ev? Mәncә, evin
dәstәmazı daha möhtәşәmdir. Ev göy, bulud, yağışla
dәstәmaz alır, günәşdә qurulanır, günәşә mәhrәba kimi
bürünür. Amma bir gün gәlir, dağılmaz saydığımız ev dә
dağılır”.
Hәmin mәqamda ev tәrәfdәn sәs eşitdi. Başını o
tәrәfә çevirәndә bir qarğanın evin damına qonduğunu
gördü. “Quşlar getdi, qarğalar qaldı”. Bundan әvvәl dә
bayquşları görmüşdü. Onları qovmuşdu, amma qarğalarla
bacara bilmirdi. Evdәn torpaq parçaları düşdüyünü hiss
mayıb. Sonuncu daşı uçanacan onu müdafiә edәcәyәm. Ev
özünü sonuncu әsgәri ölәnә qәdәr vuruşan ordu kimi hiss
etmәlidir”.
Bir az irәlidә şaqraq sәslә axan bulağa yaxınlaşdı.
Susamışdı. Şәhәrdә adam qalmadığına görә su tәrtәmiz
idi. Suyu bulandıracaq bir kәs yox idi. Axar suyun
altındakı çınqıllar sanki tәrpәşirdilәr. Әlini arxa saldı.
Әlinin üstündәki damarları suyun içinә uzanan ağac
köklәrinә bәnzәtdi. Qәfildәn gözlәri qarşısında neçә illәr
әvvәlki bir hadisә canlandı. Qadınlar, kişilәr, uşaqlar
bulaq başına yığışmışdılar. Bulaq evlәrinin sözlәrini vә әn
pünhan sirlәrini dupduru dillә onlardan oğurlayıb alәmә
yaymağı çox gözәl bacarırdı. Bulaq sanki sirlәr bazarı idi.
Su ruhları yerindәn oynadan günah kimi axıb-gedirdi.
Atası, anası, qardaşları, qohumları, qonşuları, tanışları vә
dostları bir-bir gözlәrinin qarşısından keçdi... Suyun
264 içindәki әli yadından çıxmışdı. Şәffaf su yeni doğulmuş
günәşin şüaları kimi әllәrinә toxunur, qәfildәn onu bәrk-
bәrk tutub-saxlıyır, sonra asta-asta geri çәkilirdi. Sanki
әlinә sitayiş edirdi. Sanki su üçün şәhәrdә qalmış bu әl
müqәddәs olmuşdu. Saysız-hesabsız uşağın şәfqәtli atanın
әlini öpmәk üçün növbәyә dayandığı kimi, bu su damcıları
da dalbadal düzülür, әlinin üstündә paklanıb ayrılırdılar.
“Su dәstәmaz alır, – beynindәn keçirdi. – Bәli, insan su
ilә, su da insanla dәstәmaz alır. Bәs ev? Mәncә, evin
dәstәmazı daha möhtәşәmdir. Ev göy, bulud, yağışla
dәstәmaz alır, günәşdә qurulanır, günәşә mәhrәba kimi
bürünür. Amma bir gün gәlir, dağılmaz saydığımız ev dә
dağılır”.
Hәmin mәqamda ev tәrәfdәn sәs eşitdi. Başını o
tәrәfә çevirәndә bir qarğanın evin damına qonduğunu
gördü. “Quşlar getdi, qarğalar qaldı”. Bundan әvvәl dә
bayquşları görmüşdü. Onları qovmuşdu, amma qarğalarla
bacara bilmirdi. Evdәn torpaq parçaları düşdüyünü hiss
