Page 641 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 641
mad Baøke÷id
– Bu gün gәlib mәnim mәnzilimi dәrmanladılar, – Pavelә daha bir 641
yönlәndirici mәlumat verdim.
– Mәnim mәnzilimi dә dәrmanlayıblar, boş şeydir!
– Niyә boş şey olur?
Pavel mәyusluqla köksünü ötürdü:
– Mәn belә görürәm, sәnin hәlә çox şeylәrdәn xәbәrin yoxdu. Ağzında
siçovul deyirsәn, onlar zәhәrli şeylәri sәndәn dә, mәndәn dә yaxşı tanıyırlar.
Yeddi yüz qramlıq araq şüşәsi boşalmışdı. Stolun üstündәki külqabı
aşıb-daşdığından, biz siqaret kötüklәrini indi bu şüşәyә atırdıq.
– Bәlkә, bir şüşә dә götürәk, – Pavel belә hallar üçün çox adi tәklif
sәslәndirdi.
– Üz vurma, Paşa, mәn daha içmәyәcәyәm, – dedim, – yaxşısı budur,
de görüm, әgәr siçovulları zәhәrlәmәk mümkün deyilsә, bu vur-çatlasın nә
üçündür, ev-ev gәzib camaatın başını niyә xarab elәyirlәr?
Paveli gic bir gülmәk tutdu. O, yoğun sәsilә bir xeyli hırıldadıqdan
sonra sakitlәşdi.
– Onlar da bir şey elәmәlidirlәr, ya yox?
Onun bu sözlәri yadıma bir әhvalatı saldı. Birisi İrana gedibmiş. Orada
ayaqyoluna dәymәli olur. İçәri girib görür ki, qapının ardında bir kişi oturub,
yanında da iki aftafa var, biri ağ, digәri qırmızı. O, ağ aftafanı götürmәk
istәyәndә kişi qayıdır ki, bu aftafanı götürmә, qırmızını götür. Qәrәz, o, öz
işini tamamlayır, aftafanı qaytarıb yerinә qoyarkәn fikirlәşir ki, görәsәn,
kişi niyә qoymadı ağ aftafanı götürmüyә? Soruşur: “Dayı, ağ aftafanı
götürmәyә nәdәn izin vermәdin?” Kişi cavab verir: “Oğul, burda oturmu-
şam, mәn dә bir söz deyәsiyәm, ya yox?”
Bu dәfә mәni gülmәk tutdu. Yadıma düşdü ki, bu әhvalatı lap çoxdan
Pavelә dә danışmışam.
Mәclisimiz sona çatdı. Pavel durub çıxmaq istәyәrkәn ondan acizanә
bir xahişdә bulundum.
– Paşa, incimәyәsәn ha, eyvanımda bir siçovul ölüsü var, xahiş edirәm,
onu götürüb küçәdә zibil qutusuna atasan. İnan ki, ona әlimi vurammıram,
yoxsa götürüb özüm atardım, sәnә dә zәhmәt olmazdı…
– Nә zәhmәt, canım, – Pavel eyvana doğru yönәldi, tәlәyә çatar-çatmaz
ona sanballı bir tәpik ilişdirib bayıra fırlatdı, – sәn hәr şeyi problemә
çevirirsәn, belә yaşamaq olmaz, dostum.
Doğrudan da, siçovul ölüsündәn xilas olmağın bunca sadә üsulu heç
ağlıma gәlmәmişdi. Paveli küçә qapısınacan ötürdüm. Burada o, yağışa
çıxmağa tәrәddüd elәyirmiş kimi bir az dayanıb-durdu, sonra sәsinin gür
yerinә salıb:
– Bu gün gәlib mәnim mәnzilimi dәrmanladılar, – Pavelә daha bir 641
yönlәndirici mәlumat verdim.
– Mәnim mәnzilimi dә dәrmanlayıblar, boş şeydir!
– Niyә boş şey olur?
Pavel mәyusluqla köksünü ötürdü:
– Mәn belә görürәm, sәnin hәlә çox şeylәrdәn xәbәrin yoxdu. Ağzında
siçovul deyirsәn, onlar zәhәrli şeylәri sәndәn dә, mәndәn dә yaxşı tanıyırlar.
Yeddi yüz qramlıq araq şüşәsi boşalmışdı. Stolun üstündәki külqabı
aşıb-daşdığından, biz siqaret kötüklәrini indi bu şüşәyә atırdıq.
– Bәlkә, bir şüşә dә götürәk, – Pavel belә hallar üçün çox adi tәklif
sәslәndirdi.
– Üz vurma, Paşa, mәn daha içmәyәcәyәm, – dedim, – yaxşısı budur,
de görüm, әgәr siçovulları zәhәrlәmәk mümkün deyilsә, bu vur-çatlasın nә
üçündür, ev-ev gәzib camaatın başını niyә xarab elәyirlәr?
Paveli gic bir gülmәk tutdu. O, yoğun sәsilә bir xeyli hırıldadıqdan
sonra sakitlәşdi.
– Onlar da bir şey elәmәlidirlәr, ya yox?
Onun bu sözlәri yadıma bir әhvalatı saldı. Birisi İrana gedibmiş. Orada
ayaqyoluna dәymәli olur. İçәri girib görür ki, qapının ardında bir kişi oturub,
yanında da iki aftafa var, biri ağ, digәri qırmızı. O, ağ aftafanı götürmәk
istәyәndә kişi qayıdır ki, bu aftafanı götürmә, qırmızını götür. Qәrәz, o, öz
işini tamamlayır, aftafanı qaytarıb yerinә qoyarkәn fikirlәşir ki, görәsәn,
kişi niyә qoymadı ağ aftafanı götürmüyә? Soruşur: “Dayı, ağ aftafanı
götürmәyә nәdәn izin vermәdin?” Kişi cavab verir: “Oğul, burda oturmu-
şam, mәn dә bir söz deyәsiyәm, ya yox?”
Bu dәfә mәni gülmәk tutdu. Yadıma düşdü ki, bu әhvalatı lap çoxdan
Pavelә dә danışmışam.
Mәclisimiz sona çatdı. Pavel durub çıxmaq istәyәrkәn ondan acizanә
bir xahişdә bulundum.
– Paşa, incimәyәsәn ha, eyvanımda bir siçovul ölüsü var, xahiş edirәm,
onu götürüb küçәdә zibil qutusuna atasan. İnan ki, ona әlimi vurammıram,
yoxsa götürüb özüm atardım, sәnә dә zәhmәt olmazdı…
– Nә zәhmәt, canım, – Pavel eyvana doğru yönәldi, tәlәyә çatar-çatmaz
ona sanballı bir tәpik ilişdirib bayıra fırlatdı, – sәn hәr şeyi problemә
çevirirsәn, belә yaşamaq olmaz, dostum.
Doğrudan da, siçovul ölüsündәn xilas olmağın bunca sadә üsulu heç
ağlıma gәlmәmişdi. Paveli küçә qapısınacan ötürdüm. Burada o, yağışa
çıxmağa tәrәddüd elәyirmiş kimi bir az dayanıb-durdu, sonra sәsinin gür
yerinә salıb:
