Page 598 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 598
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Azz, buyyy! Bismillah! Bu uşaq niyә belәdi, az?
– Buy, başımıza xeyir, Allah, Allah, bu nәdi belә?
Babalar vә cavan ata artıq bir yerdә dayana bilmirdilәr. İçәridәki
arvadların heyrәtli nidaları babaları lap keylәtmişdi.
– Azz, Tәrlan, bu uşağın alnı niyә heylәdi?
– Allah, Allah, bunun barmaqları niyә heylәdi, azzz?
– Bismillah, buyy, azz, başındakı tüklәr dә ağappaqdı, azz, bu nә işdi?
Әdә, Abbas, әdә, Mәmmәd!
Bir andaca kişilәr çadırın içinә doluşdular. Hamı arvadların heyrәtindәn
donub qalmışdı.
Uşağı ağa bürümüşdülәr; onun saçları lampaların gur işığında ağappaq
görünürdü; üzündә vә alnında lap qoca kişilәrinki kimi qırışlar vardı. Xırda
gözlәri çuxura düşmüşdü. Abbas kişi tәmkinini pozmadı:
598 – Azz, nolub uşağa, gül kimidi! – dedi. Elә bil pәrdәnin o tәrәfindә
heysiz uzanmış gәlininә eşitdirmәk istәyirdi ki, hәr şey yaxşıdı, hәyәcan-
lanmasın.
Arvadlar, deyәsәn, kişinin eyhamını qanmadılar, yenә heyrәtlә çağaya
baxırdılar.
Babalar çadırdan çıxdılar; Mәmmәd heç bilmirdi neylәsin vә o,
ömründә belә ipisti doğulan körpә görmәmişdi; ona elә gәlirdi ki, yәqin,
elә dünyada bütün çağalar elә belәcә doğulur vә elә bu görkәmdә olur.
Ürәyindә isә körpәyә yaraşan ad da fikirlәşdi; ad deyәndә ki, lәğәb:
Qoca uşaq!
Mәmmәd dә çadırdan çıxdı vә onda gördü ki, qonşu çadırlardan
adamlar tökülüşüb gәliblәr. Çadırın içinә girib-çıxanlar heyrәt edirdilәr,
tәәccüb edirdilәr, deyirdilәr:
– Allahın möcüzәsidi!
– Uşaq lap qoca kişiyә oxşayır!
– Allah özü kömәk olsun, uşaq heç ağlamır!
Hәmin yay gecәsi Mәnzәrin bibisioğlu Rizvan da mamaçasız gәlib
çıxdı; dedi ki, mamaça Süsәni aparıblar Saatlıdakı çadır şәhәrciyinә. Orda
da doğan var! “Qoca kapitan” vә Vidadi dә gәlib çıxdı.
Әtraf çadırlarda nә ki qohum-әqraba vardı hamı burdaydı; camaat
bilmirdi sevinsin, ya bir-birlәrinә başsağlığı versin.
Çünki çadıra girib çıxanların sir-sifәtindәn mәlum olurdu ki, hәlә yer
üzündә (onun üzü qara olsun helә!) belә şey olmayıb ki, uşaq anadan qoca
doğulsun.
– Azz, buyyy! Bismillah! Bu uşaq niyә belәdi, az?
– Buy, başımıza xeyir, Allah, Allah, bu nәdi belә?
Babalar vә cavan ata artıq bir yerdә dayana bilmirdilәr. İçәridәki
arvadların heyrәtli nidaları babaları lap keylәtmişdi.
– Azz, Tәrlan, bu uşağın alnı niyә heylәdi?
– Allah, Allah, bunun barmaqları niyә heylәdi, azzz?
– Bismillah, buyy, azz, başındakı tüklәr dә ağappaqdı, azz, bu nә işdi?
Әdә, Abbas, әdә, Mәmmәd!
Bir andaca kişilәr çadırın içinә doluşdular. Hamı arvadların heyrәtindәn
donub qalmışdı.
Uşağı ağa bürümüşdülәr; onun saçları lampaların gur işığında ağappaq
görünürdü; üzündә vә alnında lap qoca kişilәrinki kimi qırışlar vardı. Xırda
gözlәri çuxura düşmüşdü. Abbas kişi tәmkinini pozmadı:
598 – Azz, nolub uşağa, gül kimidi! – dedi. Elә bil pәrdәnin o tәrәfindә
heysiz uzanmış gәlininә eşitdirmәk istәyirdi ki, hәr şey yaxşıdı, hәyәcan-
lanmasın.
Arvadlar, deyәsәn, kişinin eyhamını qanmadılar, yenә heyrәtlә çağaya
baxırdılar.
Babalar çadırdan çıxdılar; Mәmmәd heç bilmirdi neylәsin vә o,
ömründә belә ipisti doğulan körpә görmәmişdi; ona elә gәlirdi ki, yәqin,
elә dünyada bütün çağalar elә belәcә doğulur vә elә bu görkәmdә olur.
Ürәyindә isә körpәyә yaraşan ad da fikirlәşdi; ad deyәndә ki, lәğәb:
Qoca uşaq!
Mәmmәd dә çadırdan çıxdı vә onda gördü ki, qonşu çadırlardan
adamlar tökülüşüb gәliblәr. Çadırın içinә girib-çıxanlar heyrәt edirdilәr,
tәәccüb edirdilәr, deyirdilәr:
– Allahın möcüzәsidi!
– Uşaq lap qoca kişiyә oxşayır!
– Allah özü kömәk olsun, uşaq heç ağlamır!
Hәmin yay gecәsi Mәnzәrin bibisioğlu Rizvan da mamaçasız gәlib
çıxdı; dedi ki, mamaça Süsәni aparıblar Saatlıdakı çadır şәhәrciyinә. Orda
da doğan var! “Qoca kapitan” vә Vidadi dә gәlib çıxdı.
Әtraf çadırlarda nә ki qohum-әqraba vardı hamı burdaydı; camaat
bilmirdi sevinsin, ya bir-birlәrinә başsağlığı versin.
Çünki çadıra girib çıxanların sir-sifәtindәn mәlum olurdu ki, hәlә yer
üzündә (onun üzü qara olsun helә!) belә şey olmayıb ki, uşaq anadan qoca
doğulsun.
