Page 597 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 597
ran Nÿzirli
Hәr halda, ikisinin dә ürәyinә damdı ki, bu gәlәn oğlandı. Beş kilo. Amma 597
çadırdan daha sәs gәlmәdi; heç kәs cınqırını çıxarmırdı. Gәlin daha zarı-
mırdı, arvadlar birdәn-birә sәslәrini xırp kәsmişdilәr. Çağa ağlamırdı.
Görәn, nooldu bunnara?
Babalar karıxdılar. Hәrә bir tәrәfә getdi. Bir azdan yenә qayıtdılar.
Çadırdan yenә sәs gәlmәdi.
Qәlyan tüstülәdәn Abbas kişi hövsәlәdәn çıxdı. Oğlunu hayladı.
– A bala, Vidi hardadı?
– Lәtifin dükanından hәlәm qayıtmayıb…
– Bә, Rafiq hara yox oldu? – bu dәfә indicә doğmuş gәlinin atası,
hәmin o nimdaş köynәkli Әhmәd kişi soruşdu.
– O da Vidinin dalıyca getdi…
– Ay oğul, Mamed, bir gör orda noldu, niyә çıxmırlar çölә? – deyә
Abbas kişi cibindәn dәsmalını çıxarıb alnının tәrini sildi.
Tәrlan xala güllә kimi çadırdan çıxdı, әlindә boş vedrә istәdi cumsun
arxa, Mәmmәd qoymadı, vedrәni qapdı, nәsә ciddi bir şey olduğunu sanki
anladı, özü yüyürdü arxa.
Arvad hövllәnmişdi. Danışa bilmirdi, az qala yıxılacaqdı.
– Ay arvad, noldu, niyә dinmirsәn?
– Başımıza xeyir…
– Heylә de dayna, ә, tәbrik… Sözümüz sözdü ha… Bu gecә sәhәrә
kimi vuracıyıq, hıy? – Abbas söyüncәk arvadın sözünü kәsdi.
– Aman ver dayna, qızın vәziyyәti xarabdı… Rizvan noldu?
Babalar yenә narahat oldular. Çadırdan Suğra xala da çıxdı.
– Azz, Tәrlan, bir bura gәl dayna… Bu uşaq niyә belә oldu?
Nәnәlәr dәrhal çadıra cumdular.
Çadırdan yenә sәslәr gәlmәyә başladı.
– Azz, nә tәәrsәn? Şükür Allaha, sağ-salamat azad oldun, gözün aydın!
Babalar sevindilәr.
– Azz, Tәrlan, bu uşaq niyә belәdi, ağlamır heç! Azz, lampanı bәri tut
dayna! Azz, çıx çölә, Mamedә deynәn Sәkinәni çağırsın, onnarın lampasını
dә gәtirsin, – Suğra xala böyük qızı Mahizәrә çımxırdı.
Mәmmәd artıq qonşu Sәkinәgilin çadırına götürülmüşdü vә bir azdan
Sәkinә әlindә lampa çadırın içinә girdi.
– Azz, gözdәriz aydın... azz, bu uşaq niyә ağlamır?
Babalar yenә narahat oldular.
Çağa, doğurdan da, ağlamırdı. Amma diriydi, gözü yumuluydu,
çimizdirirdilәr onu. Ağlamırdı. Birdәn arvadlardan biri qıy vurdu.
Hәr halda, ikisinin dә ürәyinә damdı ki, bu gәlәn oğlandı. Beş kilo. Amma 597
çadırdan daha sәs gәlmәdi; heç kәs cınqırını çıxarmırdı. Gәlin daha zarı-
mırdı, arvadlar birdәn-birә sәslәrini xırp kәsmişdilәr. Çağa ağlamırdı.
Görәn, nooldu bunnara?
Babalar karıxdılar. Hәrә bir tәrәfә getdi. Bir azdan yenә qayıtdılar.
Çadırdan yenә sәs gәlmәdi.
Qәlyan tüstülәdәn Abbas kişi hövsәlәdәn çıxdı. Oğlunu hayladı.
– A bala, Vidi hardadı?
– Lәtifin dükanından hәlәm qayıtmayıb…
– Bә, Rafiq hara yox oldu? – bu dәfә indicә doğmuş gәlinin atası,
hәmin o nimdaş köynәkli Әhmәd kişi soruşdu.
– O da Vidinin dalıyca getdi…
– Ay oğul, Mamed, bir gör orda noldu, niyә çıxmırlar çölә? – deyә
Abbas kişi cibindәn dәsmalını çıxarıb alnının tәrini sildi.
Tәrlan xala güllә kimi çadırdan çıxdı, әlindә boş vedrә istәdi cumsun
arxa, Mәmmәd qoymadı, vedrәni qapdı, nәsә ciddi bir şey olduğunu sanki
anladı, özü yüyürdü arxa.
Arvad hövllәnmişdi. Danışa bilmirdi, az qala yıxılacaqdı.
– Ay arvad, noldu, niyә dinmirsәn?
– Başımıza xeyir…
– Heylә de dayna, ә, tәbrik… Sözümüz sözdü ha… Bu gecә sәhәrә
kimi vuracıyıq, hıy? – Abbas söyüncәk arvadın sözünü kәsdi.
– Aman ver dayna, qızın vәziyyәti xarabdı… Rizvan noldu?
Babalar yenә narahat oldular. Çadırdan Suğra xala da çıxdı.
– Azz, Tәrlan, bir bura gәl dayna… Bu uşaq niyә belә oldu?
Nәnәlәr dәrhal çadıra cumdular.
Çadırdan yenә sәslәr gәlmәyә başladı.
– Azz, nә tәәrsәn? Şükür Allaha, sağ-salamat azad oldun, gözün aydın!
Babalar sevindilәr.
– Azz, Tәrlan, bu uşaq niyә belәdi, ağlamır heç! Azz, lampanı bәri tut
dayna! Azz, çıx çölә, Mamedә deynәn Sәkinәni çağırsın, onnarın lampasını
dә gәtirsin, – Suğra xala böyük qızı Mahizәrә çımxırdı.
Mәmmәd artıq qonşu Sәkinәgilin çadırına götürülmüşdü vә bir azdan
Sәkinә әlindә lampa çadırın içinә girdi.
– Azz, gözdәriz aydın... azz, bu uşaq niyә ağlamır?
Babalar yenә narahat oldular.
Çağa, doğurdan da, ağlamırdı. Amma diriydi, gözü yumuluydu,
çimizdirirdilәr onu. Ağlamırdı. Birdәn arvadlardan biri qıy vurdu.
