Page 596 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 596
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Mәnzәrin anası yenә tәlәm-tәlәsik içәri girdi. Qәlyan tüstülәdәn Abbas
kişi nimdaş köynәkli qudasına sarı döndü.
– Havam çatmır, Әhmәd, – dedi. – Gәl bir az o tәrәfә gedәk.
İkisi dә çadırdan uzaqlaşdı. O tәrәfdәki çadırlardan zәif lampa işıqları
gәlirdi. Gecә zülmәt donunu vaxtından tez geyinmişdi, göy üzünә, iraq
olsun, elә bil qapqara pәrdә çәkmişdilәr. Bu pәrdәni yortsaydı leysan
yortacaqdı, o da ki, görünmәyәn iş, hәlә istәmirdi ha tökülsün yerә, camaatı
bu cәhәnnәm bürküsündәn qurtarsın.
Buralardan bir qәdәr uzaqlaşan kimi elә bilirdin orda-burda papiros
közәrtisinә oxşar bir şey közәrir. Bu, hәmin o çadırlardan gәlәn zәif lampa
işığıydı ki, vardı. Hәmin o qәlyan tüstülәdәn kişi oğlunun qayınatasıyla,
yәni Әhmәd kişiylә danışırdı.
– Deyirsәn, Rizvan şәhәrdәn yenicә gәlib, hıy?
596 – Hә... Deyir, oralar lap qaynayır ha, dayı!!!
– Burdakı kimi olammaz ha!
– Deyirәm, ta bizim kәndә dönmәyimiz getdi, ay Abbas…
– Heylә demә, ağzıvı bәddiyә açma dayna. Deyir, axı Atәtdi, nә zir-
zibildi, yenә gәlib. Lap bura gәlib çıxıblar e… Hә, sәn öl, Müştәba qәzetindә
yazıb e… Lap qulağımızın dibindәdilәr, Xankәndindә… Görәk bu dәfә
dığalar nә deyәcәklәr…
– Deyirәm, nolaydı ha, nәvәmiz doğulan kimi, radyo bir xәbәr verәydi
ki, bizimkilәr Qarabağı alıb… Sәn öl, nәvәmi dә vurub qoltuğuma, budu
ha, ayaqyalın düz kәndә… Otuz kilometr nәdi ki…
Gedib o hәyәtdәn o qara qoçu yıxacam yerә, sәn öl! (Elә şövqlә dedi
ki, elә bil o qara qoçu dünәn qoyub gәlib)
– Bir dәnә dә erkәk mәndә… Әәә, sәn heylә danışdın, lap ağzım
sulandı. Gәl bir qayıdaq, görәk bu köpәyoğlu nә tәәr oldu, nöş gәlmәk
istәmir ocağa; boğazım qurudu ha, bu gecә sәhәrәdәk vuracam sәnnәn…
İkisi dә gәldiklәri yolla lal-dinmәz qayıtdı. Çadırdan yenә sәslәr
gәlirdi:
– Can bala, ağrın ürәyimә!
– Can bacı, gözünü sevim, lap ucundadı, hә, bir az da… ay sağ ol, başı
göründü…(Bu, Mәnzәrin bacısı Mahizәrin sәsiydi.)
– Azz, bir oyana dur, azz, nimçәni gәtir, hә, qadan alım…
– Azz, o ağı dәyişdir, ordadı, stulun üstündәki tәmizdi, ver bәri… Hә,
qadan alım… Budey ha, ay maşallah! Beş kilodu, lap dәdәsidi ki var ha…
Babalar diqqәtlә qulaq verdi. Vә ikisi dә mәmnun oldu; amma ikisinin
dә ürәyinә xal düşdü. Görәsәn, Tәrlan onlardan hansını nәzәrdә tuturdu?
Mәnzәrin anası yenә tәlәm-tәlәsik içәri girdi. Qәlyan tüstülәdәn Abbas
kişi nimdaş köynәkli qudasına sarı döndü.
– Havam çatmır, Әhmәd, – dedi. – Gәl bir az o tәrәfә gedәk.
İkisi dә çadırdan uzaqlaşdı. O tәrәfdәki çadırlardan zәif lampa işıqları
gәlirdi. Gecә zülmәt donunu vaxtından tez geyinmişdi, göy üzünә, iraq
olsun, elә bil qapqara pәrdә çәkmişdilәr. Bu pәrdәni yortsaydı leysan
yortacaqdı, o da ki, görünmәyәn iş, hәlә istәmirdi ha tökülsün yerә, camaatı
bu cәhәnnәm bürküsündәn qurtarsın.
Buralardan bir qәdәr uzaqlaşan kimi elә bilirdin orda-burda papiros
közәrtisinә oxşar bir şey közәrir. Bu, hәmin o çadırlardan gәlәn zәif lampa
işığıydı ki, vardı. Hәmin o qәlyan tüstülәdәn kişi oğlunun qayınatasıyla,
yәni Әhmәd kişiylә danışırdı.
– Deyirsәn, Rizvan şәhәrdәn yenicә gәlib, hıy?
596 – Hә... Deyir, oralar lap qaynayır ha, dayı!!!
– Burdakı kimi olammaz ha!
– Deyirәm, ta bizim kәndә dönmәyimiz getdi, ay Abbas…
– Heylә demә, ağzıvı bәddiyә açma dayna. Deyir, axı Atәtdi, nә zir-
zibildi, yenә gәlib. Lap bura gәlib çıxıblar e… Hә, sәn öl, Müştәba qәzetindә
yazıb e… Lap qulağımızın dibindәdilәr, Xankәndindә… Görәk bu dәfә
dığalar nә deyәcәklәr…
– Deyirәm, nolaydı ha, nәvәmiz doğulan kimi, radyo bir xәbәr verәydi
ki, bizimkilәr Qarabağı alıb… Sәn öl, nәvәmi dә vurub qoltuğuma, budu
ha, ayaqyalın düz kәndә… Otuz kilometr nәdi ki…
Gedib o hәyәtdәn o qara qoçu yıxacam yerә, sәn öl! (Elә şövqlә dedi
ki, elә bil o qara qoçu dünәn qoyub gәlib)
– Bir dәnә dә erkәk mәndә… Әәә, sәn heylә danışdın, lap ağzım
sulandı. Gәl bir qayıdaq, görәk bu köpәyoğlu nә tәәr oldu, nöş gәlmәk
istәmir ocağa; boğazım qurudu ha, bu gecә sәhәrәdәk vuracam sәnnәn…
İkisi dә gәldiklәri yolla lal-dinmәz qayıtdı. Çadırdan yenә sәslәr
gәlirdi:
– Can bala, ağrın ürәyimә!
– Can bacı, gözünü sevim, lap ucundadı, hә, bir az da… ay sağ ol, başı
göründü…(Bu, Mәnzәrin bacısı Mahizәrin sәsiydi.)
– Azz, bir oyana dur, azz, nimçәni gәtir, hә, qadan alım…
– Azz, o ağı dәyişdir, ordadı, stulun üstündәki tәmizdi, ver bәri… Hә,
qadan alım… Budey ha, ay maşallah! Beş kilodu, lap dәdәsidi ki var ha…
Babalar diqqәtlә qulaq verdi. Vә ikisi dә mәmnun oldu; amma ikisinin
dә ürәyinә xal düşdü. Görәsәn, Tәrlan onlardan hansını nәzәrdә tuturdu?
