Page 587 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 587
abbas
Allah salamıdırsa, Seymur әminin onu almamağı günah idi. Belә bir 587
günündә bibimin könlünü qırmaq da heç bir insafa, mürvәtә sığmırdı. Bәlkә,
beş-altı il bundan әvvәl yazdığı mәktubu bibimә yetirmәkçün mәni dilә
tutan adam heç o deyildi? Amma axı hardan bilәsәn ki, mәn eşitdiklәrimi
Seymur әmi dә eşitmәyib? Ola bilsin ki, arada hәlә mәnim bilmәdiyim, başa
düşmәdiyim başqa şeylәr dә vardı.
O, bibimi kinayәli baxışlarla süzüb-süzüb yola düzәldi. Mәn bu
yaraşıqlı vә gözәl qadının heç bu qәdәr pәrt görmәmişdim. Seymur әmi bir
qәdәr aralandıqdan sonra nә fikirlәşdisә, geri dönüb hәlә dә yerindә quruyub
qalmış bibimi tәkrar-tәkrar gözdәn keçirtdi vә başını bulayaraq yenidәn yola
düzәldi.
Bir qәdәrdәn sonra eyvana tәzәcә qalxmışdım ki, anamgilin sәsini
eşitdim. Necә ki, uşaqla danışarlar, anam bibimlә o ahәnglә danışırdı. O
axşam bibim sәhәrәcәn otaqdan bayıra çıxmadı. Mәn arada xәlvәtcә qapıya
yaxınlaşıb açar yerindәn onun ağladığını gördüm. Atamgil son vaxtlardakı
adәtlәrinә uyğun olaraq, o axşam da bibimi şam yemәyinә dәvәt etmәdilәr.
Mәn onları yuxuya verәndәn sonra xәlvәtcә yemәk götürüb özümü bibimin
yanına verdim. O, әlimdәkilәri görüb qәmli-qәmli gülümsündü. Belә vaxtsız
vә hәyәcanlı gәlişimdәn, o, işin nә yerdә olduğunu dәrhal duydu.
Gәtirdiklәrimi stolun üstünә qoyub onunla üz-üzә dayandım. O elә bir
görkәmdә idi ki, sanki ölüb ölümdәn qayıtmışdı. Onun bu gecәdәn sağ
çıxacağına göydәn Allah da enib gәlsәydi, inana bilmәzdim. Qorxudan
bağırmamaq üçün qollarımı onun boynuna dolayıb, dedim ki, sәni çox
istәyirәm. Bibim qarşısında albom, şәkillәrә baxırdı.
– Elә mәn dә, – deyib azca gülümsündü, ancaq sifәti heç bu gülüşdәn
dә işıqlanmadı. Bununla belә, hәmişәki kimi bibim yenә dә gözәl idi.
Nәnәm dә hәmişә deyәrdi ki, bu qızın bәxti yox, özü gözәldi. Arvad elә
bibimin bәxtindәn gileylәnә-gileylәnә dә bu dünyadan köç elәdi.
– Yekәlәndә bunu böyüdәrsәn, – mәn oturandan sonra bibim götürüb
kәnara qoyduğu şәkli mәnә tәrәf uzatdı, – heç kimә göstәrmә, qoyarsan
kitabının arasına, qalar.
– Mütlәq, – mәn ağlıma heç nә gәtirmәdәn, necә ki, kişilәr edәr, o cürә
söz verdim vә qüssәli halda onların dörd nәfәrlik ailә üzvünә nәzәr saldım.
Hәm dә bibimin şәkli saxlamaq üçün bu dar macalda o cür etibarlı yer
fikirlәşib tapdığına özüm dә mat qaldım: elә kitabım vardı, heç davadan
qabaq da illәrlә üzünü açmazdım...
Bir hovur da oturduqdan sonra gözlәri dolmuş bibim xahiş elәdi ki,
çıxıb gedim. Әslindә heç mәn dә yubanmaq fikrindә deyildim. Deyirdim,
o, çörәyini rahat, tez vә iştahla yeyә bilsin.
***
Allah salamıdırsa, Seymur әminin onu almamağı günah idi. Belә bir 587
günündә bibimin könlünü qırmaq da heç bir insafa, mürvәtә sığmırdı. Bәlkә,
beş-altı il bundan әvvәl yazdığı mәktubu bibimә yetirmәkçün mәni dilә
tutan adam heç o deyildi? Amma axı hardan bilәsәn ki, mәn eşitdiklәrimi
Seymur әmi dә eşitmәyib? Ola bilsin ki, arada hәlә mәnim bilmәdiyim, başa
düşmәdiyim başqa şeylәr dә vardı.
O, bibimi kinayәli baxışlarla süzüb-süzüb yola düzәldi. Mәn bu
yaraşıqlı vә gözәl qadının heç bu qәdәr pәrt görmәmişdim. Seymur әmi bir
qәdәr aralandıqdan sonra nә fikirlәşdisә, geri dönüb hәlә dә yerindә quruyub
qalmış bibimi tәkrar-tәkrar gözdәn keçirtdi vә başını bulayaraq yenidәn yola
düzәldi.
Bir qәdәrdәn sonra eyvana tәzәcә qalxmışdım ki, anamgilin sәsini
eşitdim. Necә ki, uşaqla danışarlar, anam bibimlә o ahәnglә danışırdı. O
axşam bibim sәhәrәcәn otaqdan bayıra çıxmadı. Mәn arada xәlvәtcә qapıya
yaxınlaşıb açar yerindәn onun ağladığını gördüm. Atamgil son vaxtlardakı
adәtlәrinә uyğun olaraq, o axşam da bibimi şam yemәyinә dәvәt etmәdilәr.
Mәn onları yuxuya verәndәn sonra xәlvәtcә yemәk götürüb özümü bibimin
yanına verdim. O, әlimdәkilәri görüb qәmli-qәmli gülümsündü. Belә vaxtsız
vә hәyәcanlı gәlişimdәn, o, işin nә yerdә olduğunu dәrhal duydu.
Gәtirdiklәrimi stolun üstünә qoyub onunla üz-üzә dayandım. O elә bir
görkәmdә idi ki, sanki ölüb ölümdәn qayıtmışdı. Onun bu gecәdәn sağ
çıxacağına göydәn Allah da enib gәlsәydi, inana bilmәzdim. Qorxudan
bağırmamaq üçün qollarımı onun boynuna dolayıb, dedim ki, sәni çox
istәyirәm. Bibim qarşısında albom, şәkillәrә baxırdı.
– Elә mәn dә, – deyib azca gülümsündü, ancaq sifәti heç bu gülüşdәn
dә işıqlanmadı. Bununla belә, hәmişәki kimi bibim yenә dә gözәl idi.
Nәnәm dә hәmişә deyәrdi ki, bu qızın bәxti yox, özü gözәldi. Arvad elә
bibimin bәxtindәn gileylәnә-gileylәnә dә bu dünyadan köç elәdi.
– Yekәlәndә bunu böyüdәrsәn, – mәn oturandan sonra bibim götürüb
kәnara qoyduğu şәkli mәnә tәrәf uzatdı, – heç kimә göstәrmә, qoyarsan
kitabının arasına, qalar.
– Mütlәq, – mәn ağlıma heç nә gәtirmәdәn, necә ki, kişilәr edәr, o cürә
söz verdim vә qüssәli halda onların dörd nәfәrlik ailә üzvünә nәzәr saldım.
Hәm dә bibimin şәkli saxlamaq üçün bu dar macalda o cür etibarlı yer
fikirlәşib tapdığına özüm dә mat qaldım: elә kitabım vardı, heç davadan
qabaq da illәrlә üzünü açmazdım...
Bir hovur da oturduqdan sonra gözlәri dolmuş bibim xahiş elәdi ki,
çıxıb gedim. Әslindә heç mәn dә yubanmaq fikrindә deyildim. Deyirdim,
o, çörәyini rahat, tez vә iştahla yeyә bilsin.
***
