Page 489 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 489
Seyran Sÿxavÿt
KARUSEL
Fatma bircә dәfә ağzından qaçırtmışdı ki, bufetçi Sabir yaman 489
şeydi, hәşәridi, adamın şiltiyin atır – doymaq bilmir, adamı
öldürür ee, bajı...
Fatmanın sirr verdiyi qadın da bircә dәfә ağzından qaçırtmışdı ki,
deyirlәr bufetçi Sabir yaman şeydi, doymaq bilmir.
Bu da bәs elәmişdi ki, bufetçi Sabir bәzi qadınların maraq dairәsindә
“adlı-sanlı” kişilәrdәn biri olsun.
Fatma otuz yaşında, suyuşirin, әndamlı, әdalı bir qadın idi; zahirәn
xanım-xatınlığı da vardı. Onun xanım-xatınlığı işvәsinә qarışanda, әn zәif
adamın da kişi olduğu yadına düşürdü. Onun qabarıq, gen sinәsinin cazibәsi
kişilәri gözündәn vururdu – ovçu quşu gözündәn vurduğu kimi. Bu,
Fatmanın xoşuna gәlsә dә, qәsdәn elәmirdi. Onu Allah belә yaratmışdı vә
Fatmanın da ixtiyarı vardı ki, bu rayon mәrkәzinin başqa qadınları kimi
dükan-bazara çıxsın. Bir dәfә dә onu şәhәrin mәrkәzi kitabxanasından
çıxanda görmüşdülәr. Fatma on ilin gәlini olsa da, uşağı yox idi. Әri bu bala-
ca şәhәrin qabiliyyәtli, hörmәtli dәmirçilәrindәn biri idi, özü isә mәrkәzi
xәstәxanada tibb bacısı işlәyirdi. Fatma dul qalmışdı – әri keçәn il dәmiryol
vağzalından evә qayıdanda avtomobil qәzasında hәlak olmuşdu. İndi tәk
yaşayırdı.
Bufetçi Sabir isә çay qırağındakı pavilyonda işlәyirdi, kabab bişirirdi,
iş yerinin sәliqә-sahmanına baxırdı, müştәrilәrә qulluq elәyirdi, samovar
qaynadırdı, hamı ilә zarafat elәyә bilirdi, yetәnә yetir, yetmәyәnә bir söz
atırdı, adının әvvәlindәn dә göründüyü kimi, bufetçi dә özü idi – bir sözlә,
öz әli, öz başı idi.
Bufetçi Sabir qırx yaşının içindәydi. Bir qızı vardı, onu da keçәn il,
Fatmanın әri ölmәmişdәn üç-dörd gün qabaq köçürdüb yerbәyer elәmişdi.
Kürәkәni montyor işlәyirdi, onun da adı Sabir idi – montyor Sabir. Qızının
on beş yaşı olanda arvadı qәfil xәstәlәndi, dәrdinә çarә tapılmadı, üç-dörd
günün içindә әriyib çöpә döndü, son nәfәsindә nәsә demәk istәsә dә,
çatdırmadı. Bu gün dә şәhәr camaatına sirdi ki, buz baltası kimi qadına
birdәn-birә nooldu...
Bufetçi Sabir dul qalmışdı. İndi tәk yaşayırdı. Qızı tez-tez ona dәyirdi,
ev-eşiyi silib-süpürürdü, qayıdırdı öz yuvasına.
Fatmanın әri ölmüşdü, bufetçi Sabirin dә arvadı. Bu mәqamda ancaq
Aşıq Әlәsgәr yada düşә bilәrdi, elә düşdü dә:
KARUSEL
Fatma bircә dәfә ağzından qaçırtmışdı ki, bufetçi Sabir yaman 489
şeydi, hәşәridi, adamın şiltiyin atır – doymaq bilmir, adamı
öldürür ee, bajı...
Fatmanın sirr verdiyi qadın da bircә dәfә ağzından qaçırtmışdı ki,
deyirlәr bufetçi Sabir yaman şeydi, doymaq bilmir.
Bu da bәs elәmişdi ki, bufetçi Sabir bәzi qadınların maraq dairәsindә
“adlı-sanlı” kişilәrdәn biri olsun.
Fatma otuz yaşında, suyuşirin, әndamlı, әdalı bir qadın idi; zahirәn
xanım-xatınlığı da vardı. Onun xanım-xatınlığı işvәsinә qarışanda, әn zәif
adamın da kişi olduğu yadına düşürdü. Onun qabarıq, gen sinәsinin cazibәsi
kişilәri gözündәn vururdu – ovçu quşu gözündәn vurduğu kimi. Bu,
Fatmanın xoşuna gәlsә dә, qәsdәn elәmirdi. Onu Allah belә yaratmışdı vә
Fatmanın da ixtiyarı vardı ki, bu rayon mәrkәzinin başqa qadınları kimi
dükan-bazara çıxsın. Bir dәfә dә onu şәhәrin mәrkәzi kitabxanasından
çıxanda görmüşdülәr. Fatma on ilin gәlini olsa da, uşağı yox idi. Әri bu bala-
ca şәhәrin qabiliyyәtli, hörmәtli dәmirçilәrindәn biri idi, özü isә mәrkәzi
xәstәxanada tibb bacısı işlәyirdi. Fatma dul qalmışdı – әri keçәn il dәmiryol
vağzalından evә qayıdanda avtomobil qәzasında hәlak olmuşdu. İndi tәk
yaşayırdı.
Bufetçi Sabir isә çay qırağındakı pavilyonda işlәyirdi, kabab bişirirdi,
iş yerinin sәliqә-sahmanına baxırdı, müştәrilәrә qulluq elәyirdi, samovar
qaynadırdı, hamı ilә zarafat elәyә bilirdi, yetәnә yetir, yetmәyәnә bir söz
atırdı, adının әvvәlindәn dә göründüyü kimi, bufetçi dә özü idi – bir sözlә,
öz әli, öz başı idi.
Bufetçi Sabir qırx yaşının içindәydi. Bir qızı vardı, onu da keçәn il,
Fatmanın әri ölmәmişdәn üç-dörd gün qabaq köçürdüb yerbәyer elәmişdi.
Kürәkәni montyor işlәyirdi, onun da adı Sabir idi – montyor Sabir. Qızının
on beş yaşı olanda arvadı qәfil xәstәlәndi, dәrdinә çarә tapılmadı, üç-dörd
günün içindә әriyib çöpә döndü, son nәfәsindә nәsә demәk istәsә dә,
çatdırmadı. Bu gün dә şәhәr camaatına sirdi ki, buz baltası kimi qadına
birdәn-birә nooldu...
Bufetçi Sabir dul qalmışdı. İndi tәk yaşayırdı. Qızı tez-tez ona dәyirdi,
ev-eşiyi silib-süpürürdü, qayıdırdı öz yuvasına.
Fatmanın әri ölmüşdü, bufetçi Sabirin dә arvadı. Bu mәqamda ancaq
Aşıq Әlәsgәr yada düşә bilәrdi, elә düşdü dә:
