Page 379 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 379
r
– Yüz faiz. Ayıq vaxtımda zәng elәdim ki, mәnim haqqımda yanlış 379
tәsәvvürünüz olmasın. Sonra elә bilәrsiz içkibazam. İldә-ayda bir dәfә
içirәm.
– Yaxşı ki, zәng elәdiniz, yoxsa bu axşam mәn dә yaman darıxırdım.
Radiom xarab olub.
– Siz hәmişә belә gec yatırsınız?
– Hә, mәn gecәyarısına qәdәr radioya qulaq asıram. Amma bu gün ra-
diomun lampası xarab olub, lap dәli kimiyәm.
Dәstәkdәn piano sәsi eşidilirdi. Lap uzaqdan eşidilirdi.
– Siz suallara cavab vermәyi sevmirsiz, amma deyin, kimdir bu gecә
vaxtı piano çalan?
– Aa, – o güldü. – Bizdә deyil, qonşudadır. Bir zәhlәtökәn qızdır ki,
sәhәrdәn axşamacan çalır. Divarlar nazikdir, bu qammalar mәni lap cәzana
yetirib. Radiom işlәyәndә, heç olmasa eşitmirәm onun çalmasını.
– Radioyla nәyә qulaq asırsınız ki?
– Efir evimin içi kimidir. Bax burda hәmişә gecә konserti var – elә bil
mәn onun radiodalğaları üzәrindә gәzәn barmaqlarını görürdüm – burda da
kәsik-kәsik melodilәrdir, uzaq okeanların üstündәn uçub gәlir.
Burda hәmişә tufan uğuldayır, burda da anlamadığım bir dildә
danışırlar. Burda hәmişә sәs-küy olur. Konferansye zarafat edir, camaat
gülür, әl çalır, mәn sözlәri başa düşmürәm, amma hamı gülür, fit verir, әl
çalır, mәn dә şәnlәnirәm.
Burda da nә isә intim bir verilişdir. Kişiylә qadın lap yavaş, pıçıltıyla
danışırlar, mikrofonda nәfәslәrini dә eşidirәm.
Radio qәribә şeydir. Elә bil bütün dünya mәnim otağımdadır. Dünyanın
gecәsi. Göy, melodiyalar, dramlar, tәyyarәlәr...
– Tәyyarәlәr niyә?
– Qulaq asın, – dedi. Başa düşdüm ki, susub dinlәyir. Mәn dә qulaq
verdim vә bir qәdәr sonra tәyyarә uğultusu eşitdim. Görәsәn, bu tәyyarә
bizim evin dә üstündәn keçәcәkmi? Görәsәn, onun evi hansı sәmtdәdir,
şәhәrin hansı tәrәfindә?
– Radioyla tәyyarәlәr qohumdurlar, elәmi? – deyә qәfilcәyә soruşdu.
– Hardan qohumdurlar ki?
– Sәmadan, – dedi vә yenә susdu. İndi dәstәkdәn tәyyarә uğultusu
deyil, yenә dә bayaqkı kimi yeknәsәq qammalar eşidilirdi.
– Mәn elә hey danışıram, danışıram, siz isә susursunuz. Siz dә mәnә
bir şey danışın.
Özüm dә özümә tәәccüblәnә-tәәccüblәnә, bilmirәm, heç niyә: mәn bu
yad adama heç kәsә danışmadıqlarımı danışmağa başladım.
– Yüz faiz. Ayıq vaxtımda zәng elәdim ki, mәnim haqqımda yanlış 379
tәsәvvürünüz olmasın. Sonra elә bilәrsiz içkibazam. İldә-ayda bir dәfә
içirәm.
– Yaxşı ki, zәng elәdiniz, yoxsa bu axşam mәn dә yaman darıxırdım.
Radiom xarab olub.
– Siz hәmişә belә gec yatırsınız?
– Hә, mәn gecәyarısına qәdәr radioya qulaq asıram. Amma bu gün ra-
diomun lampası xarab olub, lap dәli kimiyәm.
Dәstәkdәn piano sәsi eşidilirdi. Lap uzaqdan eşidilirdi.
– Siz suallara cavab vermәyi sevmirsiz, amma deyin, kimdir bu gecә
vaxtı piano çalan?
– Aa, – o güldü. – Bizdә deyil, qonşudadır. Bir zәhlәtökәn qızdır ki,
sәhәrdәn axşamacan çalır. Divarlar nazikdir, bu qammalar mәni lap cәzana
yetirib. Radiom işlәyәndә, heç olmasa eşitmirәm onun çalmasını.
– Radioyla nәyә qulaq asırsınız ki?
– Efir evimin içi kimidir. Bax burda hәmişә gecә konserti var – elә bil
mәn onun radiodalğaları üzәrindә gәzәn barmaqlarını görürdüm – burda da
kәsik-kәsik melodilәrdir, uzaq okeanların üstündәn uçub gәlir.
Burda hәmişә tufan uğuldayır, burda da anlamadığım bir dildә
danışırlar. Burda hәmişә sәs-küy olur. Konferansye zarafat edir, camaat
gülür, әl çalır, mәn sözlәri başa düşmürәm, amma hamı gülür, fit verir, әl
çalır, mәn dә şәnlәnirәm.
Burda da nә isә intim bir verilişdir. Kişiylә qadın lap yavaş, pıçıltıyla
danışırlar, mikrofonda nәfәslәrini dә eşidirәm.
Radio qәribә şeydir. Elә bil bütün dünya mәnim otağımdadır. Dünyanın
gecәsi. Göy, melodiyalar, dramlar, tәyyarәlәr...
– Tәyyarәlәr niyә?
– Qulaq asın, – dedi. Başa düşdüm ki, susub dinlәyir. Mәn dә qulaq
verdim vә bir qәdәr sonra tәyyarә uğultusu eşitdim. Görәsәn, bu tәyyarә
bizim evin dә üstündәn keçәcәkmi? Görәsәn, onun evi hansı sәmtdәdir,
şәhәrin hansı tәrәfindә?
– Radioyla tәyyarәlәr qohumdurlar, elәmi? – deyә qәfilcәyә soruşdu.
– Hardan qohumdurlar ki?
– Sәmadan, – dedi vә yenә susdu. İndi dәstәkdәn tәyyarә uğultusu
deyil, yenә dә bayaqkı kimi yeknәsәq qammalar eşidilirdi.
– Mәn elә hey danışıram, danışıram, siz isә susursunuz. Siz dә mәnә
bir şey danışın.
Özüm dә özümә tәәccüblәnә-tәәccüblәnә, bilmirәm, heç niyә: mәn bu
yad adama heç kәsә danışmadıqlarımı danışmağa başladım.
