Page 384 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 384
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
– Belә de. – O güldü. – Әcәb şad xәbәrdir. Yeni il pis başlamır.
– Siz mәnim әzizim, gözümün işığısınız, bilmirәm, hansı sözlәri demәk
lazımdır, amma mәn heç kәsi belә sevmәmişәm. Bilirәm, sizә gülmәli gәlir,
axı biz heç bir-birimizi görmәmişik. Amma neylәmәk, bu belәdir ki, var.
Mәn sizsiz yaşaya bilmәrәm.
– Daha doğrusu, mәnim telefonumsuz, – dedi. – Bilirәm, bu sözlәr
havayı söhbәtdir, amma hәr halda onları eşitmәk xoşdur.
İlk dәfә idi ki, bizim söhbәtimizi qammalar müşayiәt etmirdi. Sәhәr
açılırdı. Mәn vaxtilә musiqi mәktәbindә oxuduğuma görә ağlıma belә bir
bәnzәtmә gәldi – hәyatın xromotik qamması – ağ vә qara pәrdәlәrin –
gündüzlәrin vә gecәlәrin, yaxşı, işıqlı günlәrin vә pis – qaranlıq günlәrin
ardıcıllığı...
– Mәn sizi haçan görәcәm axı? Amma siz düz deyirsiniz, görüşmәyәk.
384 Bu mәhәbbәtin әn gözәl formasıdır, bir-birimizә telefon xәtlәriylә
bağlanmışıq. Gözәl әlaqәdir.
– Birtәrәfli әlaqәdir, – dedi, – o mәnada ki, mәnә zәng edә bilirsiz,
amma mәn sizә yox.
– Bәli, ona görә dә mәn sizi görmәliyәm. Ünvanınızı deyin bu saatca
gәlim ora.
– Xahiş edirәm sizdәn, dedi vә sәsindә ağrı duydum.
Xahiş edirәm, bu sevinci mәndәn almayın. Belә tәklifi mәnә çoxları
edir. Siz dә etsәz, sizinlә dә salam-kalamım kәsilәcәk, – susdu, sonra әlavә
etdi, – amma sizә mәn çox isnişmişәm. Siz ilk adamsınız ki, әrimin
ölümündәn sonra özümә yaxın, mәhrәm bilirәm.
Yanvarın ikisindә tәzә işimә gәldim. Bütün günü böyük bir materialı
redaktә etdim, işin axırına yaxın makinaçıya verdim. Dedim ki, mütlәq
sәhәrә hazır edin. Kanselyariyanın qabağında böyük bir siyahı asılmışdı –
işçilәrin familiyaları vә telefon nömrәlәri.
Mәn gözucu bu siyahıya nәzәr saldım vә birdәn diksindim – elә bil
tanımadığım adamlar içindә tanış bir sifәt görmüşdüm.
– Vәlizadә kimdir? – deyә xәbәr aldım.
– Bizim makinaçıdır. İndicә material verdiz e, ona... Nәdir ki?
Mәn pәncәrәdәn baxdım. Qonur gözlü makinaçı pillәkәnlәrlә aşağı
düşürdü. Dikdaban çәkmәlәri – tuk-tuk-tuk, – pillәkәndә sәslәnirdi vә mәn
bilirdim ki, onun çәkmәsinin nömrәsi otuz beşdir.
Bu, lap nağıla oxşayırdı. Tale bizi bir idarәdә rastlaşdırmışdı, amma o
hәlә bu barәdә bir şey bilmirdi. İndi o, makinasında mәnim verdiyim böyük
materialı yazarkәn heç ağlına da gәtirmir ki, bu materialı ona mәn
– Belә de. – O güldü. – Әcәb şad xәbәrdir. Yeni il pis başlamır.
– Siz mәnim әzizim, gözümün işığısınız, bilmirәm, hansı sözlәri demәk
lazımdır, amma mәn heç kәsi belә sevmәmişәm. Bilirәm, sizә gülmәli gәlir,
axı biz heç bir-birimizi görmәmişik. Amma neylәmәk, bu belәdir ki, var.
Mәn sizsiz yaşaya bilmәrәm.
– Daha doğrusu, mәnim telefonumsuz, – dedi. – Bilirәm, bu sözlәr
havayı söhbәtdir, amma hәr halda onları eşitmәk xoşdur.
İlk dәfә idi ki, bizim söhbәtimizi qammalar müşayiәt etmirdi. Sәhәr
açılırdı. Mәn vaxtilә musiqi mәktәbindә oxuduğuma görә ağlıma belә bir
bәnzәtmә gәldi – hәyatın xromotik qamması – ağ vә qara pәrdәlәrin –
gündüzlәrin vә gecәlәrin, yaxşı, işıqlı günlәrin vә pis – qaranlıq günlәrin
ardıcıllığı...
– Mәn sizi haçan görәcәm axı? Amma siz düz deyirsiniz, görüşmәyәk.
384 Bu mәhәbbәtin әn gözәl formasıdır, bir-birimizә telefon xәtlәriylә
bağlanmışıq. Gözәl әlaqәdir.
– Birtәrәfli әlaqәdir, – dedi, – o mәnada ki, mәnә zәng edә bilirsiz,
amma mәn sizә yox.
– Bәli, ona görә dә mәn sizi görmәliyәm. Ünvanınızı deyin bu saatca
gәlim ora.
– Xahiş edirәm sizdәn, dedi vә sәsindә ağrı duydum.
Xahiş edirәm, bu sevinci mәndәn almayın. Belә tәklifi mәnә çoxları
edir. Siz dә etsәz, sizinlә dә salam-kalamım kәsilәcәk, – susdu, sonra әlavә
etdi, – amma sizә mәn çox isnişmişәm. Siz ilk adamsınız ki, әrimin
ölümündәn sonra özümә yaxın, mәhrәm bilirәm.
Yanvarın ikisindә tәzә işimә gәldim. Bütün günü böyük bir materialı
redaktә etdim, işin axırına yaxın makinaçıya verdim. Dedim ki, mütlәq
sәhәrә hazır edin. Kanselyariyanın qabağında böyük bir siyahı asılmışdı –
işçilәrin familiyaları vә telefon nömrәlәri.
Mәn gözucu bu siyahıya nәzәr saldım vә birdәn diksindim – elә bil
tanımadığım adamlar içindә tanış bir sifәt görmüşdüm.
– Vәlizadә kimdir? – deyә xәbәr aldım.
– Bizim makinaçıdır. İndicә material verdiz e, ona... Nәdir ki?
Mәn pәncәrәdәn baxdım. Qonur gözlü makinaçı pillәkәnlәrlә aşağı
düşürdü. Dikdaban çәkmәlәri – tuk-tuk-tuk, – pillәkәndә sәslәnirdi vә mәn
bilirdim ki, onun çәkmәsinin nömrәsi otuz beşdir.
Bu, lap nağıla oxşayırdı. Tale bizi bir idarәdә rastlaşdırmışdı, amma o
hәlә bu barәdә bir şey bilmirdi. İndi o, makinasında mәnim verdiyim böyük
materialı yazarkәn heç ağlına da gәtirmir ki, bu materialı ona mәn
