Page 385 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 385
r
vermişәm, yәni, bilir ki, mәn vermişәm, amma bilmir ki, mәn oyam, yox, 385
daha doğrusu, necә deyim, mәn – mәnәm.
Mәn özümü saxlaya bilmirdim, bu yeniliyi ona çatdırmaq istәyirdim,
avtomatdan ona zәng elәdim. İlk dәfә belә erkәn zәng vururdum vә telefon
susurdu. “Zәrәr yoxdur, hәmişәki vaxt zәng edәrәm, qoy sürpriz olsun.”
Gecә ona zәng vurdum.
– Salam. İki saat bundan qabaq sizә zәng elәmişdim.
– Belә tez niyә? Rәfiqәmgildә idim. Әlimdә işim vardı, onlarda
işlәyirdim.
– Gülüşümü güclә boğaraq:
– Nә işdi ki? – deyә soruşdum.
– Evә iş götürmüşәm. Tәzә müdirimizin tapşırığıdır.
– Tәzә müdir?
– Hә, bu gün idarәmizә tәzә şöbә müdiri gәlib.
– Yox әşi, – mәn yenә dә gülmәkdәn özümü güclә saxlayırdım, Hә,
necәdir tәzә şöbә müdiriniz?
– Nә deyim vallah. Nә isә mәni açmadı. Çox tәkәbbürlüdür. Düzdür,
ilk tәәssüratla çәtindir demәk, amma hәr halda...
Mәn quruyub qaldım. Bu variant heç mәnim ağlıma gәlmirdi.
– Niyә xoşunuza gәlmәyib ki?
– Әşi, heç, birinci tәәssürat çox vaxt sәhv olur. Bәlkә dә, yaxşı adamdır.
Hәr halda özünü belә tox tutur.
Hündür, göyçәk oğlandır. Sifәti dә gözәldir, amma bir az forsludur,
deyәsәn... Adama elә bil yuxarıdan aşağı baxır. Danışanda da belә әmrlә
danışır: sabaha çap elәyin.
İlk dәfә olaraq o öz peşәsi haqqında ağzından söz qaçırtdı. Amma mәn
bu sözdәn yapışıb, onun peşәsini soruşmadım, axı onsuz da bilirdim.
– Bәs sizin işiniz nә oldu? – deyә soruşdu. – Tәzә işә düzәldiniz?
Onda mәnim ağlıma da gәlmәdi ki, qәribә bir oyuna başlayıram, amma
ani olaraq hansı daxili qüvvәsә mәni saxladı vә belә cavab verdim:
– Yox, bilirsiz, fikrimi dәyişdim. Köhnә yerimdә qaldım.
Sәhәrsә ilk dәfә Mәdinәni, mәnim Mәdinәmi gördüm. Yәni dünәn dә
görmüşdüm onu. Amma dünәn bu sifәt başqa sifәtlәrdәn biri idi, xoş,
yapışıqlı bir sifәt idi, amma xüsusi bir şeylә ayrılarından fәrqlәnmirdi.
Adi bir sifәt... Bәlkә, hәtta ona gözәl dә demәk olardı, amma nә isә
solğun, tutqun bir gözәllik idi bu. Bütün bunlar dünәn idi.
Bu gün isә hәr şey bambaşqa idi. Onun çap etdiyi kağızlara baxa-baxa
oğrun-oğrun özünә dә nәzәr salırdım. Onun mәnә yad olan zahiri görünü-
şüylә bu qәdәr yaxın, doğma mәhrәm sәsi arasında, real varlığıyla telefon
varlığı arasında bir ahәng, uyğunluq axtarırdım.
vermişәm, yәni, bilir ki, mәn vermişәm, amma bilmir ki, mәn oyam, yox, 385
daha doğrusu, necә deyim, mәn – mәnәm.
Mәn özümü saxlaya bilmirdim, bu yeniliyi ona çatdırmaq istәyirdim,
avtomatdan ona zәng elәdim. İlk dәfә belә erkәn zәng vururdum vә telefon
susurdu. “Zәrәr yoxdur, hәmişәki vaxt zәng edәrәm, qoy sürpriz olsun.”
Gecә ona zәng vurdum.
– Salam. İki saat bundan qabaq sizә zәng elәmişdim.
– Belә tez niyә? Rәfiqәmgildә idim. Әlimdә işim vardı, onlarda
işlәyirdim.
– Gülüşümü güclә boğaraq:
– Nә işdi ki? – deyә soruşdum.
– Evә iş götürmüşәm. Tәzә müdirimizin tapşırığıdır.
– Tәzә müdir?
– Hә, bu gün idarәmizә tәzә şöbә müdiri gәlib.
– Yox әşi, – mәn yenә dә gülmәkdәn özümü güclә saxlayırdım, Hә,
necәdir tәzә şöbә müdiriniz?
– Nә deyim vallah. Nә isә mәni açmadı. Çox tәkәbbürlüdür. Düzdür,
ilk tәәssüratla çәtindir demәk, amma hәr halda...
Mәn quruyub qaldım. Bu variant heç mәnim ağlıma gәlmirdi.
– Niyә xoşunuza gәlmәyib ki?
– Әşi, heç, birinci tәәssürat çox vaxt sәhv olur. Bәlkә dә, yaxşı adamdır.
Hәr halda özünü belә tox tutur.
Hündür, göyçәk oğlandır. Sifәti dә gözәldir, amma bir az forsludur,
deyәsәn... Adama elә bil yuxarıdan aşağı baxır. Danışanda da belә әmrlә
danışır: sabaha çap elәyin.
İlk dәfә olaraq o öz peşәsi haqqında ağzından söz qaçırtdı. Amma mәn
bu sözdәn yapışıb, onun peşәsini soruşmadım, axı onsuz da bilirdim.
– Bәs sizin işiniz nә oldu? – deyә soruşdu. – Tәzә işә düzәldiniz?
Onda mәnim ağlıma da gәlmәdi ki, qәribә bir oyuna başlayıram, amma
ani olaraq hansı daxili qüvvәsә mәni saxladı vә belә cavab verdim:
– Yox, bilirsiz, fikrimi dәyişdim. Köhnә yerimdә qaldım.
Sәhәrsә ilk dәfә Mәdinәni, mәnim Mәdinәmi gördüm. Yәni dünәn dә
görmüşdüm onu. Amma dünәn bu sifәt başqa sifәtlәrdәn biri idi, xoş,
yapışıqlı bir sifәt idi, amma xüsusi bir şeylә ayrılarından fәrqlәnmirdi.
Adi bir sifәt... Bәlkә, hәtta ona gözәl dә demәk olardı, amma nә isә
solğun, tutqun bir gözәllik idi bu. Bütün bunlar dünәn idi.
Bu gün isә hәr şey bambaşqa idi. Onun çap etdiyi kağızlara baxa-baxa
oğrun-oğrun özünә dә nәzәr salırdım. Onun mәnә yad olan zahiri görünü-
şüylә bu qәdәr yaxın, doğma mәhrәm sәsi arasında, real varlığıyla telefon
varlığı arasında bir ahәng, uyğunluq axtarırdım.
