Page 353 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 353
Fÿrman Kÿrimzadÿ
Xallı maral
(povestdәn parça)
Gecә
Oğlum Әzizә ithaf edirәm
Gecә hәr şeyin üstünә qara pәrdә çәkmişdi. Şaqqıltı eşidildi. Elә 353
bil güllә açıldı. Uzun bir zingilti zülmәti başına götürdü. Sonra
narahat olmuş quşların çığırtısı әtrafa yayıldı. Tülkü hinә
girәndә tardakı toyuqlar belә sәslәnir. Sonra sanki at ilxısını hürkütdülәr.
Onlarca dırnaq torpağı didә-didә uzaqlaşdı. Sәslәr yavaşıdı, itdi, yenә dә
eşidildi, get-gedә güclәndi, gurultuya çevrildi.
Piltәsi aşağı çәkilmiş çırağın dili titrәdi. Taxtın cırıltısı artdı. Uzun
dırnaqlı yoğun barmaqlar saçın içinә girdi. Yuxarı, aşağı dartıldı. Kürkün
altından çıxan ayaqlar taxtdan sallandı, yerә basılanda dәvә pәncәlәri kimi
palazın üstünә yayıldı. Baş yuxarı qalxıb pәrdiyә dirәndi. Zәkәriyyә
gәrnәşdi, qollarını yanlara açdı.
Gözü çırağın yanındakı kağıza sataşdı. Sanki yazıları seçilmәyәn
kağızda ona hirslә baxan, hәdәlәyәn Sәfәrәlinin sifәtini gördü. “Hә,
eşidirsәn? Düzünü de, belә ki, mәktub yazırsan, mәni dara qısnayırsan, özün
indiki sәs-küyü eşidәndә qapıdan çölә ayaq basarsanmı? Yox! Qorxaqsan,
bağrın çatlar. Bәs mәn necә dözürәm? Neçә ildir kömәkçi dә vermirsәn.
Deyirsәn ki, artıq xәrcdi, tәk dә bacararsan. Fikirlәşmirsәn ki, meşәdә belә
gecәlәr dә var. Ay-hay! Gәrәk sәni bir gün girә salam, tәk-tәnha daxmada
saxlayam, onda lәzzәtini görәrsәn. Yoxsa şәhәrdә әli tәmiz, ayağı tәmiz otu-
rub mәktubla buranı topa-tüfәngә tutmağa, haqq-hesab tәlәb elәmәyә nә var
ki?!
Zәkәriyyәni gör nә ilә qorxutmaq istәyirlәr ey, kağızla!.. Daha demirlәr
ki, meşәnin bu vurhavurunda bir tükü dә tәrpәnmir”.
Zәkәriyyә әyildi. Barmaqlarını çәkmәnin boğazının iç tәrәfindәki
ilgәklәrә keçirib yuxarı dartdı. Ürәyindә: “Çәr dәymişlәr yazıq heyvanlara
rahatlıq vermirlәr. Buynuzları tökülәcәk” – dedi. Qundağı gilәnar kimi
parıldayan tüfәng dirәkdәn asılmışdı. Qara qatardakı gilizlәr yan-yana
düzülmüş nişan üzüklәri kimi işıldayırdı. O durduğu yerdәn әlini uzatsa,
tüfәngini götürә bilәrdi. Lakin silah heç yadına düşmәdi. Qayışına taxdığı
qarmaqdan asılmış ondilli, çәngәlli bıçaq atılıb-düşdü, çırağın zәif işığında
bәrq vurdu.
Xallı maral
(povestdәn parça)
Gecә
Oğlum Әzizә ithaf edirәm
Gecә hәr şeyin üstünә qara pәrdә çәkmişdi. Şaqqıltı eşidildi. Elә 353
bil güllә açıldı. Uzun bir zingilti zülmәti başına götürdü. Sonra
narahat olmuş quşların çığırtısı әtrafa yayıldı. Tülkü hinә
girәndә tardakı toyuqlar belә sәslәnir. Sonra sanki at ilxısını hürkütdülәr.
Onlarca dırnaq torpağı didә-didә uzaqlaşdı. Sәslәr yavaşıdı, itdi, yenә dә
eşidildi, get-gedә güclәndi, gurultuya çevrildi.
Piltәsi aşağı çәkilmiş çırağın dili titrәdi. Taxtın cırıltısı artdı. Uzun
dırnaqlı yoğun barmaqlar saçın içinә girdi. Yuxarı, aşağı dartıldı. Kürkün
altından çıxan ayaqlar taxtdan sallandı, yerә basılanda dәvә pәncәlәri kimi
palazın üstünә yayıldı. Baş yuxarı qalxıb pәrdiyә dirәndi. Zәkәriyyә
gәrnәşdi, qollarını yanlara açdı.
Gözü çırağın yanındakı kağıza sataşdı. Sanki yazıları seçilmәyәn
kağızda ona hirslә baxan, hәdәlәyәn Sәfәrәlinin sifәtini gördü. “Hә,
eşidirsәn? Düzünü de, belә ki, mәktub yazırsan, mәni dara qısnayırsan, özün
indiki sәs-küyü eşidәndә qapıdan çölә ayaq basarsanmı? Yox! Qorxaqsan,
bağrın çatlar. Bәs mәn necә dözürәm? Neçә ildir kömәkçi dә vermirsәn.
Deyirsәn ki, artıq xәrcdi, tәk dә bacararsan. Fikirlәşmirsәn ki, meşәdә belә
gecәlәr dә var. Ay-hay! Gәrәk sәni bir gün girә salam, tәk-tәnha daxmada
saxlayam, onda lәzzәtini görәrsәn. Yoxsa şәhәrdә әli tәmiz, ayağı tәmiz otu-
rub mәktubla buranı topa-tüfәngә tutmağa, haqq-hesab tәlәb elәmәyә nә var
ki?!
Zәkәriyyәni gör nә ilә qorxutmaq istәyirlәr ey, kağızla!.. Daha demirlәr
ki, meşәnin bu vurhavurunda bir tükü dә tәrpәnmir”.
Zәkәriyyә әyildi. Barmaqlarını çәkmәnin boğazının iç tәrәfindәki
ilgәklәrә keçirib yuxarı dartdı. Ürәyindә: “Çәr dәymişlәr yazıq heyvanlara
rahatlıq vermirlәr. Buynuzları tökülәcәk” – dedi. Qundağı gilәnar kimi
parıldayan tüfәng dirәkdәn asılmışdı. Qara qatardakı gilizlәr yan-yana
düzülmüş nişan üzüklәri kimi işıldayırdı. O durduğu yerdәn әlini uzatsa,
tüfәngini götürә bilәrdi. Lakin silah heç yadına düşmәdi. Qayışına taxdığı
qarmaqdan asılmış ondilli, çәngәlli bıçaq atılıb-düşdü, çırağın zәif işığında
bәrq vurdu.
