Page 337 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 337
ngiz ßëÿkbÿrzadÿ
günәşin barmaqları bulud köynәyinin bircә düymәsini aça bilmişdi vә açıq 337
yerdәn şam meşәsinә elә bil projektor düşmüşdü. Teleqramda cәrrahın
gözünә birinci sataşan arvadının imzası oldu.
Onun әvәzinә başqa әr olsaydı, düşünә bilәrdi ki, yәqin, arvadı vanna
әhvalatını eşidib narahat olub. Cәrrah ürәyindә gülmәk istәyәndә sanki
teleqramdan çopur burunlu, kirpiksiz gözlü, yekә bir sifәt çıxıb, әzim-әzim
әzildi, qırım-qırım qırışdı. Cәrrahın qulağına sәs gәldi: “Ölürәm, ә-ә ölürәm,
sәn orda kef çәkirsәn, mәn ölürәm”.
Cәrrah çamadanını götürüb aerodroma getmәk üçün küçәyә çıxanda
yağış tәzәdәn başladı. Çәtir bu dәfә nәğmә oxumadı. İri damlalar qara
parçada tәbil sәsi çıxardılar. Vә cәrraha elә gәldi ki, ardı-arası kәsilmәyәn
tәbil sәdaları altında onu edam etmәyә aparırlar. Stüardessanın payladığı
cövhәrli konfetdәn cәrrah götürmәdi.
Eynәkli qadın konfeti kağızdan açıb, sormaq әvәzinә onu xartaxartla
yemәyә başladı. Sonra üç-dörd dәfә asqırıb geriyә çevrildi. Yan-yörәsinә
baxıb qabağa әyildi, az qala burnunu kök arvadın qulağına dayadı. Kök
arvad geriyә dönüb qәti etiraz etdi:
–Yox, yox, adam-zad olmayıb.
– A... necә olmayıb? Vannalar mәnim qulağımın dibindә partlayıb.
Evimizlә oranın arası heç yüz addım olmazdı.
Cәrrah söhbәtin axırına fikir vermәdi. O, pencәyinin cibindәki
teleqramı çıxarıb bir dә nәzәr saldı. Cәrrahın qaynı, yәni arvadının qardaşı
Pәrviz ölürdü. Onun köhnә xәstәliyinin tәzә sancısı tutmuşdu. İynәlәr,
dәrmanlar bu adamın uzun illәrdәn bәri özündә gәzdirdiyi xәstәliyi (öd
kisәsindә daş vardı) müvәqqәti qılaflaya bilәrdi vә bu qılaf gec-tez
partlamalı idi. Arvadının yazdığına görә, qardaşını tәcili operasiya elәmәk
lazım idi. Bәs kim etmәli idi bu operasiyanı? Әlbәttә, cәrrah. Yәni o. Onun
özü. Çünki Pәrvizin ondan başqa, heç kimә etibarı yox idi. Pәrvizin fikrinә
görә, son vaxtlar cavan-cavan hәkimlәrin etdiyi adi-adi operasiyalardan
böyük-böyük adamlar ölürdü. Cәrrahın gözü yenidәn teleqrama sataşdı:
“Qardaşım ölür, ölür... qardaşım...” vә bu dәfә elә bil teleqramdan tüklü bir
sinә çıxıb, fasilәsiz qalxıb-enmәyә başladı. Sinә qalxıb-endikcә uzun, sarı
tüklәrin arası ilә soyuq tәr damlaları kürәcik kimi oyan-buyana diyirlәnirdi.
Elә bil zәlzәlә olmuşdu. Cәrrahın rәhbәrlik etdiyi böyük xәstәxana bu
zәlzәlәnin gücündәn laxlayır, әlli kvadratmetrlik kabinetinin parket
döşәmәsi ayaqları altında sürüşürdü.
Cәrrah teleqramla alnının tәrini silib, tüklü sinәni gözünün qarşı-
sından uzaqlaşdırmaq üçün pәncәrәdәn bayıra baxdı. Yox, sinә elә bil onu
günәşin barmaqları bulud köynәyinin bircә düymәsini aça bilmişdi vә açıq 337
yerdәn şam meşәsinә elә bil projektor düşmüşdü. Teleqramda cәrrahın
gözünә birinci sataşan arvadının imzası oldu.
Onun әvәzinә başqa әr olsaydı, düşünә bilәrdi ki, yәqin, arvadı vanna
әhvalatını eşidib narahat olub. Cәrrah ürәyindә gülmәk istәyәndә sanki
teleqramdan çopur burunlu, kirpiksiz gözlü, yekә bir sifәt çıxıb, әzim-әzim
әzildi, qırım-qırım qırışdı. Cәrrahın qulağına sәs gәldi: “Ölürәm, ә-ә ölürәm,
sәn orda kef çәkirsәn, mәn ölürәm”.
Cәrrah çamadanını götürüb aerodroma getmәk üçün küçәyә çıxanda
yağış tәzәdәn başladı. Çәtir bu dәfә nәğmә oxumadı. İri damlalar qara
parçada tәbil sәsi çıxardılar. Vә cәrraha elә gәldi ki, ardı-arası kәsilmәyәn
tәbil sәdaları altında onu edam etmәyә aparırlar. Stüardessanın payladığı
cövhәrli konfetdәn cәrrah götürmәdi.
Eynәkli qadın konfeti kağızdan açıb, sormaq әvәzinә onu xartaxartla
yemәyә başladı. Sonra üç-dörd dәfә asqırıb geriyә çevrildi. Yan-yörәsinә
baxıb qabağa әyildi, az qala burnunu kök arvadın qulağına dayadı. Kök
arvad geriyә dönüb qәti etiraz etdi:
–Yox, yox, adam-zad olmayıb.
– A... necә olmayıb? Vannalar mәnim qulağımın dibindә partlayıb.
Evimizlә oranın arası heç yüz addım olmazdı.
Cәrrah söhbәtin axırına fikir vermәdi. O, pencәyinin cibindәki
teleqramı çıxarıb bir dә nәzәr saldı. Cәrrahın qaynı, yәni arvadının qardaşı
Pәrviz ölürdü. Onun köhnә xәstәliyinin tәzә sancısı tutmuşdu. İynәlәr,
dәrmanlar bu adamın uzun illәrdәn bәri özündә gәzdirdiyi xәstәliyi (öd
kisәsindә daş vardı) müvәqqәti qılaflaya bilәrdi vә bu qılaf gec-tez
partlamalı idi. Arvadının yazdığına görә, qardaşını tәcili operasiya elәmәk
lazım idi. Bәs kim etmәli idi bu operasiyanı? Әlbәttә, cәrrah. Yәni o. Onun
özü. Çünki Pәrvizin ondan başqa, heç kimә etibarı yox idi. Pәrvizin fikrinә
görә, son vaxtlar cavan-cavan hәkimlәrin etdiyi adi-adi operasiyalardan
böyük-böyük adamlar ölürdü. Cәrrahın gözü yenidәn teleqrama sataşdı:
“Qardaşım ölür, ölür... qardaşım...” vә bu dәfә elә bil teleqramdan tüklü bir
sinә çıxıb, fasilәsiz qalxıb-enmәyә başladı. Sinә qalxıb-endikcә uzun, sarı
tüklәrin arası ilә soyuq tәr damlaları kürәcik kimi oyan-buyana diyirlәnirdi.
Elә bil zәlzәlә olmuşdu. Cәrrahın rәhbәrlik etdiyi böyük xәstәxana bu
zәlzәlәnin gücündәn laxlayır, әlli kvadratmetrlik kabinetinin parket
döşәmәsi ayaqları altında sürüşürdü.
Cәrrah teleqramla alnının tәrini silib, tüklü sinәni gözünün qarşı-
sından uzaqlaşdırmaq üçün pәncәrәdәn bayıra baxdı. Yox, sinә elә bil onu
