Page 339 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 339
ngiz ßëÿkbÿrzadÿ
Hәmin günün axşamı qızlar әsgәrlәri ötürmәk üçün vağzala gәl- 339
mişdilәr. Pәrvizin bacısı da onların arasında idi. O, cәrrahla üzbәüz dayanıb,
başını aşağı salmışdı. Vağzalda iynә atsan, yerә düşmәzdi.
– Gedirsәn?
– Gedirәm.
– Sәnin sәhәrki danışığın qardaşımın çox xoşuna gәldi.
– Sәnin necә?
– Mәnim dә.
– Әgәr qalmaq istәyirsәnsә, mәn qardaşımla danışım, sәni saxlasın.
– Yox, sağ ol, gedirәm.
– Heç bilmirәm, sәnә nә deyim. O qәdәr söz var ki...
– Gәlmәyin min sözә dәyәr.
Qızların hönkürtüsü qatarın fit sәsinә qarışanda Pәrvizin bacısı әl
çantasından öz şәklini çıxardıb, cәrraha uzatdı.
Cәrrah tәlәsik, onu-bunu itәlәyә-itәlәyә çamadanını qoyduğu yerә
getdi. Ordan qәzetә bükülü şәklini gәtirib, Pәrvizin bacısına uzatdı.
– Evdә açarsan...
Tәyyarә hava boşluğuna düşüb-çıxanda cәrrah fikirdәn ayıldı vә gördü
ki, eynәkli ilә kök arvad möhkәm mübahisә edirlәr. Hәtta arxadakı ermәni
arvadı da onlara qoşulub. Eynәkli qadın cәrrahın nәzәrlәrini üzündә hiss
edәndә mübahisәyә ara verdi.
Yeddinci vә axırıncı simin adı “ölüm” idi. Yәni daş. Cәrrah bu daşı
kәşf edәndәn sonra Pәrvizlә söhbәtini xatırladı.
– Operasiya etmәliyәm.
Pәrvizin rәngi ağardı:
– Başqa müalicә üsulu yoxdurmu?
– Var. Ancaq müvәqqәtidir. Operasiya isә birdәfәlik...
Pәrviz әsәbi halda onun sözünü kәsdi:
– Öldürәr.
– Sağaldar.
– Mәn ölümdәn qorxmuram. Ancaq fikirlәşәndә ki, adamlara hәlә
lazımam, ölmәk istәmirәm.
Bәlkә dә, cәrrah buna inanardı. Ancaq daşı әritmәk üçün hәr dәfә
iynәni Pәrvizin kürәyinә yaxınlaşdıranda bu tüklü kürәyin necә titrәdiyini,
puçur-puçur tәr tökdüyünü görürdü. Әgәr cәrrah Pәrvizin bütün simlәrinә
ad vermiş olsaydı, növbәti simin adı “qorxaqlıq” olardı. Pәrvizin elә bir
ezamiyyәti, mәzuniyyәti olmazdı ki, cәrrahı özü ilә aparmasın. “Birdәn
sancım tutar, yolda ölüb elәrәm”.
Hәmin günün axşamı qızlar әsgәrlәri ötürmәk üçün vağzala gәl- 339
mişdilәr. Pәrvizin bacısı da onların arasında idi. O, cәrrahla üzbәüz dayanıb,
başını aşağı salmışdı. Vağzalda iynә atsan, yerә düşmәzdi.
– Gedirsәn?
– Gedirәm.
– Sәnin sәhәrki danışığın qardaşımın çox xoşuna gәldi.
– Sәnin necә?
– Mәnim dә.
– Әgәr qalmaq istәyirsәnsә, mәn qardaşımla danışım, sәni saxlasın.
– Yox, sağ ol, gedirәm.
– Heç bilmirәm, sәnә nә deyim. O qәdәr söz var ki...
– Gәlmәyin min sözә dәyәr.
Qızların hönkürtüsü qatarın fit sәsinә qarışanda Pәrvizin bacısı әl
çantasından öz şәklini çıxardıb, cәrraha uzatdı.
Cәrrah tәlәsik, onu-bunu itәlәyә-itәlәyә çamadanını qoyduğu yerә
getdi. Ordan qәzetә bükülü şәklini gәtirib, Pәrvizin bacısına uzatdı.
– Evdә açarsan...
Tәyyarә hava boşluğuna düşüb-çıxanda cәrrah fikirdәn ayıldı vә gördü
ki, eynәkli ilә kök arvad möhkәm mübahisә edirlәr. Hәtta arxadakı ermәni
arvadı da onlara qoşulub. Eynәkli qadın cәrrahın nәzәrlәrini üzündә hiss
edәndә mübahisәyә ara verdi.
Yeddinci vә axırıncı simin adı “ölüm” idi. Yәni daş. Cәrrah bu daşı
kәşf edәndәn sonra Pәrvizlә söhbәtini xatırladı.
– Operasiya etmәliyәm.
Pәrvizin rәngi ağardı:
– Başqa müalicә üsulu yoxdurmu?
– Var. Ancaq müvәqqәtidir. Operasiya isә birdәfәlik...
Pәrviz әsәbi halda onun sözünü kәsdi:
– Öldürәr.
– Sağaldar.
– Mәn ölümdәn qorxmuram. Ancaq fikirlәşәndә ki, adamlara hәlә
lazımam, ölmәk istәmirәm.
Bәlkә dә, cәrrah buna inanardı. Ancaq daşı әritmәk üçün hәr dәfә
iynәni Pәrvizin kürәyinә yaxınlaşdıranda bu tüklü kürәyin necә titrәdiyini,
puçur-puçur tәr tökdüyünü görürdü. Әgәr cәrrah Pәrvizin bütün simlәrinә
ad vermiş olsaydı, növbәti simin adı “qorxaqlıq” olardı. Pәrvizin elә bir
ezamiyyәti, mәzuniyyәti olmazdı ki, cәrrahı özü ilә aparmasın. “Birdәn
sancım tutar, yolda ölüb elәrәm”.
