Page 166 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 166
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
Doğrusu, usta Pirvәlinin sözlәri mәnә dә tapmaca kimi görünürdü.
Deyәsәn, o, baxışlarındakı sualı oxuyub, bu dәfә çox mülayim halda
Heybәtә üz tütdü:
– Get, briqadanı yığ. Hamını başa sal ki, Pirvәli heç kәslә dә müqavilә
bağlamaq fikrindә deyil... – O yenә bir qurtum çay içib, mәnә müraciәt
elәdi. – Bilirsәn niyә, yoldaş rәis? Ona görә ki, mәnim müqavilәm
yetmişinci ilnәndir... Hayıf ki, texnikamız mәn deyәn kimi işlәmir, yoxsa
lap sәksәninci ilnәn yarışaram... – Bayaqkı ağır söhbәti tamam unutmuş
kimi qәribә vә sәmimi bir tәbәssümlә usta Heybәti dürtmәlәdi. – İndi başa
düşdün ya yox, ay adlı-sanlı qәhrәman?
Usta Heybәt birdәn ayağa qalxdı:
– Belә görünür ki, mәndәn çox yanıqlısanmış, – dedi. Az qala qanımı
içmәyә hazırsanmış.
166 Bu sözlәri deyә-deyә qapıya yaxınlaşanda, usta Pirvәli, yenә
qaşqabağını töküb, çox dәyişmiş, bir qәdәr tutqunlaşmış sәsi ilә onu çağırdı:
– Ay Heybәt, başqasına mәn bu sözlәri demәzdim. Bir rәisimizә, bir
dә sәnә deyirәm, daha bundan sonra bir daş altda, bir daş üstә... Gәl çayını
iç. Getmә. Qayığın balacadır, tufan qalxar, bir xata çıxardar...
O, geriyә baxmadan:
– Nә olar, olar... Hәlәlik!.. – deyib qapının ardında görünmәz oldu.
Usta Pirvәli isә gözlәrini yerdәn qaldırmır, iştahı küsmüş kimi çayını
könülsüz içir, tәkdәnbir bumunu çәkir, deyirdi:
– Sәn dә deynәn, nahaq gedir. Mәn bilirәm, bu dәniz neçә qudur-
ğandır...
III
Biz mәdәni budkadan çıxanda, soyuq xәzri hәr an şiddәtlәnir, dalğalar
köpüklәnmәyә başlayırdı. Usta Heybәtin qayığı isә buruqdan xeyli
aralanmışdı. Pirvәli papağının qulaqlarını aşağı saldı, sırıqlı pencәyinin
düymәlәrini bağlaya-bağlaya, qayığın dalınca baxdı:
– Lap nahaq getdi, – dedi. – Biz sahildәn o qәdәr uzaqda deyilik.
Amma yenә dә tufan olanda burda qalmağa ehtiyat elәyirik, gör indi onun
buruğunda nә qiyamәt qopacaq. Ağlı olsa, gedib çatan kimi camaatını yığıb
geri qayıdar.
– Nә bilmәk olar, usta, – dedim. – Bir dә görürsәn külәk xırp kәsdi,
tez qayıtdığına da peşman oldun...
Usta Pirvәli başını buladı, deyәsәn, ürәyinә nә isә dammışdı. Buruğa
tәrәf gedә-gedә, gözlәrini üfüqdә qaralan qayıqdan ayırmırdı.
Doğrusu, usta Pirvәlinin sözlәri mәnә dә tapmaca kimi görünürdü.
Deyәsәn, o, baxışlarındakı sualı oxuyub, bu dәfә çox mülayim halda
Heybәtә üz tütdü:
– Get, briqadanı yığ. Hamını başa sal ki, Pirvәli heç kәslә dә müqavilә
bağlamaq fikrindә deyil... – O yenә bir qurtum çay içib, mәnә müraciәt
elәdi. – Bilirsәn niyә, yoldaş rәis? Ona görә ki, mәnim müqavilәm
yetmişinci ilnәndir... Hayıf ki, texnikamız mәn deyәn kimi işlәmir, yoxsa
lap sәksәninci ilnәn yarışaram... – Bayaqkı ağır söhbәti tamam unutmuş
kimi qәribә vә sәmimi bir tәbәssümlә usta Heybәti dürtmәlәdi. – İndi başa
düşdün ya yox, ay adlı-sanlı qәhrәman?
Usta Heybәt birdәn ayağa qalxdı:
– Belә görünür ki, mәndәn çox yanıqlısanmış, – dedi. Az qala qanımı
içmәyә hazırsanmış.
166 Bu sözlәri deyә-deyә qapıya yaxınlaşanda, usta Pirvәli, yenә
qaşqabağını töküb, çox dәyişmiş, bir qәdәr tutqunlaşmış sәsi ilә onu çağırdı:
– Ay Heybәt, başqasına mәn bu sözlәri demәzdim. Bir rәisimizә, bir
dә sәnә deyirәm, daha bundan sonra bir daş altda, bir daş üstә... Gәl çayını
iç. Getmә. Qayığın balacadır, tufan qalxar, bir xata çıxardar...
O, geriyә baxmadan:
– Nә olar, olar... Hәlәlik!.. – deyib qapının ardında görünmәz oldu.
Usta Pirvәli isә gözlәrini yerdәn qaldırmır, iştahı küsmüş kimi çayını
könülsüz içir, tәkdәnbir bumunu çәkir, deyirdi:
– Sәn dә deynәn, nahaq gedir. Mәn bilirәm, bu dәniz neçә qudur-
ğandır...
III
Biz mәdәni budkadan çıxanda, soyuq xәzri hәr an şiddәtlәnir, dalğalar
köpüklәnmәyә başlayırdı. Usta Heybәtin qayığı isә buruqdan xeyli
aralanmışdı. Pirvәli papağının qulaqlarını aşağı saldı, sırıqlı pencәyinin
düymәlәrini bağlaya-bağlaya, qayığın dalınca baxdı:
– Lap nahaq getdi, – dedi. – Biz sahildәn o qәdәr uzaqda deyilik.
Amma yenә dә tufan olanda burda qalmağa ehtiyat elәyirik, gör indi onun
buruğunda nә qiyamәt qopacaq. Ağlı olsa, gedib çatan kimi camaatını yığıb
geri qayıdar.
– Nә bilmәk olar, usta, – dedim. – Bir dә görürsәn külәk xırp kәsdi,
tez qayıtdığına da peşman oldun...
Usta Pirvәli başını buladı, deyәsәn, ürәyinә nә isә dammışdı. Buruğa
tәrәf gedә-gedә, gözlәrini üfüqdә qaralan qayıqdan ayırmırdı.
