Page 162 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 162
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
özündәn xәbәr aldım ki, usta, nә axmaq iş, nahaq nәyә deyirsәn? Gözümün
içinә baxdı, sonra başını buladı, dedi ki, heç, bir sәhv elәdim, keçәnә güzәşt
deyәrlәr...
Bu söhbәt әsnasında buruğa motorlu bir qayıq yan aldı. Hamımız o
tәrәfә baxdıq. Gәlәn usta Heybәt idi. Ürәyim guppuldadı. Bir yol tapıb,
rәqiblәrin görüşmәyinә mane olmalıydım. Qorxurdum ustalar cavanların
yananda savaşarlar. Mәn fәhlәlәrdәn aralanıb, usta Heybәti özüm
qarşıladım.
– Hara belә, usta?
– Yüz doqquza gedirәm. Dedim, bir Pirvәlinin dә qulluğuna salam
verim, ürәyimi boşaldım.
Mәn özümü bilmәmәzliyә vurdum.
– Nә barәdә?
162 Heybәt mәnim böyrümdәn adlayıb, fәhlәlәri salamladı:
– Ә, ağıllı ustanız hardadır? – dedi vә mәnә tәrәf döndü... – Ay yoldaş
rәis, gәl, sәn dә şahid ol. Pirvәliyә bir neçә yağlı sözüm var... Ә, hanı bu
Pirvәli ağa?
Bu anda qoca usta elә bil yerin dibindәn çıxıb, Heybәtin qabağında
dikәldi:
– Әleykәssalam, mәn burdayam, – dedi. – Ağıllı, ya dәli, olanım budur.
Mәnә çoxdan ağalıq verilib.
Cavanlar gülüşdülәr. Ustalarının hәr sözündәn xoşlandıqlarını
görmәmәk mümkün deyildi. Deyәsәn, onlar bu söz gülәşdirmәkdә usta
Pirvәlini qalib sayırdılar. Heybәt dә bunu görüb, azca tutulan kimi oldu.
Pirvәlinin qolundan bәrk-bәrk yapışıb, mәdәni budkaya doğru çәkdi, bir-
iki addım gedib, yenә mәnә sarı boylandı:
– Gәl, sәn dә şahid ol!.. – dedi.
Mәn onların söhbәtindәn xeyir gözlәmirdim. “Savaşsalar aralaşdı-
raram” fikri ilә mәn dә getdim. Yaxşı ki, növbәnin fәhlәlәri o saat dağılış-
dılar vә ustaların görüşünә maraq göstәrmәdilәr.
Taxta divarları qәzet vә jurnallardan kәsilmiş rәngbәrәng şәkillәrlә
bәzәdilmiş budkanın sağ küncündә, divara yaxın döşәmәdә elektrik sobası
qoyulmuşdu. İçәri isti idi. Üstünә qalın abı kağızdan süfrә salınmış balaca
stolun qırağında elektrik çayniki pıqqıldayırdı. Lülәsindәn fışqırtı ilә çıxan
buxar, divarın kağızında әl boyda yeri islatmışdı. Usta Pirvәli çaynikin
qapağını götürdü. Buxarın istisi üzünü yandırmasın deyә, başını yana sarı
әydi. Sobanın böyründәki әl çantasından çay çıxartdı vә bir ovuc götürüb,
çaynikә atdı, yenә qapağı örtdü.
özündәn xәbәr aldım ki, usta, nә axmaq iş, nahaq nәyә deyirsәn? Gözümün
içinә baxdı, sonra başını buladı, dedi ki, heç, bir sәhv elәdim, keçәnә güzәşt
deyәrlәr...
Bu söhbәt әsnasında buruğa motorlu bir qayıq yan aldı. Hamımız o
tәrәfә baxdıq. Gәlәn usta Heybәt idi. Ürәyim guppuldadı. Bir yol tapıb,
rәqiblәrin görüşmәyinә mane olmalıydım. Qorxurdum ustalar cavanların
yananda savaşarlar. Mәn fәhlәlәrdәn aralanıb, usta Heybәti özüm
qarşıladım.
– Hara belә, usta?
– Yüz doqquza gedirәm. Dedim, bir Pirvәlinin dә qulluğuna salam
verim, ürәyimi boşaldım.
Mәn özümü bilmәmәzliyә vurdum.
– Nә barәdә?
162 Heybәt mәnim böyrümdәn adlayıb, fәhlәlәri salamladı:
– Ә, ağıllı ustanız hardadır? – dedi vә mәnә tәrәf döndü... – Ay yoldaş
rәis, gәl, sәn dә şahid ol. Pirvәliyә bir neçә yağlı sözüm var... Ә, hanı bu
Pirvәli ağa?
Bu anda qoca usta elә bil yerin dibindәn çıxıb, Heybәtin qabağında
dikәldi:
– Әleykәssalam, mәn burdayam, – dedi. – Ağıllı, ya dәli, olanım budur.
Mәnә çoxdan ağalıq verilib.
Cavanlar gülüşdülәr. Ustalarının hәr sözündәn xoşlandıqlarını
görmәmәk mümkün deyildi. Deyәsәn, onlar bu söz gülәşdirmәkdә usta
Pirvәlini qalib sayırdılar. Heybәt dә bunu görüb, azca tutulan kimi oldu.
Pirvәlinin qolundan bәrk-bәrk yapışıb, mәdәni budkaya doğru çәkdi, bir-
iki addım gedib, yenә mәnә sarı boylandı:
– Gәl, sәn dә şahid ol!.. – dedi.
Mәn onların söhbәtindәn xeyir gözlәmirdim. “Savaşsalar aralaşdı-
raram” fikri ilә mәn dә getdim. Yaxşı ki, növbәnin fәhlәlәri o saat dağılış-
dılar vә ustaların görüşünә maraq göstәrmәdilәr.
Taxta divarları qәzet vә jurnallardan kәsilmiş rәngbәrәng şәkillәrlә
bәzәdilmiş budkanın sağ küncündә, divara yaxın döşәmәdә elektrik sobası
qoyulmuşdu. İçәri isti idi. Üstünә qalın abı kağızdan süfrә salınmış balaca
stolun qırağında elektrik çayniki pıqqıldayırdı. Lülәsindәn fışqırtı ilә çıxan
buxar, divarın kağızında әl boyda yeri islatmışdı. Usta Pirvәli çaynikin
qapağını götürdü. Buxarın istisi üzünü yandırmasın deyә, başını yana sarı
әydi. Sobanın böyründәki әl çantasından çay çıxartdı vә bir ovuc götürüb,
çaynikә atdı, yenә qapağı örtdü.
