Page 129 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 129
leyman Rÿhimov
lunu aldı. Üzәngisi gümüş kimi parıldayan yәhәri onun belinә qoydu. 129
Gözlәri qızaran Bozat qulaqlarını qoşalayıb Pәri çınqılına baxmağa başladı.
– Nә oldu, bәyәm? – deyә Hәcәr dә sәksәkәyә düşdü.
– Ehtiyat igidin yaraşığıdır! – deyә Nәbi şahin gözlәrini bir daha әtrafa
gәzdirdi.
– Axı indi birdәn nә duydun, ay Nәbi?
– Ürәyimә nәsә damdı... – deyә Nәbi döndü, Hәcәrin әlini öz әllәrinin
içinә aldı:
– Görürsәnmi, Bozat necә dә gözlәri yana-yana Pәri çınqılı yuxarı
baxır?
– Yәgin, Bozat yәhәrlәndiyinә görә halbahal olub!
– Bәs sәn seyrәksaqqal Sarımsaq oğlunu unutmusanmı? – deyә Nәbi
Bozatı dırnaqlarına qәdәr tumarlayan, sonra da yaranıb-yaltaqlanan, gözlәri
göyәrә-göyәrә gülümsәyәn, neçә gündәn bәri gözә dәymәyәn donqabelә
işarә edirdi:
– Bәs sәn demirsәnmi, hanı o qurumsaq oğlu?..
– Mәn sәnә deyәndә, ay Nәbi, qoy Aynalını götürüb o uçurumun
başında bu seyrәksaqqalı rәdd elәyim cәhәnnәminә, niyә qoymurdun?
– O, bizi duz-çörәklә qarşılamışdı, – deyә Nәbi artıq yaşıl yarpaqları
qurumağa başlayan dәyәnin qapısını göstәrdi, – gör hәlә nә qәdәr dә lavaş,
soyutma әt qalıbdır?!
– Elә mәn dә Sarımsaq oğlunun sәxavәtindәn şübhәlәnmişdim, – deyә
Hәcәrin sifәti tutulmağa başlayırdı.
– Mәnim dalağım çox yamanca sancır! – Nәbi hәlә sözünü qurtar-
mamış, Hәcәr yaxınlaşan hәnirtini alıb o yana boylandı, işin nә yerdә oldu-
ğunu duyan Nәbi tez xurcunu götürdü, çulu büküb atın tәrkinә bağladı.
Sonra dönüb bu dar ayaqda Hәcәri bir daha diqqәtlә gözdәn keçirdi. Hәcәr
dә Nәbi kimi qıs-qıvraq geyinmişdi. Onun başında xurmayı papaq, ayaq-
larında qәhvәyi mәst , qılçalarında ipәk şalvar, әynindә gödәkсә vardı. Onlar
bir-birilәrinә baxır, gözlәrilә bir-birilәrinә ürәk-dirәk verirdilәr...
Sarıbaba dağını padşah qoşunu tutmuşdu. Baxan deyәrdi, yaşıl me-
şәdәki yarpaqların sayı var, qoşunun sayı-hesabı yoxdur. Padşahdan qorxan
Sәlim bәy var gücünü budәfәki mühasirәyә qoymuşdu. Belә olsun ki, Sәlim
bәy bu dәfә Nәbini, Hәcәri dә diri-diri tutub Fitilbörkә aparsın, padşahın
hüzuruna üzüağ çıxsın. Padşah da üzüqara naçalnikin günahından keçsin,
sarımtıl bığları titrәyә-titrәyә doyunca gülsün, sonra “yesirlәri” tumanı yerlә
sürünәn, uzunquyruq xanımına göstәrib, Sәlim bәyin sinәsinә dә kök bir
medal yapışdırsın, ciblәrini dә xәzinәnin qızılı ilә doldursun. Özünü dә
böyüdüb birbaş lap Gәncә qubernatı qoysun...
lunu aldı. Üzәngisi gümüş kimi parıldayan yәhәri onun belinә qoydu. 129
Gözlәri qızaran Bozat qulaqlarını qoşalayıb Pәri çınqılına baxmağa başladı.
– Nә oldu, bәyәm? – deyә Hәcәr dә sәksәkәyә düşdü.
– Ehtiyat igidin yaraşığıdır! – deyә Nәbi şahin gözlәrini bir daha әtrafa
gәzdirdi.
– Axı indi birdәn nә duydun, ay Nәbi?
– Ürәyimә nәsә damdı... – deyә Nәbi döndü, Hәcәrin әlini öz әllәrinin
içinә aldı:
– Görürsәnmi, Bozat necә dә gözlәri yana-yana Pәri çınqılı yuxarı
baxır?
– Yәgin, Bozat yәhәrlәndiyinә görә halbahal olub!
– Bәs sәn seyrәksaqqal Sarımsaq oğlunu unutmusanmı? – deyә Nәbi
Bozatı dırnaqlarına qәdәr tumarlayan, sonra da yaranıb-yaltaqlanan, gözlәri
göyәrә-göyәrә gülümsәyәn, neçә gündәn bәri gözә dәymәyәn donqabelә
işarә edirdi:
– Bәs sәn demirsәnmi, hanı o qurumsaq oğlu?..
– Mәn sәnә deyәndә, ay Nәbi, qoy Aynalını götürüb o uçurumun
başında bu seyrәksaqqalı rәdd elәyim cәhәnnәminә, niyә qoymurdun?
– O, bizi duz-çörәklә qarşılamışdı, – deyә Nәbi artıq yaşıl yarpaqları
qurumağa başlayan dәyәnin qapısını göstәrdi, – gör hәlә nә qәdәr dә lavaş,
soyutma әt qalıbdır?!
– Elә mәn dә Sarımsaq oğlunun sәxavәtindәn şübhәlәnmişdim, – deyә
Hәcәrin sifәti tutulmağa başlayırdı.
– Mәnim dalağım çox yamanca sancır! – Nәbi hәlә sözünü qurtar-
mamış, Hәcәr yaxınlaşan hәnirtini alıb o yana boylandı, işin nә yerdә oldu-
ğunu duyan Nәbi tez xurcunu götürdü, çulu büküb atın tәrkinә bağladı.
Sonra dönüb bu dar ayaqda Hәcәri bir daha diqqәtlә gözdәn keçirdi. Hәcәr
dә Nәbi kimi qıs-qıvraq geyinmişdi. Onun başında xurmayı papaq, ayaq-
larında qәhvәyi mәst , qılçalarında ipәk şalvar, әynindә gödәkсә vardı. Onlar
bir-birilәrinә baxır, gözlәrilә bir-birilәrinә ürәk-dirәk verirdilәr...
Sarıbaba dağını padşah qoşunu tutmuşdu. Baxan deyәrdi, yaşıl me-
şәdәki yarpaqların sayı var, qoşunun sayı-hesabı yoxdur. Padşahdan qorxan
Sәlim bәy var gücünü budәfәki mühasirәyә qoymuşdu. Belә olsun ki, Sәlim
bәy bu dәfә Nәbini, Hәcәri dә diri-diri tutub Fitilbörkә aparsın, padşahın
hüzuruna üzüağ çıxsın. Padşah da üzüqara naçalnikin günahından keçsin,
sarımtıl bığları titrәyә-titrәyә doyunca gülsün, sonra “yesirlәri” tumanı yerlә
sürünәn, uzunquyruq xanımına göstәrib, Sәlim bәyin sinәsinә dә kök bir
medal yapışdırsın, ciblәrini dә xәzinәnin qızılı ilә doldursun. Özünü dә
böyüdüb birbaş lap Gәncә qubernatı qoysun...
