Page 242 - Sela
P. 242
İLO XOSE SELA
– Ailә sәrdabәsi doludu, biz dә indi bәdxәrclik elәyә
bilmәrik, heç vaxtı deyil.
– Elәdi, ancaq әcdadlarımızın qalıqlarını çaya atmaq
istәmәzsәn?
– Heç nә istәmirәm, amma de görüm, neylәyәk. Emiliya
xala axirәt dünyasına, tәmәnnasız yaxşılığa inanır.
– Kleto, heç vaxt unutmamalısan ki, Xesusa mәnim
kimi tәkdi. Bu, Lourdesi Parisdә qoymaqdan daha pisdi!
Kleto dayı hipnozçu baxışlarını Emiliyaya dikir.
– Heyvansan sәn, bacı, әsl eşşәksәn.
Emiliya xala hönkürür, Kleto dayı isә hәmişә olduğu
kimi, birini buraxıb fit çala-çala otaqdan çıxır.
Hәr yerdәn gәlәn mәlumatlar heç dә tәsәlliverici deyil,
Misir taunu barәdә xәbәrlәr kimi bir şeydi, adamların ağlı
çaşıb.
– Bizim millәtçilәr Badaxosu alıblar.
– Niyә “bizim” deyirsәn?
– Bilmirәm, sәncә, necә demәliyәm?
Samoradan olan Misifu Orenseyә çağırılmamış gәldi,
hamıya әmr elәmәyә başladı, görünür, rәis doğulub.
– Gözlәri bir az çaşdı, doğrudu?
Ola bilsin, ancaq çox az adam ona baxmağa cürәt elәyәr.
Misifuya Lopabığ lәqәbi qoymuşdular, adı isә Benvenuto
Qonsales Rosinos idi, ticarәt eksperti işlәyirdi. Misifu
boydan balacadı, amma özünü dik tutur, cәlddi, yanında
adam olmayanda hәtta hündür görünür. Don Breqimo
Faraminyas alçaqboyluları xoşlamırdı, onları müәyyәn
qruplara bölürdü: dalını toyuq dimdiklәyә bilәnlәr, bir dә
elәlәri ki, ayaq altda qalmamaq üçün gәrәk yeriyә-yeriyә
oxusunlar.
– Hamısı eyni zibildi, biri o birindәn betәrdi. Cırtdan-
boyluları gәrәk cәmiyyәt içinә buraxmayasan.
– Elәdi, senyor.
242
– Ailә sәrdabәsi doludu, biz dә indi bәdxәrclik elәyә
bilmәrik, heç vaxtı deyil.
– Elәdi, ancaq әcdadlarımızın qalıqlarını çaya atmaq
istәmәzsәn?
– Heç nә istәmirәm, amma de görüm, neylәyәk. Emiliya
xala axirәt dünyasına, tәmәnnasız yaxşılığa inanır.
– Kleto, heç vaxt unutmamalısan ki, Xesusa mәnim
kimi tәkdi. Bu, Lourdesi Parisdә qoymaqdan daha pisdi!
Kleto dayı hipnozçu baxışlarını Emiliyaya dikir.
– Heyvansan sәn, bacı, әsl eşşәksәn.
Emiliya xala hönkürür, Kleto dayı isә hәmişә olduğu
kimi, birini buraxıb fit çala-çala otaqdan çıxır.
Hәr yerdәn gәlәn mәlumatlar heç dә tәsәlliverici deyil,
Misir taunu barәdә xәbәrlәr kimi bir şeydi, adamların ağlı
çaşıb.
– Bizim millәtçilәr Badaxosu alıblar.
– Niyә “bizim” deyirsәn?
– Bilmirәm, sәncә, necә demәliyәm?
Samoradan olan Misifu Orenseyә çağırılmamış gәldi,
hamıya әmr elәmәyә başladı, görünür, rәis doğulub.
– Gözlәri bir az çaşdı, doğrudu?
Ola bilsin, ancaq çox az adam ona baxmağa cürәt elәyәr.
Misifuya Lopabığ lәqәbi qoymuşdular, adı isә Benvenuto
Qonsales Rosinos idi, ticarәt eksperti işlәyirdi. Misifu
boydan balacadı, amma özünü dik tutur, cәlddi, yanında
adam olmayanda hәtta hündür görünür. Don Breqimo
Faraminyas alçaqboyluları xoşlamırdı, onları müәyyәn
qruplara bölürdü: dalını toyuq dimdiklәyә bilәnlәr, bir dә
elәlәri ki, ayaq altda qalmamaq üçün gәrәk yeriyә-yeriyә
oxusunlar.
– Hamısı eyni zibildi, biri o birindәn betәrdi. Cırtdan-
boyluları gәrәk cәmiyyәt içinә buraxmayasan.
– Elәdi, senyor.
242
