Page 344 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1
P. 344

Görcö nÿsri antologiyası

               oğlu da әl elәdi, o birilәrsә ancaq başlarını dikәltdilәr, mәn dә
               keçib getdim. Bu mәqamda çirkli donuz damı yadıma düşdü;
               lәnәtә gәlsin, yenә az qaldı ki, qusum. Belә işlәri sevmirәm,
               hәm dә belә vaxtlarda özümdәn zәhlәm gedir. Necә dә olsa,
               gәrәk onların salamına cavab verәydim, amma özüm birinci
               salam verdim...
                   Ovqatı tәlx halda evә qayıtdım, taxtın üstünә sәrildim, o
               vaxtdan gözümә yuxu getmir, qalxa da bilmirәm. Anamın ev-
               eşikdә necә gәzişdiyini, әl-ayaq elәdiyini eşidirәm; donuzların
               xorultusunu eşidirәm. Keçilәri gәtirmәk hәlә tezdi. Bilirәm ki,
               uzaqda, yamacda, vadinin o tayında otlayır, kolların vә
               ağacların zoğunu yeyirlәr. Anamla üz-üzә gәlmәyә hәvәsim
               yoxdu, dәrhal evlәnmәkdәn söz salacaq: “Evlәn, oğlum, nәvә
               oynatmaq istәyirәm”. Düzünü desәm, böyük qardaşımın
               uşaqlarını o qәdәr dә tez-tez görә bilmirik – ildә bir-iki dәfә
               gәlirlәr. Amma burada, evdә dә uşaqlar qaçışmalıdılar. O
               istәyir, bәs mәn?...
                   Bir müddәt uşaq istәyib-istәmәdiyim barәdә fikirlәşdim.
               Sonra yenә Paatanı, daha doğrusu, onun sәrxoş halda yıxılıb
               atasını söydüyü gecәni xatırladım. O vaxtdan neçә illәr keçib,
               hәtta çox istәsәm dә, müddәti hesablaya bilmirәm. Bircә o
               yadımdadı ki, hәlә sakit, rahat vaxtlar idi, qış da öz qar-
               şaxtasıyla gәlmişdi. Otağımda soba yanırdı; evdә cәmi bir soba
               var. Gecәdәn xeyli keçmiş, televiziya verilişlәri kәsilmişdi,
               amma Paatanın gәlişi mәni tәәccüblәndirmәdi – onda möhkәm
               dost idik, aramızdan su keçmirdi, gecә-gündüz bir yerdәydik.
               Onun evi mәnimki, mәnim evim onunku idi. Hә, lülqәnbәr
        344    gәlib dedi: “Mәn atamı söydüm”. Sonra indi uzandığım bu
               taxtın üstünә sәrildi. Qulaqlarıma inanmadım, soruşdum:
               “Kimi söydün?” “Atamı...” –  deyib, yenә üçmәrtәbәli söyüş
               sö ydü. Söyә-söyә xoruldamağa başladı. Tәәccübdәn ağzım
               açıla qaldı. Onda heç ağlıma gәlәrdimi ki, beş-üç ildәn sonra
               atasına әl qaldıracaq, yaxud Valiko әmi kiminsә ona әl qaldır -
               masına imkan verәcәk? Valiko әmi mәnim üçün hәr şeydi,
               nümunәdi; onu görüb ömrüm boyu uzaq sәfәrlәr sürücüsü
   339   340   341   342   343   344   345   346   347   348   349