Page 265 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Marina Soskolauri

“afәrin” sәslәnib heyranlığını bildirәn, gah da tamaşanın
uğursuzluğundan dilxor olan tamaşaçıyam.
Buz deşikdәn gülmәli şeylәr görürәm... Yolla kişi vә qadın
üzübәri gәlir, görünür, bir-biriylә sözlәşirlәr; yәqin, әr-
arvaddırlar. Gülmәyim tutur... Amma yox, gülmәli deyil.
Yәqin, onlara bir gözümlә baxıram, ona görә belәdir.
Gәlәnlәrә baxdıqca özümü çox tәnha hiss edirәm. Kaş
mәnimlә dә kimsә dalaşaydı. Qadın ağlayır... Çox xoşbәxtdir...
Görünür, başqalarının bәdbәxtliyinә dә hәsәd aparırıq.
Özüm özümә nәzәr salıram...Yenә gülmәyim tutur...
Deşikdәn baxdığıma görә yox! Pәncәrәni tamam tәmizlәsәm
dә, yenә gülmәyim gәlәcәk... O çirkli küçәdә elә şax gәzir ki,
elә bil bir neçә dәqiqә әvvәl otaq adlandırdığım yuvadan
çıxmayıb. Unutdu? Halal olsun! Gәrәk yaddan çıxarsın, yoxsa
küçәdә belә gümrah gәzә bilmәzdi.
Dayanır, bir tanışı ilә әl tutub görüşür. Hәmin kişini
tanıyıram: hamıdan vә hәr şeydәn bezmiş bәdbәxtin biridir.
Yenә dә özümә baxıram... Donmuş ayaqları titrәmir.
Görәsәn, üşümür? Tanışı ilә elә rahat söhbәt elәyir ki...
Doğrudanmı, altı sürtülmüş ayaqqabılarını vә şaxtanı unudub?
Söhbәtdәn yorulur, vidalaşıb yoluna davam elәyir. Hәmin
kişi, doğrudan da, bezikdiricidir, mәn axı onu tanıyıram...
Özündәn usanmış adamdan hamı tezliklә bezir... Ya da, ola
bilsin, insanlar özlәrindәn beziblәr, başqası nәylәrinә lazımdır
axı... Ya da... Nә bilim?!.
Hәә, gedirlәr, gәlirlәr, bir-birinin ayaq izlәrini müqayisә
elәyirlәr... Düz gedirlәr, sonra sağa, daha sonra sola dönürlәr...
Getdiklәri yeri bilirlәr... Bilirlәr ki? Bir-biri ilә yoğrulub- 265
qarışmış xoşbәxtlik vә bәdbәxtliyin әtrafında fırlanırlar, on-
lara elә gәlir ki, hәr şeyi bilirlәr...
Kimisә dәfn elәyirlәr. Haldan düşmüş ölü yiyәlәrinin
ağlamaqdan ağızları әyilib... Görәsәn, bu da baxdığım deşiyin
günahıdırmı?..
Yenә dә özüm özümә baxıram... Dәfn mәrasiminә qoşul -
du... Daha doğrusu, mәrasimә deyil, insan axınına qarışdı...