Page 173 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Naira Gelaøvili

kişi antennanı maşına söykәyib, çömәlib boşalmış qaytanını
bağlayırdı. Bundan sonra antennanı götürüb bloka daxil oldu.
Qadın yenә gözlәrini yumdu. Günәş üzünә düşür vә göz
qapaqlarının altında çәhrayı mәkan vә şәfәqli dairәlәr görürdü.
Onlardan biri alov rәnginә çevrilib sıxlaşdı. Özü dairәnin
içindә durub әllәrini qadına uzadırdı. Dairә daralır, sanki qan
vә tüstüylә dolurdu...
– Gәtirdim, – kişi sәslәndi vә damın deşiyindәn parlaq,
elastik xaçı yuxarı qaldırdı. Antennanı sinәsinә söykәyib aşağı
çömәldi.
Qadın yenә başının üstündә durdu. Bir müddәt ona baxdı.
Sonra aşağı çökәrәk donunun әtәyini dörd yanına sәrib
çәnәsini dizlәrinә dirәdi. Payız günәşi artıq adamı yandırmırdı.
Qadın әldәn düşdü. Kişinin gicgahına, qulağına, boğazına,
çiyninә vә ahәngdar tәrzdә tәrpәnәn barmaqlarına baxırdı...
Flanel köynәyini günәş, yәqin, lap isitmişdi... Flanel vә
mәxmәri çox sevirdi. Uşaq vaxtı hәmişә flanel donlar geyinir
vә mәxmәr don arzulayırdı. Anasına çoxlu cib tikdirirdi, çünki
cibsiz donu don hesab etmirdi. Ciblәrindә nәlәr yox idi...
Tәәssüflәndi ki, artıq kişi işini bitirir... Bilmirdi nә etsin,
sağ әli heç sözünә baxmaq istәmirdi, az qalırdı uzanıb kişinin
üzünә toxunsun...
– Bezmәdiniz ki? – kişi tәbәssümlә üzünә baxdı. – Siz hәr
zaman kәdәrlisiniz, heç gülmürsünüz.
– Әvvәllәr gülürdüm, – başını aşağı saldı.
“Bitdi. Bitdi. Bu saat aşağı enәcәyik vә gedәcәk. Hәmi -
şәlik gedәcәk. Şәhәrin içindә gözdәn itәcәk. Deyimmi? Niyә
deyim? Tanımıram axı... Deyimmi necә qorxduğumu? Gör - 173
düklәrim vә eşitdiklәrim haqqında deyimmi? Deyimmi ki artıq
dözә bilmirәm?”
– Uşaq niyә atasının yanındadır? – kişi birdәn soruşdu.
– Dedilәr ki, onu yaxşı böyüdә bilmirәm, – dәrindәn nәfәs
aldı. – Dәrs öyrәnmәyә mәcbur etmirdim, tez-tez parkda
gәzdirirdim... Deyirdim ki, canlı mәxluqları – nә hörümçәyi,
nә qarışqanı öldürmәk olmaz. O, sözümә baxırdı. – Gülüm -