Page 188 - Danilenko
P. 188
Vladimir Danilenko
“Bizim vaxtları xatırladır, – Oğlan fikirlәşdi, – it yiyәsini
tanımır.”
“Sonya xalagildә” iki stәkan “Dunay çәlәngi” şәrabı vә
portağal sifariş verdi.
– Ümumi işlәrimizdәn, daha doğrusu, layihәlәrdәn nә
xәbәr? – Oğlan soruşdu.
– Sizinlә әmәkdaşlıq edәcәyik, – Qız cavab verdi.
Oğlanın dodaqlarına gülüş qondu, o, Qızın üzündәn öpüb,
yenә likör sifariş etdi. Qız içmәk istәmirdi, amma Oğlan onu
mәcbur etdi. Sonra şәhәrә gәzmәyә çıxdılar.
İsti axşam havası gözәl qadınları küçәyә tökmüşdü. Onlar
elektrik işığına qәrq olmuş dayanacaqlarda dayanıb, müәm-
malı tәrzdә susurdular.
– Sәni ötürüm?
– Yaxşı, amma evә buraxmayacağam.
– Oldu! – Oğlan onun burnuna toxundu.
Binanın önündә Oğlan Qızı qucaqlayıb öpmәyә başladı.
O qәdәr ehtirasla öpürdü ki, Qız yumşaldı, onun әlindәn tutub,
pillәkәnlә yuxarıya sarı çәkdi.
– Beş dәqiqәliyә içәri keçә bilәrsәn.
Qapını açıb, yenicә içәri keçmişdilәr ki, qәfildәn telefon
zәng çaldı. Qız dәrhal qaçıb dәstәyi götürdü:
– Alyo! Hә, tәkәm! Nәdir ki? – Ukrain dilindә danışmağa
başladı. – İyirmi dәqiqәdәn sonra?
Qız birdәn-birә әl-ayağa düşüb, ora-bura vurnuxmağa
başladı.
– Get! Tez ol! – karıxıb qalmış Oğlanın arxasından itәlәdi.
– Şefdir? – Oğlanın boğazı qurumuşdu, güclә danışırdı.
188 – Tez ol, tez ol! – Qız qovluğunu onun qoltuğuna verdi.
– Sәn onunla… – Oğlan münasib söz tapmaq istәdi, amma
ağlına heç nә gәlmәdi.
– Sәn sadәcә Oğlansan, – Qız ah çәkdi, amma o, mәni
saxlayır. Get, – onun üzündәn öpüb, çölә itәlәdi.
Oğlan körpünün üstüylә geriyә qayıtdı. Kefi pozulmuşdu,
üstәlik, cibindә bir qәpik pulu da qalmamışdı. Dneprin
üzәrindә sәmadan asılmış aypara qovun diliminә oxşayırdı.
“Bizim vaxtları xatırladır, – Oğlan fikirlәşdi, – it yiyәsini
tanımır.”
“Sonya xalagildә” iki stәkan “Dunay çәlәngi” şәrabı vә
portağal sifariş verdi.
– Ümumi işlәrimizdәn, daha doğrusu, layihәlәrdәn nә
xәbәr? – Oğlan soruşdu.
– Sizinlә әmәkdaşlıq edәcәyik, – Qız cavab verdi.
Oğlanın dodaqlarına gülüş qondu, o, Qızın üzündәn öpüb,
yenә likör sifariş etdi. Qız içmәk istәmirdi, amma Oğlan onu
mәcbur etdi. Sonra şәhәrә gәzmәyә çıxdılar.
İsti axşam havası gözәl qadınları küçәyә tökmüşdü. Onlar
elektrik işığına qәrq olmuş dayanacaqlarda dayanıb, müәm-
malı tәrzdә susurdular.
– Sәni ötürüm?
– Yaxşı, amma evә buraxmayacağam.
– Oldu! – Oğlan onun burnuna toxundu.
Binanın önündә Oğlan Qızı qucaqlayıb öpmәyә başladı.
O qәdәr ehtirasla öpürdü ki, Qız yumşaldı, onun әlindәn tutub,
pillәkәnlә yuxarıya sarı çәkdi.
– Beş dәqiqәliyә içәri keçә bilәrsәn.
Qapını açıb, yenicә içәri keçmişdilәr ki, qәfildәn telefon
zәng çaldı. Qız dәrhal qaçıb dәstәyi götürdü:
– Alyo! Hә, tәkәm! Nәdir ki? – Ukrain dilindә danışmağa
başladı. – İyirmi dәqiqәdәn sonra?
Qız birdәn-birә әl-ayağa düşüb, ora-bura vurnuxmağa
başladı.
– Get! Tez ol! – karıxıb qalmış Oğlanın arxasından itәlәdi.
– Şefdir? – Oğlanın boğazı qurumuşdu, güclә danışırdı.
188 – Tez ol, tez ol! – Qız qovluğunu onun qoltuğuna verdi.
– Sәn onunla… – Oğlan münasib söz tapmaq istәdi, amma
ağlına heç nә gәlmәdi.
– Sәn sadәcә Oğlansan, – Qız ah çәkdi, amma o, mәni
saxlayır. Get, – onun üzündәn öpüb, çölә itәlәdi.
Oğlan körpünün üstüylә geriyә qayıtdı. Kefi pozulmuşdu,
üstәlik, cibindә bir qәpik pulu da qalmamışdı. Dneprin
üzәrindә sәmadan asılmış aypara qovun diliminә oxşayırdı.
