Page 145 - Danilenko
P. 145
nim qarayanız, qıvrımsaç günəşim
onunla vaxt keçirmәk istәyәn insanlar tapılırdı, amma belә 145
şeylәr qadının ürәyindәn deyildi. Nәdәnsә, hәmin oğlanlardan
sonra heç kәs onun ürәyinә yatmırdı. O, artıq evlilik barәdә
düşünmürdü, hәlә anası hәyatdaykәn, hәvәsdәn düşmüşdü.
İndi Alisa pensiyaya çıxmış, amma hәlә dә inşaat şirkә-
tindә hesabdar işlәyәn atası ilә birgә yaşayırdı. Qoca Sisalyuku
tanıyıram. O, alçaqboylu, dazbaş, qıyıqgöz kişiyidir, kәnardan
baxanda karaimә oxşayır. Bәzәn pillәkәndә vә ya binanın
girәcәyindә onunla rastlaşır, salamlaşıram. Sisalyuklar alt
mәrtәbәdә yaşayırlar. Alisanın anası ölәndә, biz Qara dәnizin
sahilindә dincәlirdik. Evә qayıdanda Viktoriya Matsulanı
görmәdim, sanki hәyatda belә insan olmayıb. Şәhәr yerindә
insan ölümünә mәhәl qoyan yoxdur. Mәn bunu “qarışqa
yuvasının psixologiyası” adlandırıram: qarışqa yuvasında bir
qarışqanın yox olmasını heç kәs sezmir. Hәtta bәzilәri buna
sevinir, yeri genәldiyinә görә xoşbәxt olur. Kәnddә hәr şey
başqa cürdür. Orada insan ölümü Kainatın bir parçasının yox
olması kimi başa düşülür.
Alisa Sisalyuk mövzusuna qayıdaq. İqtisad Universitetini
bitirdikdәn sonra büdcә tәşkilatlarında çalışmışdı. Son illәrdә
isә iki kiçik özәl şirkәtdә hesabdar işlәyir. Bu peşәni atasından
öyrәnib. O, bütün işlәri evdә görür, yalnız arabir idarәyә gedib,
vergi orqanlarına hesabat verir vә ya bankdan pul çıxarırdı.
Son vaxtlar, demәk olar, hәr gün bizә gәlir, sәhәrdәn-
axşamacan mәtbәxdә oturub, anamla oradan-buradan söhbәt
elәyirdi.
– Tәsәvvür edirsәn, – bir dәfә Sisalyuk dedi, – pasajda bir
kişi gördüm, yalan olmasın, qırx yeddi ölçülü ayaqqabı
geymişdi. Hündürboy, iricüssәli kişiydi. Mәnә yaxınlaşıb
salam verdi, sevincәk yanağımdan öpüb soruşdu:
– Necәsәn?
– Yaxşıyam. Sәn necәsәn?
– Mәn dә yaxşıyam, – kişi cavab verdi.
Belәcә hal-әhval tutub vidalaşdıq. Yalnız o yekәpәr kişi
aralanandan sonra başa düşdüm ki, onu ilk dәfәdir görürәm.
Alisa Sisalyukun kefi ala buluddaydı, yanaqları allanmışdı,
onunla vaxt keçirmәk istәyәn insanlar tapılırdı, amma belә 145
şeylәr qadının ürәyindәn deyildi. Nәdәnsә, hәmin oğlanlardan
sonra heç kәs onun ürәyinә yatmırdı. O, artıq evlilik barәdә
düşünmürdü, hәlә anası hәyatdaykәn, hәvәsdәn düşmüşdü.
İndi Alisa pensiyaya çıxmış, amma hәlә dә inşaat şirkә-
tindә hesabdar işlәyәn atası ilә birgә yaşayırdı. Qoca Sisalyuku
tanıyıram. O, alçaqboylu, dazbaş, qıyıqgöz kişiyidir, kәnardan
baxanda karaimә oxşayır. Bәzәn pillәkәndә vә ya binanın
girәcәyindә onunla rastlaşır, salamlaşıram. Sisalyuklar alt
mәrtәbәdә yaşayırlar. Alisanın anası ölәndә, biz Qara dәnizin
sahilindә dincәlirdik. Evә qayıdanda Viktoriya Matsulanı
görmәdim, sanki hәyatda belә insan olmayıb. Şәhәr yerindә
insan ölümünә mәhәl qoyan yoxdur. Mәn bunu “qarışqa
yuvasının psixologiyası” adlandırıram: qarışqa yuvasında bir
qarışqanın yox olmasını heç kәs sezmir. Hәtta bәzilәri buna
sevinir, yeri genәldiyinә görә xoşbәxt olur. Kәnddә hәr şey
başqa cürdür. Orada insan ölümü Kainatın bir parçasının yox
olması kimi başa düşülür.
Alisa Sisalyuk mövzusuna qayıdaq. İqtisad Universitetini
bitirdikdәn sonra büdcә tәşkilatlarında çalışmışdı. Son illәrdә
isә iki kiçik özәl şirkәtdә hesabdar işlәyir. Bu peşәni atasından
öyrәnib. O, bütün işlәri evdә görür, yalnız arabir idarәyә gedib,
vergi orqanlarına hesabat verir vә ya bankdan pul çıxarırdı.
Son vaxtlar, demәk olar, hәr gün bizә gәlir, sәhәrdәn-
axşamacan mәtbәxdә oturub, anamla oradan-buradan söhbәt
elәyirdi.
– Tәsәvvür edirsәn, – bir dәfә Sisalyuk dedi, – pasajda bir
kişi gördüm, yalan olmasın, qırx yeddi ölçülü ayaqqabı
geymişdi. Hündürboy, iricüssәli kişiydi. Mәnә yaxınlaşıb
salam verdi, sevincәk yanağımdan öpüb soruşdu:
– Necәsәn?
– Yaxşıyam. Sәn necәsәn?
– Mәn dә yaxşıyam, – kişi cavab verdi.
Belәcә hal-әhval tutub vidalaşdıq. Yalnız o yekәpәr kişi
aralanandan sonra başa düşdüm ki, onu ilk dәfәdir görürәm.
Alisa Sisalyukun kefi ala buluddaydı, yanaqları allanmışdı,
