Page 350 - "Yeni söz"
P. 350
nc yazarların ədəbiyyat almanaxı
ilə onun ağuşuna atılmağa hazır idilər. Həddindən artıq incə və həssas davranardılar
hökmdarları ilə.
***
Uzun müddətdir, analıq yükünü daşıyan həyat yoldaşının sancı çəkməsi xəbəri gəlir
Exnatonun otağına. Kənizləri kənara itələyib xanımının yanına qaçır. Dəhliz boyu
şükranlıq nidaları sarayın içinə yayılır. O sevinirdi, xoşbəxt idi.
Xanımın otağının qarşısına düzülən kənizlər başlarını aşağı dikmişdilər. Əslində
bütün bu hadisələrin necə bitməsi öncədən məlum idi. Çünki bu doğuluşa şahid olan
kimsələr çiyinlərində ağır bir yük daşımanın fərqində idilər.
Otaqda körpə çığırtısı eşidilirdi. Exnaton asta addımlarla xanımının yanına
yaxınlaşdı. Ağ örtüyə bürünən körpənin qız olması elə uzaqdan sezilirdi. Bu isə irsin
davamının olmaması, Exnaton hakimiyyətinin sonu demək idi.
Exnatonun beynini didən suallar onu yanlız yollara, dolaşığa gətirib çıxarırdı.
Əslində o bilirdi ki, sona qədər bunu daşıya bilməyəcək bir addım atır. O bilirdi ki, ilahi
Aton onu bağışlamayacaq. Doğulmuş qız övladını kişi kimi böyütmək qərarını verməklə
böyük səhv etdiyini çox gözəl anlayırdı. Amma... necə olsun?
Çox götür-qoy edərək keçmiş əcdadlarının və şəcərəsinin naminə kahinə əmr verir.
Övladının sinəsinə damğa vurmasını ona tapşırır. Əmrə tabe olmaq kahinin borcu idi.
Belə bir qəddar qərar yalnız Exnatonun ağlına gələ bilərdi. O isə ağzından çıxardığı
sözləri yaxşı dərk edirdi.
Körpə damğa basılandan sonra huşunu itirmışdi. Deyilənə görə, həftələrlə cansız
varlıq kimi səsini belə çıxarmırdı. Süd anaları onu yedirdə bilmirdi. Exnaton peşmançılıq
keçirərək yeganə varisinin ölümünə fərman verdiyi üçün canına qıymağı belə ağlından
keçirir. “Əgər sondursa, qoy sonluq belə olsun”, – deyirdi. Həm də sevimli ilan dişləməsi
ilə kimlər intihar etməmişdi ki? Bu, həm müqəddəs, həm də əlçatmaz bir qərar idi.
Ona doğru ən cəsarətli addım atır.
Fikir dəryasına qərq olan hökmdar körpənin çığırtısına diksinir, son anda onu
ölümdən saxladığı üçün tapındığı Aton allahına ömrünün sonuna qədər ibadət edir.
Ölümün astanasından onu qaytardığı üçün daş bütün qarşısında göz yaşı tökür.
Sinəsi möhkəm-möhkəm sarınan körpə sərin otaqda saxlanılırdı. Onunla olduqca
həssas, incə davranırdılar. Körpənin acından sustalmış bədəni bir müddət sonra özünə
gəlir. Nağıllarda olduğu kimi, balaca Tuten xatun dəqiqələrlə böyüyür. Həm də qayğı
və sevgi ilə əhatələnir.
350
ilə onun ağuşuna atılmağa hazır idilər. Həddindən artıq incə və həssas davranardılar
hökmdarları ilə.
***
Uzun müddətdir, analıq yükünü daşıyan həyat yoldaşının sancı çəkməsi xəbəri gəlir
Exnatonun otağına. Kənizləri kənara itələyib xanımının yanına qaçır. Dəhliz boyu
şükranlıq nidaları sarayın içinə yayılır. O sevinirdi, xoşbəxt idi.
Xanımın otağının qarşısına düzülən kənizlər başlarını aşağı dikmişdilər. Əslində
bütün bu hadisələrin necə bitməsi öncədən məlum idi. Çünki bu doğuluşa şahid olan
kimsələr çiyinlərində ağır bir yük daşımanın fərqində idilər.
Otaqda körpə çığırtısı eşidilirdi. Exnaton asta addımlarla xanımının yanına
yaxınlaşdı. Ağ örtüyə bürünən körpənin qız olması elə uzaqdan sezilirdi. Bu isə irsin
davamının olmaması, Exnaton hakimiyyətinin sonu demək idi.
Exnatonun beynini didən suallar onu yanlız yollara, dolaşığa gətirib çıxarırdı.
Əslində o bilirdi ki, sona qədər bunu daşıya bilməyəcək bir addım atır. O bilirdi ki, ilahi
Aton onu bağışlamayacaq. Doğulmuş qız övladını kişi kimi böyütmək qərarını verməklə
böyük səhv etdiyini çox gözəl anlayırdı. Amma... necə olsun?
Çox götür-qoy edərək keçmiş əcdadlarının və şəcərəsinin naminə kahinə əmr verir.
Övladının sinəsinə damğa vurmasını ona tapşırır. Əmrə tabe olmaq kahinin borcu idi.
Belə bir qəddar qərar yalnız Exnatonun ağlına gələ bilərdi. O isə ağzından çıxardığı
sözləri yaxşı dərk edirdi.
Körpə damğa basılandan sonra huşunu itirmışdi. Deyilənə görə, həftələrlə cansız
varlıq kimi səsini belə çıxarmırdı. Süd anaları onu yedirdə bilmirdi. Exnaton peşmançılıq
keçirərək yeganə varisinin ölümünə fərman verdiyi üçün canına qıymağı belə ağlından
keçirir. “Əgər sondursa, qoy sonluq belə olsun”, – deyirdi. Həm də sevimli ilan dişləməsi
ilə kimlər intihar etməmişdi ki? Bu, həm müqəddəs, həm də əlçatmaz bir qərar idi.
Ona doğru ən cəsarətli addım atır.
Fikir dəryasına qərq olan hökmdar körpənin çığırtısına diksinir, son anda onu
ölümdən saxladığı üçün tapındığı Aton allahına ömrünün sonuna qədər ibadət edir.
Ölümün astanasından onu qaytardığı üçün daş bütün qarşısında göz yaşı tökür.
Sinəsi möhkəm-möhkəm sarınan körpə sərin otaqda saxlanılırdı. Onunla olduqca
həssas, incə davranırdılar. Körpənin acından sustalmış bədəni bir müddət sonra özünə
gəlir. Nağıllarda olduğu kimi, balaca Tuten xatun dəqiqələrlə böyüyür. Həm də qayğı
və sevgi ilə əhatələnir.
350
