Page 118 - Miisir

Kral dәrhal dedi:
– Lap yaxşı, onlar ayrı-ayrılıqda kiçik mağaralarda olanda hücum edәrik!
Vәzir gülüb dedi:
– Yox... Gündüz, onlar böyük mağarada olanda hücum etmәk lazımdır!
Kral soruşdu:
– Necә?
Vәzir gülümsәyәrәk cavab verdi:
– Sabah günәş çıxandan sonra qarğaların hamısını dağa aparın, mәnim mövlam.
Dağın arxasında daxmada bir çoban ailәsi yaşayır, o ailә daxmanın yanında böyük
odun qalağı yığıb. Mövlam, siz hәmin daxmaya tәrәf gedin vә qarğalar bacardığı
qәdәr odun götürüb bayquşların mağarasının ağzına aparsınlar. Mәnsә od gәtirәcәyәm.
Çobanlar hәr gün daxmanın qarşısında özlәrinә yemәk hazırlayırlar, mәn onların
ocağından bir köz götürüb, odunların üstünә atacağam, bundan sonra bizim işimiz
yal nız odunlar yanana kimi onları qanadlarımızla yelpiklәmәkdir...
Mağaranın qarşısında od alovlandı, bayquşların biri dә sağ qalmadı. Oradan
çıxmaq istәyәnlәr yandı, içәridә qalanlar isә tüstüdәn zәhәrlәnәrәk öldü.
Bu, qonşularına basqın edәn bayquşların nadanlığının nәticәsidir. Basqından sonra
qarğaların birinin sözünә aldandılar vә düşmәn olmasına baxmayaraq, onunla dostluq
etdilәr, bütün sirlәrini açdılar, hәtta ata-babalarının sehrbaz olmaları cәfәngiyyatına
da inandılar! Ehtiyatlı vә tәdbirli olmadıqlarından başlarına belә bir iş gәldi!

118