Page 92 - dailan

iya Elena Valş

28
Kәpәnәklәr oynaşırdılar. Tullanıb-düşür, havada
süzür, bir-birinә palçıq atırdılar. Ulduzun işığı altında
965 dәnә işıldaquş da onlara qoşulmuşdu.
Heç bilirsiniz, bu qәdәr kәpәnәk vә işıldaquş
harada oynaşır, harada atılıb-düşürdü?
Kötüyün üstündә?
Yox.
Göbәlәyin üstündә?
Yox.
Bir çayın kәnarında?
Xeyr.
Onlar Dailan Kifkinin belindә tullanıb-düşürdülәr,
o da lәzzәt alır vә qәhqәhә ilә gülürdü.
Necәdir sizin üçün?
Mәn onu yaxşıca danladım, cәnab Karoso da dizinin
aşağısına şartaşart şillә vurdu, çünki daha yuxarı boyu
çatmırdı.
– Dailan Kifki, hamımız meşәdә dәli kimi sәni
axtarırıq, sәn dә burada sakitcә oynayırsan, heç
utanmırsan?
– Supisiçe, – cәnab Karoso әlavә etdi.
– Elә bu saat İtuzainqo stansiyasına yollanıb,
Buenos-Ayresә gedәn qatara minmәliyik, – ona әmr
etdim.
Lakin Dailan Kifki yerindәn tәrpәnmәdi, kәpәnәklәr
dә heç nә olmamış kimi, oynamağa davam edirdilәr.
– Bәsdir әylәndin, gedәk, – tәkrar elәdim.
Yenә tәrpәnmәdi.
– Tәrpәn, tәrpәn, ey başımın bәlası fil! –
Yanğınsöndürәn dedi.
Yenә dә heç nә dәyişmәdi. Dailan Kifki sanki yerә
çirişlә yapışmışdı.

92