Page 9 - dailan
P. 9
Dailan Kifki
Heç nә. Başladı ağlamağa. Әvvәlcә ikicә damcı göz
yaşı, sonra daha iki iri damcı, onun dalınca leysan vә
lap axırda su şırnağı...
Elә möhkәm ağladı ki, bütün ev silkәlәndi vә tәbii
ki, poçt qutusunun üzәrindә qalan sonuncu markalar da
uçub-getdi.
Baş verәnlәrә görә çox tәsirlәnәn ailә üzvlәrim
onun ağlamağını dayandırdılar vә filә tәsәlli vermәyә
başladılar. Doğrudan da, filin kәdәri insan kәdәrindәn
daha ağır imiş.
Atam filә bir peçenye verdi, xalam Klodomira
şlyapasını onun başına qoydu, anam qulaqlarını
sığalladı, qardaşım Roberto isә yenә:
– Batdıq, – dedi.
Belәcә, Dailan Kifki bağçamızda yaşamağa başladı.
2
Mәn Dailan Kifkiyә çox bağlanmışdım. Bir gecә
onun yavaşcadan ağladığını eşitdim, ürәyim parçalandı.
Yazıq Dailan Kifki gecәyarısı bağçada, görәn, niyә
ağlasın ki?
Onun ağlamağı getdikcә daha da şiddәtlәndiyinә
görә qorxdum ki, evdәkilәr, qonşular oyanar, ya da
poçt markaları yenә uçub-gedәr. Ona görә yerimdәn
qalxdım, gecә paltarında, üstündә balaca bayraqlar
olan tül şlyapamı da başıma qoyub, bağçaya çıxdım.
Dailan Kifki elә ağlayırdı ki, sanki dörd il dayan-
madan soğan soymuş dörd fil bir yerdә ağlayır.
– Nә olub sәnә, әzizim? – nәvazişlә ondan
soruşdum.
– Buuuuuu! – deyә cavab verdi.
– Niyә ağlayırsan? Anandan ötrü darıxırsan?
Ağcaqanad dişlәyib sәni? Bәlkә, yuxuda siçan
görmüsәn?
9
Heç nә. Başladı ağlamağa. Әvvәlcә ikicә damcı göz
yaşı, sonra daha iki iri damcı, onun dalınca leysan vә
lap axırda su şırnağı...
Elә möhkәm ağladı ki, bütün ev silkәlәndi vә tәbii
ki, poçt qutusunun üzәrindә qalan sonuncu markalar da
uçub-getdi.
Baş verәnlәrә görә çox tәsirlәnәn ailә üzvlәrim
onun ağlamağını dayandırdılar vә filә tәsәlli vermәyә
başladılar. Doğrudan da, filin kәdәri insan kәdәrindәn
daha ağır imiş.
Atam filә bir peçenye verdi, xalam Klodomira
şlyapasını onun başına qoydu, anam qulaqlarını
sığalladı, qardaşım Roberto isә yenә:
– Batdıq, – dedi.
Belәcә, Dailan Kifki bağçamızda yaşamağa başladı.
2
Mәn Dailan Kifkiyә çox bağlanmışdım. Bir gecә
onun yavaşcadan ağladığını eşitdim, ürәyim parçalandı.
Yazıq Dailan Kifki gecәyarısı bağçada, görәn, niyә
ağlasın ki?
Onun ağlamağı getdikcә daha da şiddәtlәndiyinә
görә qorxdum ki, evdәkilәr, qonşular oyanar, ya da
poçt markaları yenә uçub-gedәr. Ona görә yerimdәn
qalxdım, gecә paltarında, üstündә balaca bayraqlar
olan tül şlyapamı da başıma qoyub, bağçaya çıxdım.
Dailan Kifki elә ağlayırdı ki, sanki dörd il dayan-
madan soğan soymuş dörd fil bir yerdә ağlayır.
– Nә olub sәnә, әzizim? – nәvazişlә ondan
soruşdum.
– Buuuuuu! – deyә cavab verdi.
– Niyә ağlayırsan? Anandan ötrü darıxırsan?
Ağcaqanad dişlәyib sәni? Bәlkә, yuxuda siçan
görmüsәn?
9
