Page 134 - dailan

iya Elena Valş

bütün markalar tәzәdәn uçub-gedib. Komissar özünü
elә apardı ki, guya bizi sorğu-sual edib cәzalandırır
vә belәcә, poçt rәisi razı qaldı.

Mәn mәslәhәtlәşmәk üçün ailәmi bir yerә topladım.
– Ola bilmәz ki, ekspedisiyanın әn astronomik, әn
çәtin hissәsini başa vurduqdan sonra bu stansiyada
ilişib qalaq. Evә qayıtmağın sürәtli vә asan yolunu tap-
maq lazımdır, – onlara dedim.
– Niyә piyada getmirik? – anam soruşdu.
– Çox uzaqdır, yorulmuşuq... – hamı әsnәyә-әsnәyә
deyindi.
– Bәlkә, Dailan Kifkinin qanadlarını tәzәdәn taxaq?
– Roberto tәklif etdi.
– Yenә aradan çıxacaq, – cavab verdim.
– Yox, quyruğuna elә uzun ip bağlayarıq ki, bütün
sәmanı fırlansa da, yenә onu itirmәrik, – Roberto
tәkid elәdi.
Lakin әn ağıllı fikir Babanınkı idi.
– Diqqәt! – dedi – Gәrәk gözlәyәk ki, bir yük qatarı
keçsin, biz dә Dailan Kifkini inәklәrin yanına salaq;
gecә vaxtı inәklә fil bir-birindәn çox seçilmәz.
– Hә, bu, yaxşı fikirdir, bәs, yaxşı, özümüz nә ilә
gedәcәyik? İnәklәrlә bir yerdә gedә bilmәrik, –
dedim.
– Biz dә avtobusla gedәrik! – atam dedi.
– Heç vaxt! – cavab verdim. – Mәn heç qoyaram
ki, Dailan Kifki tәk getsin?!
– Axı inәklәrlә bir yerdә gedәcәk, inәklәr çox
mehriban olur, ondan muğayat olarlar... – Baba
tәkidlә dedi.
– Xeyr! – dedim. – Qәtiyyәn yol vermәrәm ki, o,
tanımadığımız inәklәrlә qaranlıq bir vaqonda tәkbaşına
getsin.
Onda xalam Klodomira dedi:

134