Page 112 - dailan
P. 112
iya Elena Valş
– Tam әmin olmaq üçün bunu praktikada da
yoxlayacağıq.
Sonra Dailan Kifkinin bir ayağını torpaqda tapdığı
deşiklәrin birinin üzәrinә qoydu.
– Düz 47 santimetr 15 millimetr böyük gәlir,
demәli, bu izlәr onun deyil, – dedi.
Mәn rahatlayıb dәrindәn nәfәs aldım.
Yerdәki izlәr sistemli şәkildә paylanmış dairәvi
deşiklәr idi.
“Ayaqqabı izi ola bilmәz, – fikirlәşdim, – samokat
da deyil, heç toyuq ayaqlarının izi dә deyil”.
– Çox qәribә izlәrdir, – Babaya dedim. – Mәn
deyәrdim ki, bu, hansısa birayaqlı heyvanın izlәridir.
– Boş-boş danışma! – dedi. – Sәn birayaqlı heyvan
görmüsәn ki?
– Qoy fikirlәşim... – barmağımı alnıma qoyub
fikirlәşmәyә başladım. – İlbizin ayaqları yoxdur,
milçәkdә bir neçә dәnә var, amma niyә yerisin ki, uça
bilir dә... stolun qılçaları olur, o da heyvan deyil...
– Tapdım! – Baba sözümü kәsdi. – Haqlısan,
cinayәtkarın bir vә ya bir neçә ayağı ola bilәr, amma
heyvan olmağı vacib deyil!
– Yalnız bircә ayaq... – bu qәdәr fikirlәşmәkdәn
başım ağrıyırdı.
– Tapdım, Baba! – birdәn sevincimdәn qışqırdım. –
Çәtir!
– Elәdir ki var! – Baba gözündә yaş mәni qucaqladı.
– Bu izlәr çәtir izlәridir, bilirdim!
– Axı, Baba, – onu sakitlәşdirmәyә çalışdım. –
Yәqin, düşünmürsünüz ki, adi bir çәtir bu boyda
zәlzәlәyә sәbәb ola bilәr.
– Niyә dә yox? – Baba sirli bir hava ilә dedi.
Sonra bizimlә gәlәnlәrin, camaatın, qonşuların, bir
sözlә, hamının sakitcә mate içdiklәri yerә tәrәf
getmәyә başladı.
112
– Tam әmin olmaq üçün bunu praktikada da
yoxlayacağıq.
Sonra Dailan Kifkinin bir ayağını torpaqda tapdığı
deşiklәrin birinin üzәrinә qoydu.
– Düz 47 santimetr 15 millimetr böyük gәlir,
demәli, bu izlәr onun deyil, – dedi.
Mәn rahatlayıb dәrindәn nәfәs aldım.
Yerdәki izlәr sistemli şәkildә paylanmış dairәvi
deşiklәr idi.
“Ayaqqabı izi ola bilmәz, – fikirlәşdim, – samokat
da deyil, heç toyuq ayaqlarının izi dә deyil”.
– Çox qәribә izlәrdir, – Babaya dedim. – Mәn
deyәrdim ki, bu, hansısa birayaqlı heyvanın izlәridir.
– Boş-boş danışma! – dedi. – Sәn birayaqlı heyvan
görmüsәn ki?
– Qoy fikirlәşim... – barmağımı alnıma qoyub
fikirlәşmәyә başladım. – İlbizin ayaqları yoxdur,
milçәkdә bir neçә dәnә var, amma niyә yerisin ki, uça
bilir dә... stolun qılçaları olur, o da heyvan deyil...
– Tapdım! – Baba sözümü kәsdi. – Haqlısan,
cinayәtkarın bir vә ya bir neçә ayağı ola bilәr, amma
heyvan olmağı vacib deyil!
– Yalnız bircә ayaq... – bu qәdәr fikirlәşmәkdәn
başım ağrıyırdı.
– Tapdım, Baba! – birdәn sevincimdәn qışqırdım. –
Çәtir!
– Elәdir ki var! – Baba gözündә yaş mәni qucaqladı.
– Bu izlәr çәtir izlәridir, bilirdim!
– Axı, Baba, – onu sakitlәşdirmәyә çalışdım. –
Yәqin, düşünmürsünüz ki, adi bir çәtir bu boyda
zәlzәlәyә sәbәb ola bilәr.
– Niyә dә yox? – Baba sirli bir hava ilә dedi.
Sonra bizimlә gәlәnlәrin, camaatın, qonşuların, bir
sözlә, hamının sakitcә mate içdiklәri yerә tәrәf
getmәyә başladı.
112