Page 96 - antologiya
P. 96
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
YUSİFCİK
Adım Yusifdir... Bu adı mәnә bir quş qoyub.
Ağacların altında fikirli-fikirli oturmuşdum.
Özümü didmәk, parçalamaq istәyirdim. Çox kәdәrli idim.
Qulağıma sәs gәldi:
– Yusifcik, Yusifcik!
Sәs mәni elә hey “Yusifcik” çağırırdı. Yәqin ki, bu
sәs hamını öz adı ilә çağırır...
– Mәhmәdcik!
– Ayşәcik!
– Osmancık!
Daha sonra mәnә hәmin quşun adının “Yusifcik”
olduğu deyilәndә az qala daha öz adımı unutmuşdum.
96 Yusif mәn idim:
–Yusifcik, Yusifcik!
Quşu görә bilmәrik... O, ancaq sәsdir. Ancaq әn
hәssas mәqamda qışqıra bilir:
–Yusifcik, Yusifcik!
Elә bil hәr dәfә anamı öldürmәyә gedirәm, o quş
yolumu kәsib mәnә mane olur:
– Elәmә, elәmә!
Nә vaxt mәnәn özümü sorğu-suala tuturam, onda
hәmin quş peyda olub:
– Ayıb olsun! – Deyәrәk qәlbimdәki mәrhәmәti üzә
çıxarırdı. Özümü elә vәziyyәtә salmışdım ki, sanki iki yerә
bölünmüşdüm. Bir tәrәfim o biri tәrәfimin qıçlarını
qucaqlayıb ağlayırdı. Quş o dәqiqә peyda olub:
– Ağla, hәmişә ağla! – Deyirdi.
Qәribәsi bu idi ki, özümdә olmayanda, dәrd-sәrimi
unudanda quşdan sәs-sәmir çıxmırdı. İstәyirsiniz, arabir
siz dә qışqırın:
YUSİFCİK
Adım Yusifdir... Bu adı mәnә bir quş qoyub.
Ağacların altında fikirli-fikirli oturmuşdum.
Özümü didmәk, parçalamaq istәyirdim. Çox kәdәrli idim.
Qulağıma sәs gәldi:
– Yusifcik, Yusifcik!
Sәs mәni elә hey “Yusifcik” çağırırdı. Yәqin ki, bu
sәs hamını öz adı ilә çağırır...
– Mәhmәdcik!
– Ayşәcik!
– Osmancık!
Daha sonra mәnә hәmin quşun adının “Yusifcik”
olduğu deyilәndә az qala daha öz adımı unutmuşdum.
96 Yusif mәn idim:
–Yusifcik, Yusifcik!
Quşu görә bilmәrik... O, ancaq sәsdir. Ancaq әn
hәssas mәqamda qışqıra bilir:
–Yusifcik, Yusifcik!
Elә bil hәr dәfә anamı öldürmәyә gedirәm, o quş
yolumu kәsib mәnә mane olur:
– Elәmә, elәmә!
Nә vaxt mәnәn özümü sorğu-suala tuturam, onda
hәmin quş peyda olub:
– Ayıb olsun! – Deyәrәk qәlbimdәki mәrhәmәti üzә
çıxarırdı. Özümü elә vәziyyәtә salmışdım ki, sanki iki yerә
bölünmüşdüm. Bir tәrәfim o biri tәrәfimin qıçlarını
qucaqlayıb ağlayırdı. Quş o dәqiqә peyda olub:
– Ağla, hәmişә ağla! – Deyirdi.
Qәribәsi bu idi ki, özümdә olmayanda, dәrd-sәrimi
unudanda quşdan sәs-sәmir çıxmırdı. İstәyirsiniz, arabir
siz dә qışqırın:
