Page 101 - antologiya

id Faiq Abasıyanıq 101

– Yaxşı, emalatxana bu tәrәfdәdir axı, sәn niyә әks
istiqamәtә gedirdin? – Deyә soruşdum.

Güldü. Emalatxananın hansı tәrәfdә olduğunu
haradan bilsin. Tәzәdәn birini dә mәnim ucuz papirosum-
dan yandırdıq. Әmәlli-başlı dostlaşmışdıq. Xәlis bursalı
idi, burada doğulmuşdu. İstanbul bir yana, yaxın Mu-
danyaya belә cәmi bircә dәfә getmişdi. Kaş bunu deyәndә
sifәtini görәydiniz.

Söhbәtin qızğın yerindә qapıçı otağındakı saatın
zәngi on ikini bildirdi. Demәli, sehrbaz artıq fokuslarını
göstәrmәyә başlamışdı.

– Mәn qaçım, – deyib getdi.
Dilxor idim. Ona ipәk dәsmal verib yola sala
bilmәdiyimә görә fikirli-fikirli oturmuşdum. Elә bu vaxt
bayırdan uca sәs eşidildi. Deyinә-deyinә qapıçı, ardınca
da oğru içәri girdi. Bu dәfә mәn dә ona qulaqburması
verdim. Qapıçı bayırdan tapdığı söyüd budağı ilә oğrunun
yalın ayaqlarına beş-altı dәfә vurdu. Şükür ki, müdir yox
idi. Yoxsa yazıq uşağı polisә verәrdi. Gözlәri dolsa da, ağ-
lamırdı. Qәfildәn yuvasından azadlığa buraxılan qaranquş
kimi qaçıb getdi.
O vaxtlar mәn anbarın üstündәki otaqda yatırdım.
Otağım çox münasib idi. Gecәlәr mәnzәrә lap gözәl
olurdu. Pәncәrәmin yaxınlığında tut ağacı vardı. Ay işığı
tut ağacının yarpaqları arasından süzülüb otağa yayılardı.
Çalışırdım ki, yay-qış pәncәrә açıq qalsın. Axşamlar sәrin
meh әsirdi. Әvvәllәr gәmilәrdә işlәdiyimә görә külәyin
bütün növlәrinә bәlәd idim. Ayıq yatırdım. Sәhәrә yaxın
bayırdan sәs gәldi. Deyәsәn, tut ağacının başında kimsә
vardı. Qorxduğuma görә qışqırıb haray sala bilmәdim. Elә
hәmin mәqamda pәncәrәdә kimsә göründü. O idi. Hövl-
nak otağa girdi. Şkafları eşib-tökdü. Açığı, belә cәsarәtli
hәrәkәt etdiyi üçün bütün var-yoxumu da talan etsә, sәsimi
çıxarmazdım. Sabah müdir: “A kişi, nәdir, qәbirә gir-