Page 47 - antologiya

ər Seyfəddin 47

şıb bizә gәlir, gәtirdiklәri quşları kәsib, qardaşımın boy-
nuna sarıyırdılar. Atam çarpayının yanından әl çәkmirdi,
Dadarux çox kәdәrliydi. Pәrvin ağlayırdı.

– Niyә ağlayırsan, sağalacaq da, – deyib Pәrvini
sakitlәşdirmәk istәdim.

– Sağalmayacaq.
– Ölәcәk?
– Ölәcәk.
O gecә yata bilmәdim. Yuxuya getmәk istәyәndә
Hәsәn gәlib gözümün qarşısında dayanır, “böhtançı!” –
deyib ağlayırdı. Yanımda yatmış Pәrvini oyatdım:
– Mәn Hәsәnin yanına getmәk istәyirәm, – dedim.
– Niyә?
– Atama bir söz deyәcәm.
– Nә deyәcәksәn?
– Qaşovu mәn qırmışdım, onu deyәcәyәm.
– Hansı qaşovu?
– Keçәnilki...
Sözümü tamamlaya bilmәdim, hıçqırıq mәni boğdu.
Ağlaya-ağlaya hadisәni Pәrvinә danışdım.
– Sabah deyәrsәn.
–Yox, indi deyәcәm.
– İndi atan yatıb, sabah sәhәr deyәrsәn. Hәsәni dә
öpәrsәn, bağışlar sәni.
– Yaxşı.
– İndi yat!
Sәhәrә kimi gözümü yuma bilmәdim. Hava tәzәcә
işıqlanırdı ki, Pәrvini oyadıb ayağa durdum, әsl hәqiqәti
hamıya demәk üçün tәlәsirdim. Dәhlizә çıxanda gördüm
ki, mollayla Dadarux ağlayır.