Page 52 - antologiya
P. 52
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
KİNOTEATR MÜDİRİ HEYRӘT
ӘFӘNDİNİN HEKAYӘTİ
Heyret әfәndini tanıyırsınızmı? Zәrәr yoxdu,
tanıyarsınız. Kinoteatr müdiri Murtaza әfәndiyә,
Apostol әfәndiyә vә Mizrahi әfәndiyә oxşayırdı. Gonbul,
yanaqları әtli, başının ortası bir balaca daz, mәğrur bir
kişiydi. Elә o birilәri dә belә idi. Kinoteatr rәhbәrlәri,
balıqsatanlar vә nәşriyyat sahiblәri bu qәbildәn olan
adamlardı. Yalan deyil, özünüz dә görәcәksiniz, az deyi-
rәm ki, çox demirәm.
Nә isә, çox uzatmayaq... Bir gün Heyrәt әfәndi qan-
tәr içindә yolumu kәsdi.
– Nәsә yaman qayğılı görünürsәn, – dedim.
– Demә, qardaş. Olmasa, heç gәlәrdim? – cavab
52 verdi.
Afәrin, Heyrәt әfәndi, düz deyirsәn. Bu tip adamların
işi düşmәsә, heç salam da vermәz, “Qazancım, xeyrim
nәdir?” fikirlәşәrәk salamını da almazlar.
– De görüm, nә olub?
– Beş gündür kinoteatrı bağlayıblar.
– Vәba-zad yayılıb?
– Allah elәmәsin!
– Nәsә açıq-saçıq film-zad göstәrmisiz?
– Mәәn? Mәn elә şey edәrәm?
– Nә olub bәs?
– Dayan, danışım. Son vaxtlar bir Qәrb yazıçısının
gözәl bir әsәrinә film çәkiblәr. Bütün dünya qәzetlәri dә
yazmışdı ha, bax o film. Onu min әziyyәtlә bura gәtirdim,
xeyli adam bu hәrәkәtimi tәqdir elәdi, ancaq üçüncü gecә
kinoteatrın qapılarını qıfılladılar.
– Bәlkә, nәsә sәhv salıblar.
– Dayan da, danışıram axı. Bundan altı gün әvvәl ca-
maat bu filmә bilet almaq üçün başyardıdaydı. Qapıya iki
KİNOTEATR MÜDİRİ HEYRӘT
ӘFӘNDİNİN HEKAYӘTİ
Heyret әfәndini tanıyırsınızmı? Zәrәr yoxdu,
tanıyarsınız. Kinoteatr müdiri Murtaza әfәndiyә,
Apostol әfәndiyә vә Mizrahi әfәndiyә oxşayırdı. Gonbul,
yanaqları әtli, başının ortası bir balaca daz, mәğrur bir
kişiydi. Elә o birilәri dә belә idi. Kinoteatr rәhbәrlәri,
balıqsatanlar vә nәşriyyat sahiblәri bu qәbildәn olan
adamlardı. Yalan deyil, özünüz dә görәcәksiniz, az deyi-
rәm ki, çox demirәm.
Nә isә, çox uzatmayaq... Bir gün Heyrәt әfәndi qan-
tәr içindә yolumu kәsdi.
– Nәsә yaman qayğılı görünürsәn, – dedim.
– Demә, qardaş. Olmasa, heç gәlәrdim? – cavab
52 verdi.
Afәrin, Heyrәt әfәndi, düz deyirsәn. Bu tip adamların
işi düşmәsә, heç salam da vermәz, “Qazancım, xeyrim
nәdir?” fikirlәşәrәk salamını da almazlar.
– De görüm, nә olub?
– Beş gündür kinoteatrı bağlayıblar.
– Vәba-zad yayılıb?
– Allah elәmәsin!
– Nәsә açıq-saçıq film-zad göstәrmisiz?
– Mәәn? Mәn elә şey edәrәm?
– Nә olub bәs?
– Dayan, danışım. Son vaxtlar bir Qәrb yazıçısının
gözәl bir әsәrinә film çәkiblәr. Bütün dünya qәzetlәri dә
yazmışdı ha, bax o film. Onu min әziyyәtlә bura gәtirdim,
xeyli adam bu hәrәkәtimi tәqdir elәdi, ancaq üçüncü gecә
kinoteatrın qapılarını qıfılladılar.
– Bәlkә, nәsә sәhv salıblar.
– Dayan da, danışıram axı. Bundan altı gün әvvәl ca-
maat bu filmә bilet almaq üçün başyardıdaydı. Qapıya iki
