Page 40 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

HӘYAT ŞİRİN ŞEYDİ

İyul ayının günortası idi. Qonşudan bir qadın sәsi
gәlir, nәyә qışqırdığını başa düşmәk olmurdu.
Bәlkә dә, öz uşağına әsәbilәşmişdi. Çöldәn toyuqların
qaqqıltısı eşidilirdi.
Anası aşağıda qonşularla söhbәt edirdi. Pişik döşәk-
çәnin üstündә yatmışdı. Evdә anasının cehizindәn qalmış
köhnә әşyalar, divarda isә qara örtüyün altında dua
asılmışdı. Hәr şey yerindәydi, hәyat davam edirdi...
Hafiz Nuru әfәndi qapının arxasından çәtirini götürüb
sakitcә çölә çıxdı. Hara getdi? Yoxsa kimlәsә görüş-
mәliydi? Әslindә, heç bir işi yox idi, getmәsә dә olardı,
ancaq artıq çıxmışdı. Ayaqları onu Dördyola qәdәr apardı.
Bir tәrәfindә mağaza, digәr tәrәfindә qәbiristanlıq, qar-
40 şıdakı iki evin arasında isә dәmiryolu görünürdü. Evlәrdәn
birinin dam örütüyü çökmәkdә olduğundan, dәmir dirәk
dayamışdılar. Yoldan bir araba keçәrәk Yeddiqüllә tәrәfә
getdi. Küçәdә dәrviş libasında, taqәtsiz halda ayaqlarını
sürüyә-sürüyә gedәn kişidәn başqa, heç kәs gözә dәy-
mirdi. Birdәn sәs eşidildi: Әdirnәdәn gәlәn yük qatarı elә
sürәtlә keçib-getdi ki, Nuru әfәndinin başı fırlandı. Ürә-
yindә bir balaca deyindi: “Әdirnәdәn İstanbulacan gәl-
misәn, belә sәs-küyә, sürәtә nә ehtiyac var, yavaş getsәn
olmaz? Elә bil can üstә olan adam aparır”.
Hafiz Nuru әfәndi tindә dayanmışdı, birdәn arxa
küçәdәn yaxınlaşan Şükrünün sәsini eşitdi:
– Kimisә gözlәyirsәn?
– Yox!
– Dayanacaqsan yenә?
– Hәlә ki, dayanmışam.
– Nәsә gizli işin var?
– Yox әşi, nә gizli işim olasıdı?!