Page 329 - antologiya

tafa Kutlu 329

seyrәlirdi. Müәllimlәrә gәlincә, hәr payız bir neçәsini
Әdirnәkapıya, Sehrayi-cedidә, Qaracaәhmәdә yola salar-
dıq. Özlәri getsә dә, kitabları rәflәrdә tozlanar, sәslәri kon-
frans zallarında cingildәyәrdi. Stulların çatışmadığı,
çıxışların ayaq üstdә alqışlandığı, adamların gecә saat-
larında qızarmış gözlәrlә, qırışmış tәrli alınlarla, sıxılmış
yumruqlarla and içdiyi bu zal indi niyә tәnhadı axı?

Soruşmadım, cürәt edib soruşa bilmәdim.
Murad qardaş qәmliydi. Pencәyi çiynindә
Mәdrәsәnin hәr yerinә, hәr daşına diqqәtlә, mәhәbbәtlә
nәzәr saldı. Siqareti elә ağzındaca söndü.
– Murad qardaş, deyәsәn, yenә qanın qaradı...
– Yox, Kәrim, sәnә elә gәlir.
Köhnәlәrdәn heç kim qalmamışdı. Yәqin ki, başları
iş-gücә, ev-eşiyә qarışıb. Bir dә görәrdin ki, biri tәzә maşın
alıb gәlib, elә hey keçmiş günlәrdәn danışır. “Nә var, nә
yox, jurnal çıxırmı?” kimi suallarla vaxtını keçirir.
Murad qardaş üzümә baxıb dedi:
– Fikir vermә, Kәrim usta, sәn gәnclәrdәn danış,
ümidimiz gәnclәrәdi.
“Axı biz dә gәncik”, – demәk istәdim, ancaq elә bil
boğazım qurudu. Nә deyim axı? Düzdü, bu gәnclәr pis
uşaqlar deyil, ancaq әvvәlkilәr bambaşqaydılar. Artıq
ideyadan, mücadilәdәn danışan qalmamışdı, palazı sәrib
oturmuşdular; kimi ney, kimi tambur çalırdı. Onların bu
halı az qala mәnә dә yoluxacaqdı.
Axşam oldu. Әvvәlki günlәrdәki kimi süfrәni açıb
salatı hazırladım. Allah verәndәn nә varsa, süfrәyә
düzdüm. Bәzilәri içki alıb gәlәndә cin vurdu tәpәmә, az
qala, döyәcәkdim. Qurban olalar Murad qardaşa, özümü
zorla saxladım. Onsuz da fürsәt axtarırlar ki, Murad qardaş
gәlmәsin, onlar da istәdiklәrini etsinlәr. Dedim ki, Murad
qardaş, bәlkә, bir az mücadilәdәn danışaq, gәnclәri kim