Page 322 - antologiya

Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası

Elçi dәstәsi ümidlә geri qayıtdı.
Tәrәkәmә bәyinin ürәyinә qorxu, narahatlıq çökdü.
Ölsә dә, adәt-әnәnәni tapdalaya, obadan qırağa qız verә
bilmәzdi. Lakin elçi gәlәnlәr dә elә-belә adamlar deyil-
dilәr. Qızı istәyәn bu әtrafın әn güclü bәyi idi. “Yox” de-
sәydi, belә bir hörmәtli adamın etibarına xәlәl gәtirәrdi.
Vermәsә, obaya basqın edib qızı qaçırda da bilәrdilәr.
Tәrәkәmә ağsaqqallarını yığdı.
Mәslәhәt belә oldu ki, obadan qırağa qız vermәk
olmaz, onlar gәlmәmiş qaçaq.
Elә o gecә çadırlar söküldü, sürülәr yığıldı, atlar
yәhәrlәndi, tüklü dәvәlәr yüklәndi, karvan hazırlandı,
tәrәkәmә obası gün doğmamış Yapalaqdan çıxdı. Ertәsi
gün tanırlılar yaylağa gәlәndә heç kәsi tapmadılar. Osman
min yerindәn xәncәr vurulmuş kimi inildәdi. Yanıb-
töküldü. Hәr tәrәfә xәbәr göndәrdilәr. Atlılar, keşikçilәr
322 getdilәr. Bәlәdçilәrin axtarmadıqları yer qalmadı. Axtar-
dılar, aradılar, amma tәrәkәmә karvanının izinә düşә
bilmәdilәr.
İllәrlә belәcә gәzdilәr. İllәrlә yaylaq-yaylaq, oba-oba
iz axtardılar. Amma nә tәrәkәmәlәrdәn, nә dә Sәnәmdәn
bir xәbәr çıxdı.
Aradan illәr keçdi. Osman Sәnәmin hәsrәti ilә әriyib
çöpә döndü. Ölüdәn bir fәrqi qalmadı. İllәr keçdi, ümidlәr
tükәndi. Bәy xanımsız, övladsız ola bilmәzdi. Onu obanın
әn gözәl qızı ilә evlәndirdilәr. Zaman yel qanadlı atı ilә
ötüb-keçdi. Ana-atası vәfat etdi, bәyi oğul-uşaq basdı.
Amma qәlbindәki mәhәbbәt odu sönmәdi, Sәnәmi
unutmadı. Aradan on il, iyirmi il, otuz il, әlli il keçdi. Beli
büküldü, saçları ağardı, qocaldı. Halsız, gücsüz bir qoca
oldu.
Bir yay günü imarәtinin qabağında oturmuşdu.
Yanında xidmәtçilәri, dostları, oba ağsaqqalları vardı.
Qәlәbәlik idi. Bir tacir gәlib imarәtin qapısında dayandı.