Page 174 - antologiya
P. 174
Türkiyə ədəbiyyatı antologiyası
İndi altmış beş yaşındadır. Hәyatında canlı, ya da cansız
heç bir varlıq yox idi. Yalnız nә vaxtsa qazandığı var-
dövlәtinin son tikәlәri ilә yaşayırdı.
Bir neçә sәtirdәn ibarәt mәktubu oxudu. Qadın
onunla söhbәtlәşmәk istәyir, şәhәrin әn dәbdәbәli
kafesindә görüş tәklif edirdi. Mәktub da, dәvәt dә onu
hәyәcanlandırmadı. Mәktubda qeyd edilәn gün hәmişә
geyindiyi paltarı, hәmişәki ovqatı vә eyni görkәmi ilә o
kafeyә getdi. Küncdәki kiçik masalardan birinin arxasında
oturub gözlәmәyә başladı. Kafe gözәl geyimli qadın vә
kişilәrlә dolu idi. Adamlar söhbәt edir, xidmәtçilәr ora-
bura qaçırdılar, arabir şux qәhqәhәlәr eşidilirdi.
Hәyatı boyu belә dәbdәbәli yerlәrә çox nadir hallarda
getdiyi barәdә düşündü. Halbuki ürәyindә bu şux adam-
lardan biri olmaqla bağlı sonsuz hәvәs vә arzu vardı. Bәs
niyә bu alәmin adamı ola bilmәdi? – Utancaqlığına
174 görәmi, pulsuzluğuna görәmi? Nәyә görә? Eh, sәn dә,
olmadı da. İndi dә durub bunun dәrdini çәkәcәyәm? Onsuz
da neçә-neçә belә ehtiraslar, arzular ürәyindә alışmış vә
sönmüşdü. İndi isә, ümumiyyәtlә, hәr şeyin odu sönmüş,
külü qalmışdı.
Qәfildәn titrәk qadın sәsi eşitdi:
– Çox gözlәtdim?
Başını qaldıranda qarşısında dayanıb ona baxan
qadını gördü. O idi. Aman Allah, insan da bu qәdәr dәyişә
bilәrmiş? Görәn, qırışlarla dolu bu girdә sifәtin, bu ağ
saçların otuz il әvvәl onu atıb gedәn hәyat dolu gözәl
qadınla nә әlaqәsi var idi? Alovlu, par-par yanan tünd-
qәhvәyi rәngli gözlәr!
Yerindәn durmaq istәdi, kәkәlәyә-kәkәlәyә:
– Üzr istәyirәm, fikrә getmişdim, – deyә bildi.
Qadın gülә-gülә:
– Narahat olmayın, narahat olmayın, – deyib oturdu.
Bir müddәt bir-birlәrinә baxdılar. Sözә birinci qadın
başladı:
İndi altmış beş yaşındadır. Hәyatında canlı, ya da cansız
heç bir varlıq yox idi. Yalnız nә vaxtsa qazandığı var-
dövlәtinin son tikәlәri ilә yaşayırdı.
Bir neçә sәtirdәn ibarәt mәktubu oxudu. Qadın
onunla söhbәtlәşmәk istәyir, şәhәrin әn dәbdәbәli
kafesindә görüş tәklif edirdi. Mәktub da, dәvәt dә onu
hәyәcanlandırmadı. Mәktubda qeyd edilәn gün hәmişә
geyindiyi paltarı, hәmişәki ovqatı vә eyni görkәmi ilә o
kafeyә getdi. Küncdәki kiçik masalardan birinin arxasında
oturub gözlәmәyә başladı. Kafe gözәl geyimli qadın vә
kişilәrlә dolu idi. Adamlar söhbәt edir, xidmәtçilәr ora-
bura qaçırdılar, arabir şux qәhqәhәlәr eşidilirdi.
Hәyatı boyu belә dәbdәbәli yerlәrә çox nadir hallarda
getdiyi barәdә düşündü. Halbuki ürәyindә bu şux adam-
lardan biri olmaqla bağlı sonsuz hәvәs vә arzu vardı. Bәs
niyә bu alәmin adamı ola bilmәdi? – Utancaqlığına
174 görәmi, pulsuzluğuna görәmi? Nәyә görә? Eh, sәn dә,
olmadı da. İndi dә durub bunun dәrdini çәkәcәyәm? Onsuz
da neçә-neçә belә ehtiraslar, arzular ürәyindә alışmış vә
sönmüşdü. İndi isә, ümumiyyәtlә, hәr şeyin odu sönmüş,
külü qalmışdı.
Qәfildәn titrәk qadın sәsi eşitdi:
– Çox gözlәtdim?
Başını qaldıranda qarşısında dayanıb ona baxan
qadını gördü. O idi. Aman Allah, insan da bu qәdәr dәyişә
bilәrmiş? Görәn, qırışlarla dolu bu girdә sifәtin, bu ağ
saçların otuz il әvvәl onu atıb gedәn hәyat dolu gözәl
qadınla nә әlaqәsi var idi? Alovlu, par-par yanan tünd-
qәhvәyi rәngli gözlәr!
Yerindәn durmaq istәdi, kәkәlәyә-kәkәlәyә:
– Üzr istәyirәm, fikrә getmişdim, – deyә bildi.
Qadın gülә-gülә:
– Narahat olmayın, narahat olmayın, – deyib oturdu.
Bir müddәt bir-birlәrinә baxdılar. Sözә birinci qadın
başladı:
