Page 611 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 611
riman ßbdöërÿhmanlû
laca rahatlıq tapanacan özümü oda-közә vururam. Amma özünün özünә 611
verdiyi ayamanı eşidәndә ağlıma ayrı fikir gәldi; elә bildim, yel çәkib-apa-
randı, yәni yel hara aparır, ora da gedir. Hәlә dә bu qәnaәtdәyәm; әlli il yelә
qoşulub gedәsәn, amma hara getdiyini bilә-bilә yoldan dönmәyә cәhd
elәmәyәsәn… Nәsә, buna da iradә lazımdı…
– Hә dә, hәrәnin öz alın yazısı var…
– Düzdü, ancaq çox vaxt bunu tәskinlik xәtrinә deyirlәr…
…Hәrdәn boşalan, açılan vaxtları da olur; onda tanıdığın hüt-hüt,
hölәkә adamdan әsәr-әlamәt qalmır, ömrünü sәhv yaşadığını, hardan
әsdiyini belә bilmәdiyi yelә verdiyini dilinә gәtirir; deyir ki, elә bilirdim,
hәmişә әlim gәtirәcәk, sözüm ötәcәk, qәlәmim işlәyәcәk, sonra gördüm,
başıma arı kimi yığışanlar yavaş-yavaş çәkildilәr, ev aldılar, evlәndilәr, ailә-
uşaq yiyәsi oldular, vәzifәlәrә qalxdılar; istәdim, onların getdiyi yolu gedim,
gedәmmәdim, daha doğrusu, getmәyә özümdә güc tapmadım; otuzu ötәndә
dedim, hәlә cavanam, qırxa çatanda fikirlәşdim, hәlә qocalmamışam, indi
әlli özünü yetirib, bundan sonrakı toydan sonra nağara çalmaq kimi bir
şeydi. Hәmәn o boşalan, açılan vaxtların birindә dilinә gәtirib ki, qadın
tәmasından, övlad duyğusundan ötrü burnunun ucu göyüm-göyüm
göynәyir; amma içindәki vaxt arasını, yaş uçurumunu keçmәk çox çәtindi;
yoxsa nә varıdı ki, gözünü yumub özünә tay bir Allah bәndәsini yola
gәtirәrdi. Onu da başa düşmәk olar. Dәrd burasındadı ki, sabah tәk-tәnha,
baxımsız gündә qalsa, yiyәlik elәyәn olmayacaq; indi hәlә canısuludu, özü
bazarlığını elәyir, paltarını yuyur, yemәyini bişirir; sabah canı әyilәndә bir
hәyan lazım olacaq, dәrdini-qayğısını çәkәn lazım olacaq. Uşağın ad
günündә bir günnәn dartıb aparmışdım evә. Ailә havası ağlını başından
çıxarmışdı, gördüm, o bircә saatın әrzindә olmazın әziyyәt çәkdi, axırda az
qala yarımçıq yola salası oldum. Bilirdim ki, gedib oturacaq özüynәn
üzbәüz, özünün hayıfını özündәn çıxacaq; amma saxlamağa gücüm
çatmadı…
–…
– Belә… Gözdә-qulaqda ol, bәlkә, yel gәtirib sәnin rastına çıxardı.
Gücün çatsa, bir az yelini al, de ki, dünyanın sovuruğuna getmәsin…
laca rahatlıq tapanacan özümü oda-közә vururam. Amma özünün özünә 611
verdiyi ayamanı eşidәndә ağlıma ayrı fikir gәldi; elә bildim, yel çәkib-apa-
randı, yәni yel hara aparır, ora da gedir. Hәlә dә bu qәnaәtdәyәm; әlli il yelә
qoşulub gedәsәn, amma hara getdiyini bilә-bilә yoldan dönmәyә cәhd
elәmәyәsәn… Nәsә, buna da iradә lazımdı…
– Hә dә, hәrәnin öz alın yazısı var…
– Düzdü, ancaq çox vaxt bunu tәskinlik xәtrinә deyirlәr…
…Hәrdәn boşalan, açılan vaxtları da olur; onda tanıdığın hüt-hüt,
hölәkә adamdan әsәr-әlamәt qalmır, ömrünü sәhv yaşadığını, hardan
әsdiyini belә bilmәdiyi yelә verdiyini dilinә gәtirir; deyir ki, elә bilirdim,
hәmişә әlim gәtirәcәk, sözüm ötәcәk, qәlәmim işlәyәcәk, sonra gördüm,
başıma arı kimi yığışanlar yavaş-yavaş çәkildilәr, ev aldılar, evlәndilәr, ailә-
uşaq yiyәsi oldular, vәzifәlәrә qalxdılar; istәdim, onların getdiyi yolu gedim,
gedәmmәdim, daha doğrusu, getmәyә özümdә güc tapmadım; otuzu ötәndә
dedim, hәlә cavanam, qırxa çatanda fikirlәşdim, hәlә qocalmamışam, indi
әlli özünü yetirib, bundan sonrakı toydan sonra nağara çalmaq kimi bir
şeydi. Hәmәn o boşalan, açılan vaxtların birindә dilinә gәtirib ki, qadın
tәmasından, övlad duyğusundan ötrü burnunun ucu göyüm-göyüm
göynәyir; amma içindәki vaxt arasını, yaş uçurumunu keçmәk çox çәtindi;
yoxsa nә varıdı ki, gözünü yumub özünә tay bir Allah bәndәsini yola
gәtirәrdi. Onu da başa düşmәk olar. Dәrd burasındadı ki, sabah tәk-tәnha,
baxımsız gündә qalsa, yiyәlik elәyәn olmayacaq; indi hәlә canısuludu, özü
bazarlığını elәyir, paltarını yuyur, yemәyini bişirir; sabah canı әyilәndә bir
hәyan lazım olacaq, dәrdini-qayğısını çәkәn lazım olacaq. Uşağın ad
günündә bir günnәn dartıb aparmışdım evә. Ailә havası ağlını başından
çıxarmışdı, gördüm, o bircә saatın әrzindә olmazın әziyyәt çәkdi, axırda az
qala yarımçıq yola salası oldum. Bilirdim ki, gedib oturacaq özüynәn
üzbәüz, özünün hayıfını özündәn çıxacaq; amma saxlamağa gücüm
çatmadı…
–…
– Belә… Gözdә-qulaqda ol, bәlkә, yel gәtirib sәnin rastına çıxardı.
Gücün çatsa, bir az yelini al, de ki, dünyanın sovuruğuna getmәsin…
