Page 444 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 444
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
oldu. Әslindә bu, nәsә bir hadisә yox, ani bir hissiyyat idi, bәlkә dә, haqq
dünyasındakı Ziba ilә İzabel Xanukoff arasındakı hansısa bir biobağda,
bioteldә yaranan informasiya kimi bir şey idi – İzabel bir kәnarda dayanıb
heç nә demәyәn vә iri, ala gözlәri lap dәrinlәrinәcәn kәdәr içindә olan cavan
bir qadını görәndә, elә hәmin an qıza elә gәldi ki, Ziba bu qadını tanıyır,
daha doğrusu, tanıyıb-tanımamağından asılı olmayaraq, bu qadın Ziba üçün
doğmadı. Cavan qadının sifәtinin gözәlliyi, elә bil iri vә ala gözlәrindәki o
kәdәrlә heç cürә barışa bilmirdi, o kәdәri heç cürә qәbul etmәk istәmirdi vә
bu da o qadının baxışlarındakı, varlığındakı iniltini daha da görümlü edirdi.
İzabel Xanukoff Cenevrәdәn alıb gәtirdiyi hәdiyyәni Sonaya – hәmin
cavan qadına bağışladı.
XX
444 O balaca bağlama elә gözәl bağlanmışdı, ona elә gözәl bant taxılmışdı
ki, onun görünüşü o fәhlә yataqxanasındakı güzәranla heç cürә uyuşmurdu
vә Cәmilә dә, Qalib dә maraq vә hәyәcanla o balaca bağlamaya baxırdılarsa
da, Güllü arvadı az qalırdı gülmәk tutsun.
Xaricdәn gәlmiş o uzun, kürәn qız çıxıb gedәndәn sonra otağa qayıdan
Güllü arvad:
– Az, aç görәk onun içindә nә var elә? – dedi.
Sona әlindә tutduğu o balaca bağlamaya taxılmış lentә baxanda uşaq
vaxtı hәrdәnbir axşamlar Cıdır düzünә, ya Әrimgәldiyә, ya İstirahәt Evinә
gәzmәyә gedәndә anasının onun iki uzun hörüyünün ikisinin dә ucuna
bağladığı qırmızı lentlәr birdәn-birә gәlib gözlәrinin qabağında dayandı vә
Sona bağlamanı Solmaza tәrәf uzatdı vә elә bil ancaq indi gördü ki, Solmaz
kordu, tez әlini geri çәkib bu dәfә dә bağlamanı Cәmilәyә tәrәf uzatdı:
– Al, aç...
Cәmilәnin on beş yaşı vardı, Cümü onu qucağına alıb Şuşadan qaçanda
heç beş yaşı tamam olmamışdı vә Cәmilә indiyә qәdәr әlindә belә gözәl
balaca bağlama tutmamışdı.
Güllü arvad nәvәsinә:
– Az, aç dә... – dedi vә bu on illik qaçqınlıq hәyatında xaricdәn onların
güzәranını görmәyә gәlәn adamlardan daha heç nә ummadığı, heç nә
gözlәmәdiyi üçün әlavә etdi: – İçindәn indi sәfeh bir şey çıxacaq...
Cәmilә:
– Bantı mәnimdi! – dedi vә Qalibә baxdı.
Qalib bu dәfә bacısının sözünә etiraz etmәdi, çünki o gözәl balaca
bantın oğlanlara yüz faiz dәxli yox idi.
oldu. Әslindә bu, nәsә bir hadisә yox, ani bir hissiyyat idi, bәlkә dә, haqq
dünyasındakı Ziba ilә İzabel Xanukoff arasındakı hansısa bir biobağda,
bioteldә yaranan informasiya kimi bir şey idi – İzabel bir kәnarda dayanıb
heç nә demәyәn vә iri, ala gözlәri lap dәrinlәrinәcәn kәdәr içindә olan cavan
bir qadını görәndә, elә hәmin an qıza elә gәldi ki, Ziba bu qadını tanıyır,
daha doğrusu, tanıyıb-tanımamağından asılı olmayaraq, bu qadın Ziba üçün
doğmadı. Cavan qadının sifәtinin gözәlliyi, elә bil iri vә ala gözlәrindәki o
kәdәrlә heç cürә barışa bilmirdi, o kәdәri heç cürә qәbul etmәk istәmirdi vә
bu da o qadının baxışlarındakı, varlığındakı iniltini daha da görümlü edirdi.
İzabel Xanukoff Cenevrәdәn alıb gәtirdiyi hәdiyyәni Sonaya – hәmin
cavan qadına bağışladı.
XX
444 O balaca bağlama elә gözәl bağlanmışdı, ona elә gözәl bant taxılmışdı
ki, onun görünüşü o fәhlә yataqxanasındakı güzәranla heç cürә uyuşmurdu
vә Cәmilә dә, Qalib dә maraq vә hәyәcanla o balaca bağlamaya baxırdılarsa
da, Güllü arvadı az qalırdı gülmәk tutsun.
Xaricdәn gәlmiş o uzun, kürәn qız çıxıb gedәndәn sonra otağa qayıdan
Güllü arvad:
– Az, aç görәk onun içindә nә var elә? – dedi.
Sona әlindә tutduğu o balaca bağlamaya taxılmış lentә baxanda uşaq
vaxtı hәrdәnbir axşamlar Cıdır düzünә, ya Әrimgәldiyә, ya İstirahәt Evinә
gәzmәyә gedәndә anasının onun iki uzun hörüyünün ikisinin dә ucuna
bağladığı qırmızı lentlәr birdәn-birә gәlib gözlәrinin qabağında dayandı vә
Sona bağlamanı Solmaza tәrәf uzatdı vә elә bil ancaq indi gördü ki, Solmaz
kordu, tez әlini geri çәkib bu dәfә dә bağlamanı Cәmilәyә tәrәf uzatdı:
– Al, aç...
Cәmilәnin on beş yaşı vardı, Cümü onu qucağına alıb Şuşadan qaçanda
heç beş yaşı tamam olmamışdı vә Cәmilә indiyә qәdәr әlindә belә gözәl
balaca bağlama tutmamışdı.
Güllü arvad nәvәsinә:
– Az, aç dә... – dedi vә bu on illik qaçqınlıq hәyatında xaricdәn onların
güzәranını görmәyә gәlәn adamlardan daha heç nә ummadığı, heç nә
gözlәmәdiyi üçün әlavә etdi: – İçindәn indi sәfeh bir şey çıxacaq...
Cәmilә:
– Bantı mәnimdi! – dedi vә Qalibә baxdı.
Qalib bu dәfә bacısının sözünә etiraz etmәdi, çünki o gözәl balaca
bantın oğlanlara yüz faiz dәxli yox idi.
