Page 258 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 258
Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû
imdad dilәyirdi. Vüqar ipi çәkdi. Bir ucunu eyvanın taxta mәhәccәrinә
bağladı. Nә ip möhkәm idi, nә dә mühәccәrә ümid bağlamaq olardı. Amma
başqa çıxmış yolu yox idi. Vüqar pişiyi çiyninә aldı, ipdәn yapışıb yavaş-
yavaş enmәyә başladı. Birdәn eyvan uçdu. Hәyәtdәkilәrdәn vahimәli bir
nida qopdu. Vah!.. Analar bu dәhşәtli sәhnәni görmәsinlәr deyә, gözlәrini
qapadılar. Alov tüstü qarışıq Vüqar torpağa sәpildi. Adamlar özlәrini onun
üstünә atdılar.
Elә bu zaman yanğınsöndürәn maşınların uğultusu eşidildi. Qayıdıb
gәlәn İlqar özünü Vüqarın üstünә atdı:
– Qardaşım! Sәnә demәdimmi....
Hönkürtü onu boğdu. Tәcili yardım maşını Vüqarı xәstәxanaya apardı.
***
Vüqar gözlәrini açıb gördü ki, üzü, bәdәni, qolları sarıqlıdır. O,
258 dumanlı şәkildә hiss etdi ki, xәstәxanadır. Yanında ağ xalatlı hәkimlәr
fırlanır. O, bir dә diqqәt yetirәndә gördü ki, Söynalı kişi ilә nәvәsi Gülnar
başı üstә dayanıb. Gülnar yatan-duran kuklasını da özü ilә gәtirib.
– Vüqar әmi, Vüqar әmi, mәn gәlmişәm ey. Babamla gәlmişәm.
Kuklamı da gәtirmişәm.
Vüqarın iri qara gözlәri işıqlandı. Gözlәrindә sevinc yaşları gilәlәndi.
Ancaq o heç nә demәdi. Qoca irәli yeridi:
– Sağ ol, oğlum. Heç bilmirәm, sәnә nә deyim, sәnә necә tәşәkkür
elәyim.
Vüqar ağır-ağır danışdı:
– Nә tәşәkkür, әmi?.. Mәnim yerimә kim olsa, belә...
Sözün dalı gәlmәdi. Gülnar irәli yeriyib dolabın üstә öz şәklini qoydu:
– Bax, bu şәkli sәnә bağışlayıram, mәnim şәklimdi. Babam çәkdirib.
Almayacam ha. Qoy hәmişә sәndә qalsın.
Vüqar şәkli götürüb baxdı: Gülnar. Kiçik qonur gözlәrindә sәadәt
qığılcımları parlayan Gülnar. Başı ağ bantlı, qabaq tellәri alnına tökülmüş
Gülnar. Yatan-duran kuklasını bağrına basmış Gülnar...
Şәklin arxasında yazılmışdı: “Xilaskarım Vüqar әmiyә. Gülnardan”.
Vüqar yenә qәhәrlәndi.
– Hә, yaxşıdır? Kuklamı da görürsәn?.. Hamısı yanmışdı ey, sәn
olmasaydın, hamısı yanmışdı. Mәn yandırmadım ha, özü yandı. Mәn
istәyirdim maşınkanı yandırıb su qızdırım, kuklamı çimizdirim. Birdәn pişik
itәlәdi. Maşınka alışdı. Babam da evdә yoxdu, bazara getmişdi. Mәnә
çiyәlәk almağa...
Vüqar gözlәrini yumdu. Hәkim işarә elәdi ki, getsәniz yaxşıdır. Söynalı
kişi nәvәsinin әlindәn tutub, minnәtdarlıq ifadә eliyәn baxışlarını Vüqardan
çәkmәdәn palatadan çıxdı...
imdad dilәyirdi. Vüqar ipi çәkdi. Bir ucunu eyvanın taxta mәhәccәrinә
bağladı. Nә ip möhkәm idi, nә dә mühәccәrә ümid bağlamaq olardı. Amma
başqa çıxmış yolu yox idi. Vüqar pişiyi çiyninә aldı, ipdәn yapışıb yavaş-
yavaş enmәyә başladı. Birdәn eyvan uçdu. Hәyәtdәkilәrdәn vahimәli bir
nida qopdu. Vah!.. Analar bu dәhşәtli sәhnәni görmәsinlәr deyә, gözlәrini
qapadılar. Alov tüstü qarışıq Vüqar torpağa sәpildi. Adamlar özlәrini onun
üstünә atdılar.
Elә bu zaman yanğınsöndürәn maşınların uğultusu eşidildi. Qayıdıb
gәlәn İlqar özünü Vüqarın üstünә atdı:
– Qardaşım! Sәnә demәdimmi....
Hönkürtü onu boğdu. Tәcili yardım maşını Vüqarı xәstәxanaya apardı.
***
Vüqar gözlәrini açıb gördü ki, üzü, bәdәni, qolları sarıqlıdır. O,
258 dumanlı şәkildә hiss etdi ki, xәstәxanadır. Yanında ağ xalatlı hәkimlәr
fırlanır. O, bir dә diqqәt yetirәndә gördü ki, Söynalı kişi ilә nәvәsi Gülnar
başı üstә dayanıb. Gülnar yatan-duran kuklasını da özü ilә gәtirib.
– Vüqar әmi, Vüqar әmi, mәn gәlmişәm ey. Babamla gәlmişәm.
Kuklamı da gәtirmişәm.
Vüqarın iri qara gözlәri işıqlandı. Gözlәrindә sevinc yaşları gilәlәndi.
Ancaq o heç nә demәdi. Qoca irәli yeridi:
– Sağ ol, oğlum. Heç bilmirәm, sәnә nә deyim, sәnә necә tәşәkkür
elәyim.
Vüqar ağır-ağır danışdı:
– Nә tәşәkkür, әmi?.. Mәnim yerimә kim olsa, belә...
Sözün dalı gәlmәdi. Gülnar irәli yeriyib dolabın üstә öz şәklini qoydu:
– Bax, bu şәkli sәnә bağışlayıram, mәnim şәklimdi. Babam çәkdirib.
Almayacam ha. Qoy hәmişә sәndә qalsın.
Vüqar şәkli götürüb baxdı: Gülnar. Kiçik qonur gözlәrindә sәadәt
qığılcımları parlayan Gülnar. Başı ağ bantlı, qabaq tellәri alnına tökülmüş
Gülnar. Yatan-duran kuklasını bağrına basmış Gülnar...
Şәklin arxasında yazılmışdı: “Xilaskarım Vüqar әmiyә. Gülnardan”.
Vüqar yenә qәhәrlәndi.
– Hә, yaxşıdır? Kuklamı da görürsәn?.. Hamısı yanmışdı ey, sәn
olmasaydın, hamısı yanmışdı. Mәn yandırmadım ha, özü yandı. Mәn
istәyirdim maşınkanı yandırıb su qızdırım, kuklamı çimizdirim. Birdәn pişik
itәlәdi. Maşınka alışdı. Babam da evdә yoxdu, bazara getmişdi. Mәnә
çiyәlәk almağa...
Vüqar gözlәrini yumdu. Hәkim işarә elәdi ki, getsәniz yaxşıdır. Söynalı
kişi nәvәsinin әlindәn tutub, minnәtdarlıq ifadә eliyәn baxışlarını Vüqardan
çәkmәdәn palatadan çıxdı...
