Page 257 - "Azərbaycan ədəbiyyatı antologiyası" (Proza)
P. 257
fi Qasûmov
kişinin beş yaşlı nәvәsi Gülnardan danışardı: Gülnar çox şirindil qızdır. 257
Kuklasını belә geyindirir, belә yatırır, belә çimizdirir...
Gülnarı Vüqar da görmüşdü. Ancaq uzaqdan. Yatan-duran kuklasını
bağrına basıb pәncәrә qabağında dayanan Gülnar bir neçә dәfә Vüqarı
evlәrinә dәvәt elәmişdi:
– Vüqar әmi (yәqin ki, adını İlqar demişdi), siz dә bizә gәlin. Bax,
mәnim yatan-duran kuklam var, pişiyim var, görsәdim?..
Vüqar “gәlәrәm, Gülnar, gәlәrәm” deyib әl eliyә-eliyә uzaqlaşardı.
Gülnarın ana-atası Volqaboyu sәyahәtә getmişdi. Uşaq babanın
ümidinә qalmışdı. Baba gecәlәr işә gedәndә Gülnarı aparıb xalasıgildә
qoyardı.
...Şuşanın tәbiәtinә o qәdәr dә xas olmayan külәkli bir gün idi. İlqarla
Vüqar Söynalı kişinin evinә çatar-çatmaz ikinci mәrtәbәnin pәncәrәsindәn
alov qalxdığını gördülәr. İrәli yüyürdülәr. Gülnar kuklasını bağrına basıb
eyvana çıxdı. Qorxunc uşaq sәsi ilә hıçqıra-hıçqıra bağırdı:
– İlqar әmi, İlqar әmi, evimiz yanır! Mәn burda qalmışam, çıxa
bilmirәm.
Bir anlığa İlqar da özünü itirdi, Vüqar da. Bilmәdilәr neylәsinlәr. Sonra
birdәn ikisi dә sürәtlә pillәlәrә tәrәf yüyürdülәr. Bir neçә pillә qalxmışdılar
ki, alovun isti nәfәsi onların üzünü qarsdı. İlqar başını yuxarı qaldırdı. Alov
qırmızı dillәrini gücü gәldikcә uzadıb, onları yalamaq istәyirdi. İlqar vahimә
içәrisindә yerә atıldı vә yuxarı çıxmaqda olan Vüqarı sәslәdi:
– Hara çıxırsan, әdә? Görmürsәn alovu?! Dayan, qalxma, mәn bu saat
yanğınsöndürәnlәrә xәbәr verәrәm.
İlqar bu sözlәri deyә-deyә darvazadan küçәyә qaçdı.
Vüqar İlqarın sözlәrinә әhәmiyyәt vermәdi. Özünü içәri atdı. Yanğın
get-gedә güclәnir, hәyәt qonum-qonşu ilә dolurdu.
Vüqar tüstüdә boğula-boğula, alovun yaşıl dillәri üzünü qarsa-qarsa
birinci otaqdan ikinciyә, oradan da eyvana çıxdı. Od tutan pencәyini әli ilә
söndürüb özünü Gülnarın üstünә atdı. Qorxudan rәngi kağız kimi ağarmış
Gülnar eyvanın bir küncünә qısılmış, fәlakәt hiss edәn ana balasını bağrına
necә basarsa, o da kuklanı elә qucaqlamışdı. Alov qızın xurmayı saçlarını
ütmüş, qırmızı bantının bir tәrәfini yandırmışdı. Pişik miyoldaya-miyoldaya
qızın ayaqlarını yalayır, qılçaları arasından o tәrәf-bu tәrәfә keçirdi.
Vüqarın başından ildırım sürәti ilә fikirlәr keçdi: nә etmәli? Qızı geri
qaytarmaq olmaz. Alov eyvanı da bürümәkdәdir. İkinci mәrtәbәdәn dә uşağı
yerә atmaq mümkün deyil. Bәs nә etmәli? Birdәn onun gözlәri eyvandakı
zivәyә sataşdı. Tәlәsik zivәni açdı. Qızı kuklası ilә bәrabәr yerә salladı.
Yerdәkilәr, böyük hәyәcan içindә qızı tutub ipi açdılar. Artıq taxta eyvan ot
tutmuşdu! Pişik miyoldaya-miyoldaya o tәrәf-bu tәrәfә qaçır, Vüqardan
kişinin beş yaşlı nәvәsi Gülnardan danışardı: Gülnar çox şirindil qızdır. 257
Kuklasını belә geyindirir, belә yatırır, belә çimizdirir...
Gülnarı Vüqar da görmüşdü. Ancaq uzaqdan. Yatan-duran kuklasını
bağrına basıb pәncәrә qabağında dayanan Gülnar bir neçә dәfә Vüqarı
evlәrinә dәvәt elәmişdi:
– Vüqar әmi (yәqin ki, adını İlqar demişdi), siz dә bizә gәlin. Bax,
mәnim yatan-duran kuklam var, pişiyim var, görsәdim?..
Vüqar “gәlәrәm, Gülnar, gәlәrәm” deyib әl eliyә-eliyә uzaqlaşardı.
Gülnarın ana-atası Volqaboyu sәyahәtә getmişdi. Uşaq babanın
ümidinә qalmışdı. Baba gecәlәr işә gedәndә Gülnarı aparıb xalasıgildә
qoyardı.
...Şuşanın tәbiәtinә o qәdәr dә xas olmayan külәkli bir gün idi. İlqarla
Vüqar Söynalı kişinin evinә çatar-çatmaz ikinci mәrtәbәnin pәncәrәsindәn
alov qalxdığını gördülәr. İrәli yüyürdülәr. Gülnar kuklasını bağrına basıb
eyvana çıxdı. Qorxunc uşaq sәsi ilә hıçqıra-hıçqıra bağırdı:
– İlqar әmi, İlqar әmi, evimiz yanır! Mәn burda qalmışam, çıxa
bilmirәm.
Bir anlığa İlqar da özünü itirdi, Vüqar da. Bilmәdilәr neylәsinlәr. Sonra
birdәn ikisi dә sürәtlә pillәlәrә tәrәf yüyürdülәr. Bir neçә pillә qalxmışdılar
ki, alovun isti nәfәsi onların üzünü qarsdı. İlqar başını yuxarı qaldırdı. Alov
qırmızı dillәrini gücü gәldikcә uzadıb, onları yalamaq istәyirdi. İlqar vahimә
içәrisindә yerә atıldı vә yuxarı çıxmaqda olan Vüqarı sәslәdi:
– Hara çıxırsan, әdә? Görmürsәn alovu?! Dayan, qalxma, mәn bu saat
yanğınsöndürәnlәrә xәbәr verәrәm.
İlqar bu sözlәri deyә-deyә darvazadan küçәyә qaçdı.
Vüqar İlqarın sözlәrinә әhәmiyyәt vermәdi. Özünü içәri atdı. Yanğın
get-gedә güclәnir, hәyәt qonum-qonşu ilә dolurdu.
Vüqar tüstüdә boğula-boğula, alovun yaşıl dillәri üzünü qarsa-qarsa
birinci otaqdan ikinciyә, oradan da eyvana çıxdı. Od tutan pencәyini әli ilә
söndürüb özünü Gülnarın üstünә atdı. Qorxudan rәngi kağız kimi ağarmış
Gülnar eyvanın bir küncünә qısılmış, fәlakәt hiss edәn ana balasını bağrına
necә basarsa, o da kuklanı elә qucaqlamışdı. Alov qızın xurmayı saçlarını
ütmüş, qırmızı bantının bir tәrәfini yandırmışdı. Pişik miyoldaya-miyoldaya
qızın ayaqlarını yalayır, qılçaları arasından o tәrәf-bu tәrәfә keçirdi.
Vüqarın başından ildırım sürәti ilә fikirlәr keçdi: nә etmәli? Qızı geri
qaytarmaq olmaz. Alov eyvanı da bürümәkdәdir. İkinci mәrtәbәdәn dә uşağı
yerә atmaq mümkün deyil. Bәs nә etmәli? Birdәn onun gözlәri eyvandakı
zivәyә sataşdı. Tәlәsik zivәni açdı. Qızı kuklası ilә bәrabәr yerә salladı.
Yerdәkilәr, böyük hәyәcan içindә qızı tutub ipi açdılar. Artıq taxta eyvan ot
tutmuşdu! Pişik miyoldaya-miyoldaya o tәrәf-bu tәrәfә qaçır, Vüqardan
