Page 426 - Sela
P. 426
Ağa yenә Kristinanı ağladır. Ancaq Kristina bunu daha
Marqaritaya danışmayacaq... O dikәlir, lalә qoparıb, ağzına
alır. Sonra yenә sağmağa davam elәyir. Bardağı götürür,
başına qoyub, evә qayıdır.
Gözlәrinin altı kölgәlәnmiş solğunbәnizli, sızanaqlı
gәnc bәyzadә yaşca bacısından kiçikdi. Xanım sәhәr yemәyi
vaxtı hәr dәfә tәkrarlayır: idmanla bu qәdәr mәşğul olmaq
axmaqlıqdı. Bәyzadә diksinir, çünki Esperansenin hәr gecә
hara getdiyini yalnız o bilir. Ata hәmişә oğlunun tәrәfini
saxlayır. Arıqdı? Gözlәrinin altı qaralıb? Tәbii şeydi, әzizim.
Bu yaşda oğlan... Vә söhbәtә öz sevimli sözlәriylә yekun
vurur: günah yazdadı!
Bәyzadә kobud saydığına görә, Kristinadan uzaq durur,
ancaq qız çobanın xoşuna gәlir, çünki elә özü dә kobuddu.
Çoban çoxdan Kristinanın qulağına bir söz pıçıldayıb, hәtta
onu qucaqlayıb. Kristina onun qucaqlamağına imkan verib,
ancaq deyib: yox, indi olmaz, nә vaxt ağzıma lalә alsam.
Çoban yolun kәnarındakı ayıdöşәyi kolluğunda gizlәnib,
Kristina gәlәndә әlindәn tutur. Süd dolu bardağı yerә
qoyurlar. Sonra yolun çox hissәsi bardağı çoban özü aparır.
Kristinanın kefi kökdü, keçi kimi hoppana-hoppana gedir,
ancaq evә çatanda fikrә gedir, canından üşütmә keçir: qıza
elә gәlir, hamı ona gizlincә bic-bic göz qoyur...
Ağa madyanı yәhәrlәmәyi әmr elәyir – o, şәhәrә gedir.
Əri evdә olmadığından nizam-intizamı qorumaq üçün
xanım indi gәrәk lap ayıq-sayıq ola. Qulluqçular
yelbeyindilәr, günәmuzdçular isә abırsızın yekәsi! Ancaq
Kristina gecә doqquzdonun әtrini başqasıyla, ququ quşunun
sәsini eşidәndә, vaxt itirmәmәk üçün düymәlәrini aça-aça
qaçıb gәlәn odunçu ilә qoxulamaq istәyir. Köşkdә onun
çiyninә söykәnib Aya tamaşa etmәk çox gözәldi!
Marqarita da yerindә uzanıb qalmayacaq; doğrudu,
ağa yoxdu, amma... Ağa şәhәrdәn ona don üçün parça
gәtirәcәk, qırmızı güllü parça, o, vәd elәyib. Esperansa
hәmişәki kimi gizlicә gedәcәk. Cırcıramalar bütün gecәni
426
Marqaritaya danışmayacaq... O dikәlir, lalә qoparıb, ağzına
alır. Sonra yenә sağmağa davam elәyir. Bardağı götürür,
başına qoyub, evә qayıdır.
Gözlәrinin altı kölgәlәnmiş solğunbәnizli, sızanaqlı
gәnc bәyzadә yaşca bacısından kiçikdi. Xanım sәhәr yemәyi
vaxtı hәr dәfә tәkrarlayır: idmanla bu qәdәr mәşğul olmaq
axmaqlıqdı. Bәyzadә diksinir, çünki Esperansenin hәr gecә
hara getdiyini yalnız o bilir. Ata hәmişә oğlunun tәrәfini
saxlayır. Arıqdı? Gözlәrinin altı qaralıb? Tәbii şeydi, әzizim.
Bu yaşda oğlan... Vә söhbәtә öz sevimli sözlәriylә yekun
vurur: günah yazdadı!
Bәyzadә kobud saydığına görә, Kristinadan uzaq durur,
ancaq qız çobanın xoşuna gәlir, çünki elә özü dә kobuddu.
Çoban çoxdan Kristinanın qulağına bir söz pıçıldayıb, hәtta
onu qucaqlayıb. Kristina onun qucaqlamağına imkan verib,
ancaq deyib: yox, indi olmaz, nә vaxt ağzıma lalә alsam.
Çoban yolun kәnarındakı ayıdöşәyi kolluğunda gizlәnib,
Kristina gәlәndә әlindәn tutur. Süd dolu bardağı yerә
qoyurlar. Sonra yolun çox hissәsi bardağı çoban özü aparır.
Kristinanın kefi kökdü, keçi kimi hoppana-hoppana gedir,
ancaq evә çatanda fikrә gedir, canından üşütmә keçir: qıza
elә gәlir, hamı ona gizlincә bic-bic göz qoyur...
Ağa madyanı yәhәrlәmәyi әmr elәyir – o, şәhәrә gedir.
Əri evdә olmadığından nizam-intizamı qorumaq üçün
xanım indi gәrәk lap ayıq-sayıq ola. Qulluqçular
yelbeyindilәr, günәmuzdçular isә abırsızın yekәsi! Ancaq
Kristina gecә doqquzdonun әtrini başqasıyla, ququ quşunun
sәsini eşidәndә, vaxt itirmәmәk üçün düymәlәrini aça-aça
qaçıb gәlәn odunçu ilә qoxulamaq istәyir. Köşkdә onun
çiyninә söykәnib Aya tamaşa etmәk çox gözәldi!
Marqarita da yerindә uzanıb qalmayacaq; doğrudu,
ağa yoxdu, amma... Ağa şәhәrdәn ona don üçün parça
gәtirәcәk, qırmızı güllü parça, o, vәd elәyib. Esperansa
hәmişәki kimi gizlicә gedәcәk. Cırcıramalar bütün gecәni
426
