Page 429 - Sela
P. 429
Günah yazdadı
Çoban papağını әlindә didişdirә-didişdirә xanımın
yanına gәldi. Boğazını arıtlayıb dedi: senyora, and içirәm
ki, Kristinada günah yoxdu, günah mәndәdi...
– Necә? Sәn dә?
Xanım Kristinanın arxasınca adam göndәrdi, indi fikri
başqa yerә yönәlmişdi. İndi әri ilә işi olanlar günahkardı,
qalanların ona dәxli yoxdu. Kristina sevinә-sevinә gәlib,
yerә qәdәr әyilәrәk ona tәzim etdi.
Sonra xanım Esperansanı çağırtdırdı, ondan nәsә
öyrәnmәyә ümid elәyirdi. Dedi: olan olub, Esperansa, sәni
bağışlayıram, ancaq hәr şeyi düz danış, ağa ilә sәnin aranda
nә var... Esperansa hönkürüb pıçıldadı:
– Ah, senyora, mәn sizin oğlunuzla...
– Necә, mәnim oğlumla?
Bәyzadә tәcrübә keçmәk üçün kollecә göndәrildi, ancaq
ora gedib çatmadı – atası onu geri qaytarıb, dәrәnin o
tәrәfindәki kiçik evә köçürdü. Xanımın işdәn çıxardığı
Esperansaya isә tapşırdı ki, oğlundan muğayat olsun...
Hәmin vaxt xanım Marqaritanı çağırıb, onu ailәsinә
qәsd elәmәkdә suçladı. Marqarita kobud tәrzdә cavab
verdi ki, xanım nә istәsә, deyә bilәr, ancaq onun heç vecinә
dә deyil. Xanım da qızı qovdu. Marqarita şabalıd meşәsindәn
xeyli aralıdakı kәnddә mәskunlaşdı. Ağanın zәdәsi sağalanda
isә onu dәrәnin o tәrәfindәki hәmin evә köçürdü. Evdә
sәliqә-sahman yaratmaq üçün ora köçürdüyünü düşünmәk
olardı: hәr şeyi yumaq, bağı tәmizlәmәk lazımıydı. Ağa da
oraya köçdü: oğluna göz olmaq belә daha rahat idi. Xanım
qız ürәk tutmasından әziyyәt çәkirdi vә hәkim ona şәraitini
dәyişdirmәyi mәslәhәt gördü, mәsәlәn, dәrәnin o tayındakı
evә getsin. Orada qoca atasının qulluğunda durar. Hәkim
onu tez-tez yoluxurdu... Ah, bu әsәblәr!
IV
Vaxt öz axarı ilә gedirdi, yaz da ötüb-keçdi. Soyuqlar
düşdü, belә soyuqlarda adamlar sәtәlcәm olurlar... Xanımı
kilsә qәbiristanlığında dәfn elәyәndә yağış çisәlәyirdi.
429
Çoban papağını әlindә didişdirә-didişdirә xanımın
yanına gәldi. Boğazını arıtlayıb dedi: senyora, and içirәm
ki, Kristinada günah yoxdu, günah mәndәdi...
– Necә? Sәn dә?
Xanım Kristinanın arxasınca adam göndәrdi, indi fikri
başqa yerә yönәlmişdi. İndi әri ilә işi olanlar günahkardı,
qalanların ona dәxli yoxdu. Kristina sevinә-sevinә gәlib,
yerә qәdәr әyilәrәk ona tәzim etdi.
Sonra xanım Esperansanı çağırtdırdı, ondan nәsә
öyrәnmәyә ümid elәyirdi. Dedi: olan olub, Esperansa, sәni
bağışlayıram, ancaq hәr şeyi düz danış, ağa ilә sәnin aranda
nә var... Esperansa hönkürüb pıçıldadı:
– Ah, senyora, mәn sizin oğlunuzla...
– Necә, mәnim oğlumla?
Bәyzadә tәcrübә keçmәk üçün kollecә göndәrildi, ancaq
ora gedib çatmadı – atası onu geri qaytarıb, dәrәnin o
tәrәfindәki kiçik evә köçürdü. Xanımın işdәn çıxardığı
Esperansaya isә tapşırdı ki, oğlundan muğayat olsun...
Hәmin vaxt xanım Marqaritanı çağırıb, onu ailәsinә
qәsd elәmәkdә suçladı. Marqarita kobud tәrzdә cavab
verdi ki, xanım nә istәsә, deyә bilәr, ancaq onun heç vecinә
dә deyil. Xanım da qızı qovdu. Marqarita şabalıd meşәsindәn
xeyli aralıdakı kәnddә mәskunlaşdı. Ağanın zәdәsi sağalanda
isә onu dәrәnin o tәrәfindәki hәmin evә köçürdü. Evdә
sәliqә-sahman yaratmaq üçün ora köçürdüyünü düşünmәk
olardı: hәr şeyi yumaq, bağı tәmizlәmәk lazımıydı. Ağa da
oraya köçdü: oğluna göz olmaq belә daha rahat idi. Xanım
qız ürәk tutmasından әziyyәt çәkirdi vә hәkim ona şәraitini
dәyişdirmәyi mәslәhәt gördü, mәsәlәn, dәrәnin o tayındakı
evә getsin. Orada qoca atasının qulluğunda durar. Hәkim
onu tez-tez yoluxurdu... Ah, bu әsәblәr!
IV
Vaxt öz axarı ilә gedirdi, yaz da ötüb-keçdi. Soyuqlar
düşdü, belә soyuqlarda adamlar sәtәlcәm olurlar... Xanımı
kilsә qәbiristanlığında dәfn elәyәndә yağış çisәlәyirdi.
429
