Page 56 - Design_Gurcu_Antologiyasi_Layout 1

Görcö nÿsri antologiyası

kәndin qızları, oğlanları, ağsaqqal kişilәri vә hәmişә yanında
tütәk gәzdirәn oğlan – yәni özü canlanırdı. Hәmin sadә alәtlә
o, xeyli hәmkәndlisinә zövq vermiş, cavanların qәlbini
hәyәcana gәtirmişdi; ağsaqqallar dәfәlәrlә alnından öpüb yenә
çalmasını xahiş elәmişdilәr. Bütün bunların hamısı – uğur,
hamının sevgisini qazanmaq, heyrәt vә hörmәt – başqa bir kәsә
yox, yalnız ona, Dmitriyә mәxsus idi.
Hә... Nәhәng şәhәr isә, elә bil gәnci uddu. Özü kimi, bәlkә,
özündәn dә istedadlı minlәrlә gәncin arasında itib-batdı. İndi
yalnız hәmin o min nәfәr tamaşaçının qәlbini hәyәcana gәtirir,
hәm dә alqışını qazanırdı. Düzdür, Dmitri dә onların
arasındaydı, amma yalnız bütövün bir hissәsi, şәlalәnin bir
damcısıydı.
Hә, bәs sonra... Dmitri öz taleyi ilә barışdı: gündüz – mәşq,
axşam – tamaşa, gecәyarısı ev... gündüz – mәşq, axşam...
Yox, yox, dayanın! Söz açmaq istәdiyim axşam sadә
ifaçıya uzaq yeniyetmәliyindә qalmış sevinci qaytaran bir
hadisә baş verdi.
“Daisi” tamaşası gedirdi. Dmitri evә qayıdıb hәtta qoboyu
qabından da çıxarmadı, onu tәzә qәzetә büküb bayıra çıxdı.
Qoboyu qәzetә bükmәyә çoxdan vәrdiş elәmişdi. Bir dәfә
küçәdә sәrxoş cavanlardan ibarәt dәstә bәstәboy, çәlimsiz
Dmitrini әlә salmışdı. “Ondan әl çәkin, – biri nifrәtlә
dillәnmişdi, – özü dә elә düdüyü boydadır”. Cavanlar gülüş -
müşdülәr. Dmitri onlara heç nә demәmiş, amma hәmin
hadisәdәn sonra qoboyun qabını qәzetә bükmüşdü.
O, izdihamlı küçәdә heç kәsә toxunmadan, kimsәni nara-
56 hat elәmәdәn gedirdi.
Şirniyyat dükanının vitrininә baxanda yadına düşdü ki,
arvadı “çayla içmәk üçün nәsә” almağı tapşırıb.
Dükandan çıxıb addımlarını yeyinlәtdi, amma adamlar
sürәtlә yerimәsinә mane olurdu, hәtta arxadan gәlәn trolley-
busu görmәdәn sәkidәn endi. Düzdür, axırıncı mәqamda atılıb
sәkiyә çıxa bildi. Amma bir neçә nәfәrdәn qışqırtı qopdu – ca-
maata elә gәldi ki, tramvay onu әzib. Elә mәhz hәmin vaxt