Page 1072 - antologiya - poeziya_175x250_Layout 1
P. 1072

Azÿrbaycan ÿdÿbiyyatû antologiyasû


                    qızarmış sifәti qıpqırmızı olana qәdәr güldü.
                        – Niyә heylә elәdin ki? – Sabir soruşdu.
                        – Birinci dәfәdi dana... qorxumdan heylә elәdim ki, canım tez
                    qurtarsın.
                        – Yaxşı, götür bir loğma çörәk ye... Acı dәyildi ki?
                        – Yox e-e... heç dilimә dәymәdi ha... elә, boğazımdan getdi içәri. Ancaq
                    boğazım bir az göynәyir.
                        – Götür limonad iç... keçdi?
                        – Hә...
                        Sabir saysız-hesabsız lәtifә bilirdi vә onları lәtifә stilindә dә dilinә
                    gәtirmәyi bacarırdı, çünki özü duzlu adam idi – elә bir ixtiyarım olsaydı,
                    duzsuz adamların lәtifә danışmasını qadağan elәyәrdim, çünki içinә aftafa
                    alırlar. Bu, doğrudan da belәdi; mәnim uşaqlıq dostum var, akademikdi,
                    dünyanın әn güclü alimlәrindәndi. Yüz dәfә eşitdiyi lәtifәni bircә dәfә
              496
                    danışsın, adamın nә tükü tәrpәnir, nә dә heç harası. Ancaq Sabir ağzını açan
                    kimi uğunub gedirsәn. İndi o, yenә әsgәrlikdә olanda öyrәndiyi lәtifәlәrdәn
                    birini danışdı, Fatma gülmәkdәn dayana bilmirdi. Ancaq o lәtifәni sizә
                    danışa bilmәrәm, çünki bu, onların vәziyyәtindә, yalnız onlara aid idi – iki
                    nәfәrlik...
                        Fatmanın yanaqlarında bir cüt çiyәlәk qızarırdı, qırıb yeyәn lazım idi.
                    Ancaq nә sizin, nә dә yazıçının buna nә ixtiyarı, nә dә hünәri çatardı, lap
                    könlümüz istәsә dә – çünki Sabir kәlә kimi oturmuşdu yanında, ürәyi
                    istәyәndә dәrәcәkdi – әli ilә yox, dodaqları ilә... әzilәrdi axı...
                        – Sabir.
                        – Can Sabir. – Bu dәfә dә Sabir Fatmanın birbaşa mәtlәbә keçmәsinә
                    mane oldu, mәqamı gәlmişdi.
                        – Sabir...
                        – Can Sabir. – O, yenә mane oldu.
                        – Yaxşı, qoy sözümü deyim dә... – Fatmanın özü o qәdәr olmasa da,
                    işvәsi incidi. İncik işvә dә başqa bir alәmdi, bütün kişilәrә qismәt olsun.
                        – Sәn evlәnәssәn?
                        – Heç vaxt! – Sabir bu sualı yarımnormal qәbul elәdi.
                        – Niyә?
                        – Ay Fatma, sa-a ürәyim qurban, qırx yaşım var, bundan sonra nә
                    evlәnmәk? Qırxında evlәnәn, gorunda xoşbaxt olar... bәlkә dә olmaz.
                        – Sәnin tayların hәlә indi-indi evlәnir, elәsi var heç evlәnmәyib dә...
                        – Fatma.
                        – Hay can.
                        – Qulaq as. Bax, günü sabah evlәndim. Bu gün-sabah nәvәm olacaq.
   1067   1068   1069   1070   1071   1072   1073   1074   1075   1076   1077