Page 79 - "Zəfər və ilğım"
P. 79
şum konflikt
O, verdiyi sözә әmәl etdi. Bәzilәrinin şәr-böhtanı, nifrәti 79
ilә üzlәşmәli olsa da, bundan sonra heç vaxt heç kәsin qar-
şısında alçalmadı. Zәrbә gözlәmәdiyi tәrәfdәn gәldi. Öz
hәmkarlarının ona qarşı hәqarәtli davranışını gözlәmirdi.
Әlli il idi ki, teatrda can qoymuş, hörmәt qazanmış, ağır
sınaqlardan keçmişdi. Hörmәtә vә sevgiyә layiq olduğunu
düşünürdü. Ancaq, deyәsәn, haradasa böyük bir sәhvә yol
vermişdi. Bu illәr әrzindә qurub-yaratdığı hәr şey öz şa-
girdlәrinin әliylә, onların tamahı, tәkәbbürü vә nadanlığı
ucbatından mәhv edilmişdi.
O, qәzeti götürüb, yarımçıq qoyduğu sәhifәni oxumağa
başladı: “Çexiyada Taqanka Teatrının truppası vә baş rejis-
soru arasında münaqişә”. Aktyorların onun üzünә necә ağ
olduğunu xatırladı. Onlar bar-bar bağırır, onu artistlәrin
pulunu, azadlığını vә gәlәcәyini oğurlamaqda ittiham edir-
dilәr.
Mobil telefon zәng çaldı. Böyük oğlu Nikitaydı.
– Salam, ata! Özünü necә hiss edirsәn?
– Salam, Nikita. Özümü necә hiss edirәm? Buna birmәnalı
cavab vermәk olmaz.
– Aydındır. Bәs hәkimlәr nә deyir?
– Nikita, hәkimlәr dә artistlәrә bәnzәyir, onlar da öz ar-
zularını gerçәklik kimi qәlәmә verirlәr. Onlara deyirәm:
yüzyaşlı insan özünü necә hiss edә bilәr axı? Cavabında
deyirlәr ki, mәn nadir nüsxәyәm. Deyirәm: bu nüsxә ko-
misyon dükanında atılıb-qalmış әşya kimidir, hamı baxır,
tәәccüblәnir, amma heç kәs almır. Deyirlәr: ürәyim öküz
ürәyidir, mәn yenidәn teatra qayıtmalıyam. Mәnә bir dәstә
qәzet gәtiriblәr. Yazırlar ki, mәn alәmi bir-birinә qatmışam,
nәticәdә mütlәq Taqankaya qayıdacağam. Heyif, oradakı
O, verdiyi sözә әmәl etdi. Bәzilәrinin şәr-böhtanı, nifrәti 79
ilә üzlәşmәli olsa da, bundan sonra heç vaxt heç kәsin qar-
şısında alçalmadı. Zәrbә gözlәmәdiyi tәrәfdәn gәldi. Öz
hәmkarlarının ona qarşı hәqarәtli davranışını gözlәmirdi.
Әlli il idi ki, teatrda can qoymuş, hörmәt qazanmış, ağır
sınaqlardan keçmişdi. Hörmәtә vә sevgiyә layiq olduğunu
düşünürdü. Ancaq, deyәsәn, haradasa böyük bir sәhvә yol
vermişdi. Bu illәr әrzindә qurub-yaratdığı hәr şey öz şa-
girdlәrinin әliylә, onların tamahı, tәkәbbürü vә nadanlığı
ucbatından mәhv edilmişdi.
O, qәzeti götürüb, yarımçıq qoyduğu sәhifәni oxumağa
başladı: “Çexiyada Taqanka Teatrının truppası vә baş rejis-
soru arasında münaqişә”. Aktyorların onun üzünә necә ağ
olduğunu xatırladı. Onlar bar-bar bağırır, onu artistlәrin
pulunu, azadlığını vә gәlәcәyini oğurlamaqda ittiham edir-
dilәr.
Mobil telefon zәng çaldı. Böyük oğlu Nikitaydı.
– Salam, ata! Özünü necә hiss edirsәn?
– Salam, Nikita. Özümü necә hiss edirәm? Buna birmәnalı
cavab vermәk olmaz.
– Aydındır. Bәs hәkimlәr nә deyir?
– Nikita, hәkimlәr dә artistlәrә bәnzәyir, onlar da öz ar-
zularını gerçәklik kimi qәlәmә verirlәr. Onlara deyirәm:
yüzyaşlı insan özünü necә hiss edә bilәr axı? Cavabında
deyirlәr ki, mәn nadir nüsxәyәm. Deyirәm: bu nüsxә ko-
misyon dükanında atılıb-qalmış әşya kimidir, hamı baxır,
tәәccüblәnir, amma heç kәs almır. Deyirlәr: ürәyim öküz
ürәyidir, mәn yenidәn teatra qayıtmalıyam. Mәnә bir dәstә
qәzet gәtiriblәr. Yazırlar ki, mәn alәmi bir-birinә qatmışam,
nәticәdә mütlәq Taqankaya qayıdacağam. Heyif, oradakı
