Page 311 - "Zəfər və ilğım"
P. 311
Gizlicә, heç kәsә sezdirmәdәn zala girdilәr. Yarıqaranlıq, 311
ovalşәkilli bir zal idi. Zalın yuxarı hissәsindә, dairәvi peri-
metr boyu lojalar vә stullar gözә dәyirdi. Aşağıda qövsvari
meydança yerlәşirdi, görünür, burada rәqs edirdilәr. Çox da
hündür olmayan sәhnәdә üç sıraya düzülmüş orkestr “Günәşli
vadi”ni ifa edirdi. Onların gәlişini heç kәs sezmәdi.
“Taqanka intiqamçıları” qәtiyyәtli addımlarla sәhnәyә
doğru irәlilәmәyә başladılar. Samoylov hiss edirdi ki,
Vısotski özünü güclә saxlayır. Elә bu an barabançının üzünә
işıq düşdü vә Volodya ikrahla “hm” elәdi. Çalğıçılardan
kimsә dönub, onlara tәrәf baxdı, onun ardınca barabançı da
çevrildi. Bu, ürkәk üz ifadәsi olan, pırtlaşıq saçlı, amma ya-
raşıqlı, ağbәniz bir litvalıydı. Onun arıq, uzun qolları havada
xaotik hәrәkәtlәr edirdi. O, barabanın üstünә qonmuş iri,
boz çәyirtkәyә bәnzәyirdi. Barbançının qorxuya düşdüyünü
hiss elәyәn, qәlәbәyә şübhә etmәyәn Vısotski birdәn-birә
hiddәtlә sәhnәyә doğru cumdu. Lakin gözlәnilmәdәn ayağı
sәhnәnin kәnarına ilişdi vә düz orkestrantların ayağı altına
yıxıldı. Vısotski ayağa qalxmağa macal tapsa da, artıq gec
idi – musiqiçilәr hәr tәrәfdәn ona zәrbәlәr yağdırmağa baş-
ladı. O, isә zәrbәlәrdәn qorunmağa çalışaraq, yeddimәrtә-
bәli söyüşlәr söyә-söyә barabançıya doğru getmәyindә idi.
Samoylov özünü yetirdi:
– Neylәyirsiz? Dayanın, әl saxlayın! – Samoylov get-
gedә barabançıya yaxınlaşırdı, – dayanın, bәsdir! Bu, Vısot-
skidir!
Guya dalaşanların başına ağıl qoymaq istәyәn Samoylov,
barabançıya çatar-çatmaz, sağ әliylә aldadıcı hәrәkәt edәrәk,
sol әliylә rәqibin başına ağır yumruq ilişdirdi. Barabançının
başı zәrbәdәn yana әyildi vә o, sәssizcә arxaya aşdı.
Samoylov birinci zәrbәni hiss etmәdi, ancaq ardınca hәr
tәrәfdәn onu vurmağa başladılar. O әyilib-qalxır, zәrbәlәrdәn
yayınmağa çalışırdı. Bir anlığa Vısotskini yanında görәn
Samoylov onu qapıya doğru itәlәdi vә ozü dә onun arxasınca
ovalşәkilli bir zal idi. Zalın yuxarı hissәsindә, dairәvi peri-
metr boyu lojalar vә stullar gözә dәyirdi. Aşağıda qövsvari
meydança yerlәşirdi, görünür, burada rәqs edirdilәr. Çox da
hündür olmayan sәhnәdә üç sıraya düzülmüş orkestr “Günәşli
vadi”ni ifa edirdi. Onların gәlişini heç kәs sezmәdi.
“Taqanka intiqamçıları” qәtiyyәtli addımlarla sәhnәyә
doğru irәlilәmәyә başladılar. Samoylov hiss edirdi ki,
Vısotski özünü güclә saxlayır. Elә bu an barabançının üzünә
işıq düşdü vә Volodya ikrahla “hm” elәdi. Çalğıçılardan
kimsә dönub, onlara tәrәf baxdı, onun ardınca barabançı da
çevrildi. Bu, ürkәk üz ifadәsi olan, pırtlaşıq saçlı, amma ya-
raşıqlı, ağbәniz bir litvalıydı. Onun arıq, uzun qolları havada
xaotik hәrәkәtlәr edirdi. O, barabanın üstünә qonmuş iri,
boz çәyirtkәyә bәnzәyirdi. Barbançının qorxuya düşdüyünü
hiss elәyәn, qәlәbәyә şübhә etmәyәn Vısotski birdәn-birә
hiddәtlә sәhnәyә doğru cumdu. Lakin gözlәnilmәdәn ayağı
sәhnәnin kәnarına ilişdi vә düz orkestrantların ayağı altına
yıxıldı. Vısotski ayağa qalxmağa macal tapsa da, artıq gec
idi – musiqiçilәr hәr tәrәfdәn ona zәrbәlәr yağdırmağa baş-
ladı. O, isә zәrbәlәrdәn qorunmağa çalışaraq, yeddimәrtә-
bәli söyüşlәr söyә-söyә barabançıya doğru getmәyindә idi.
Samoylov özünü yetirdi:
– Neylәyirsiz? Dayanın, әl saxlayın! – Samoylov get-
gedә barabançıya yaxınlaşırdı, – dayanın, bәsdir! Bu, Vısot-
skidir!
Guya dalaşanların başına ağıl qoymaq istәyәn Samoylov,
barabançıya çatar-çatmaz, sağ әliylә aldadıcı hәrәkәt edәrәk,
sol әliylә rәqibin başına ağır yumruq ilişdirdi. Barabançının
başı zәrbәdәn yana әyildi vә o, sәssizcә arxaya aşdı.
Samoylov birinci zәrbәni hiss etmәdi, ancaq ardınca hәr
tәrәfdәn onu vurmağa başladılar. O әyilib-qalxır, zәrbәlәrdәn
yayınmağa çalışırdı. Bir anlığa Vısotskini yanında görәn
Samoylov onu qapıya doğru itәlәdi vә ozü dә onun arxasınca
