Page 7 - "Yeni söz"

Zərrə-zərrə işıq adam
Səmaların qapısına
ça b dayanmışıq, adam!
Bu yuxudan ayılmazlar...
Çaşıb
Oyanmışıq, adam...

Gəlin, bu misraları roman k şeirin tanrısı H.Cavidin "Yerə enməm də, səma
şairiyəm" və inqilabi roman k poeziyamızın patriarxı S.Vurğunun "Göylərə baxıram,
qapısı bağlı" misraları ilə müqayisədə oxuyaq. Çünki Hədiyyənin şeirinin əsl anlamı
məhz bu zaman üzə çıxır, aydın olur ki, özünün yüzillik letargiya yuxusuna son
qoyan poeziyamız metafizik oyanış prosesi yaşayır, göylərin qapısı açılır, bədii
sözümüz yenidən Cavid səmalarına üz tutur, ədəbiyyat yenidən əbədiyyət üfüqlərinə
sarı boylanır.

"...Sənin üçün yola çıxmışam, Tanrıların savaşdığı oraya.. Troyaya" deyən
Dilqəm Əhmədin düşüncə yolu daha çox tarixidir və o, bu yolun an k-mifoloji
dönəmindədir. Poeziyanın isə Elşadın monoteizmi, Dilqəmin politeizmi və Hədiyyənin
metafizikasından, ümumən hər hansı "izm" və "meta"dan daha çox, gözəllik
önündəki heyrətə, bu heyrə n doğurduğu ruhsal işıqlanmaya dəxli var. Dilqəmin
üst qatda Aşıq Ələsgərlə, bir neçə köynək dərində Cavid, Nəsimi, Füzuli ilə səsləşən
bu misralarında olduğu kimi:

tək-tənha bir gecədə
tək-tənha bir küçədə
çıxar ürəyini kibrit qutusundan
ulduzlara sürtüb də yandır
səhər günəşi utansın doğduğundan.

Ruslan Dost Əlinin xəyal quşu qaçırılmış Ellada gözəli Yelenanın ardınca qoşan
axey gəmilərinin yox, uşaqlıqda düzəltdiyi kağız gəmilərin başına dolanır. Amma
hər iki halda xa rlama baş verir, hər iki halda bədii yaradıcılığın mahiyyə ilə bağlı
Aristotelin təqlid nəzəriyyəsi yox, Platonun xa rlama ideyası təsdiqlənir. An k
dahiyə görə, yazmaq xa rlamaqdır və bu xa rələrin diapazonu nəinki insanın,
nəinki insanlığın ömrünü çevrələyə bilər, əbədi ruhsal qata da keçə bilər və hə a

7