Page 97 - book-online
P. 97
Àòàìûí äîñòëàðû
danışırdı. Amma bütün bunlar hәm cәsarәtsiz tәrzdә,
hәm dә sәnәd-sübutdan xali halda ortaya çıxarılırdı.
Şәxsi düşüncәlәrә vә tәhlillәrә, izahlara hәddәn çox yer
ayırırdı.
Hә a belә bir vәziyyәtdә dә İstanbul Senzura İdarәsi
başqa bir yazını bәhanә edib qәzeti bağladı. Tәkrar
çıxmağa başlayanda artıq xatirәlәrin davamı yox idi.
Xәstәliyi getdikcә artırdı. Günün çox hissәsini yataqda
keçirir, ancaq bir neçә nәfәr yaxın dostu ilә görüşә bilirdi.
İndi tәkrar mәhkәmә barәdә dә düşünmürdü. Tәk bir
arzusu qalmışdı. Onun, o böyük düşmәninin, o qüdrәtli
kin-küdurәtin yıxıldığı günü görmәk! Tәngnәfәs ürәyini
әli ilә aramsız ovuşduraraq Allahdan bir az da nәfәs, bir
az da hәyat istәyirdi. “Nә baş verir? Vaxta nә qәdәr
qaldı? İnanıram, inanıram, onun süqutuna sayılı günlәr
qalıb. Amma mәn o günü görә bilәcәyәmmi?”
Hәyatının son arzusunu dinlәyәnlәr ona tәsәlli verir,
ümidlәndirirdilәr.
“Əlbә ә, yaşayacaqsan! Yalnız onun mәğlub olduğu
günü deyil, tәkrar mühakimә keçirilmәsini, bәraәt
almağını, tәqsirsizliyinin xalqa elan olunmasını da
görәcәksәn, eşidәcәksәn!”
Bu sözlәr әski bәhriyyә vәkilini daha bir neçә gün
ayaqda saxlayır, hә a qüvvәtlәndirirdi.
Bir gecә halı növbәti dәfә pislәşәndә, aparıldığı
xәstәxanada sәhәrә yaxın dәrin yuxudan ayıldı. Yanında
kimsә yox idi. Amma bir an öncә Atatürk, xanımı, Əhmәd
bәy, Sitarә xanım, qızları, oğlu – hamısı onun ziyarәtinә
gәlmişdilәr. Tәkrar keçirilәn mәhkәmә bitmiş, bәraәt
almışdı. Dostları hәrarәtlә tәbrik edirdilәr. Bir az aralıda
böyük düşmәni başı köksünә әyilmiş, saçı-saqqalı bir-
97
danışırdı. Amma bütün bunlar hәm cәsarәtsiz tәrzdә,
hәm dә sәnәd-sübutdan xali halda ortaya çıxarılırdı.
Şәxsi düşüncәlәrә vә tәhlillәrә, izahlara hәddәn çox yer
ayırırdı.
Hә a belә bir vәziyyәtdә dә İstanbul Senzura İdarәsi
başqa bir yazını bәhanә edib qәzeti bağladı. Tәkrar
çıxmağa başlayanda artıq xatirәlәrin davamı yox idi.
Xәstәliyi getdikcә artırdı. Günün çox hissәsini yataqda
keçirir, ancaq bir neçә nәfәr yaxın dostu ilә görüşә bilirdi.
İndi tәkrar mәhkәmә barәdә dә düşünmürdü. Tәk bir
arzusu qalmışdı. Onun, o böyük düşmәninin, o qüdrәtli
kin-küdurәtin yıxıldığı günü görmәk! Tәngnәfәs ürәyini
әli ilә aramsız ovuşduraraq Allahdan bir az da nәfәs, bir
az da hәyat istәyirdi. “Nә baş verir? Vaxta nә qәdәr
qaldı? İnanıram, inanıram, onun süqutuna sayılı günlәr
qalıb. Amma mәn o günü görә bilәcәyәmmi?”
Hәyatının son arzusunu dinlәyәnlәr ona tәsәlli verir,
ümidlәndirirdilәr.
“Əlbә ә, yaşayacaqsan! Yalnız onun mәğlub olduğu
günü deyil, tәkrar mühakimә keçirilmәsini, bәraәt
almağını, tәqsirsizliyinin xalqa elan olunmasını da
görәcәksәn, eşidәcәksәn!”
Bu sözlәr әski bәhriyyә vәkilini daha bir neçә gün
ayaqda saxlayır, hә a qüvvәtlәndirirdi.
Bir gecә halı növbәti dәfә pislәşәndә, aparıldığı
xәstәxanada sәhәrә yaxın dәrin yuxudan ayıldı. Yanında
kimsә yox idi. Amma bir an öncә Atatürk, xanımı, Əhmәd
bәy, Sitarә xanım, qızları, oğlu – hamısı onun ziyarәtinә
gәlmişdilәr. Tәkrar keçirilәn mәhkәmә bitmiş, bәraәt
almışdı. Dostları hәrarәtlә tәbrik edirdilәr. Bir az aralıda
böyük düşmәni başı köksünә әyilmiş, saçı-saqqalı bir-
97
